Zeszyt Prawdziwe., yogirl

Miłość nie polega na tym, aby kochać kogoś na siłę, gdy próbuje się zapomnieć o kimś, kto ciągle żyje w naszym sercu i siedzi w naszej głowie.

- Bo... Najlepiej byłoby się nie rodzić. – stwierdził, patrząc na otaczające go ruiny domu, jaki odziedziczył po swojej babce.
- Tak, masz rację. - odparł jego przyjaciel. - Nie byłoby bólu, smutku, płaczu, goryczy, zazdrości, miłości, szczęścia, zauroczenia. Nie czulibyśmy się odtrąceni, ani porzuceni. Nikt nie oceniałby nas po tym jak składamy zdanie, w co się ubieramy, czy nasza fryzura pasuje do naszej twarzy, a buty są markowe. Nie przeżywalibyśmy rozstania z ukochaną osobą, ani radości na jej widok. Nie gnietlibyśmy się w busach. Nie musielibyśmy robić zakupów, spędzać wspólnie świąt, ubierać choinki. Nie poznalibyśmy czym jest adrenalina, ani strach w obliczu niebezpieczeństwa.
- Nie istnielibyśmy. - powiedział z dumą. - Nic by nas nie przytłaczało. Więc chyba lepiej jest umrzeć, prawda?
- Nie. Skoro już tu jesteśmy, to może warto zacząć żyć, by istnieć? Przestań myśleć o bezsensie bytu. O samobójstwie. O tym, że tak łatwo jest odejść. - spojrzał na niego, kładąc swoją dłoń po lewej stronie klatki piersiowej. - Słyszysz? Czujesz? - zapytał. - Tak bije twoje serce. A ono jest największą wartością, jaką mógł człowiek otrzymać. Nie zmarnuj tego. Po prostu tego nie zmarnuj.

Znasz mnie całkiem niedługo, a czuję jakbyś spacerował po mojej głowie od wielu już lat. Ludzie gadają coś o połówka pomarańczy, o karmie i szukaniu się przez stulecia. A czy ja cię szukałam? Czy ty szukałeś mnie? Słusznie przyznano mi prawo do ciebie? Pytania nie dają mi spokoju.
Stopy mocno oparłam o podłogę, ale nie czuję abym w tej chwili stabilnie stała. Cały świat kręci się w druga stronę. To miłość? Przecież znam to uczucie. Kiedyś chyba kochałam… Byłam zakochana. Ale to nie jest to uczucie. Nie eksploduję w środku. Żadne motyle, świerszcze i inne owady nie pełzają mi w brzuchu. Nie mam też tej dziecięcej radości, o którą tak łatwo. A jednak czuje się wyjątkowo. Otworzyłeś we mnie takie [...]

Pewien indiański chłopiec zapytał kiedyś dziadka:

- Co sądzisz o sytuacji na świecie?

Dziadek odpowiedział:

- Czuję się tak, jakby w moim sercu toczyły walkę dwa wilki. Jeden jest pełen złości i nienawiści. Drugiego przepełnia miłość, przebaczenie i pokój.

- Który zwycięży? - chciał wiedzieć chłopiec.

- Ten, którego karmię - odrzekł na to dziadek.