Zeszyt Prosto z mostu, Mixkawaii

dzień puka
w nienaganne dłonie
zapomnienia
sen schylił się ukradkiem
w nędzną smugę cienia
a dreszcze łzami mówią
dwanaście trzy po trzy
jak żyć gdy serce
swoje zęby
ostrzy

potykam się o słowa
które nic nie znaczą
by dojść do celu
w złych momentach
płaczą
co będzie jutro
gdy zabraknie myśli
sen
który prawdą
we dniach wspomnień wyśni

upadłość pośród wzlotów
we dniach ukojenie
czy w prostych słowach
znajdzie się
zbawienie
czy w szczerym polu
czeka wino białe
lub prosty sposób
na własną
enklawę

nie
gdzieś po środku
nieporozumienia
czeka nas wielu
droga
poronienia
i piorun co swym słowem
układa fanfary
niepodważalnej dumnej
ludzkiej chwały

Chłód.
Przeszywający każdy zakątek mojego ciała.
Zdrapuję z siebie szron, choć nie widzę jego końca.
Polewam się wrzątkiem, by czuć. Bezskutecznie.

Odcinam żyły od lodu, wierząc, że może jeszcze je uratuję.
Sople wbijają się w me skronie, wiercąc mi potężne dziury w mózgu.
Pozostał tylko ból.
I resztki nadziei.

Żywię się ochłapami śniegu.
Tonę w marazmie mrozu.
Staję się figurą z lodu.
Lodu, którego nie da się rozpuścić.

Delikatny a zarazem brutalny
Czuły a zarazem oziębły
Gaduła a zarazem milczek
Pomocny a zarazem chamski
Miły a zarazem irytujący
Taki jesteś
Takiego Cię akceptuję

Choćbyś miał zginąć za swoje ideały
Nie poddawaj się, walcz i bądź wytrwały

"...bezdźwięczne wymówiła imię i słowa, które szczęście znaczą, a równą szczęściu są rozpaczą..."

cyt.: fragm. Kwiatów Polskich- Juliana Tuwima.