wietrze
grajku miły
dotknij ramion moich
czyniąc je nagimi
kolorowy szal liści
rozpuść pod stopami

smutek strąć
drżące krople rosy
zasyp pocałunkami
ostatnich promieni słońca

Sylwia Pryga

Wypłucz nam z oczu
całą smutku sól,
rozprosz nam w duszach
gęstą mgłę niewiary,
ukołysz w nas
serdeczny jakiś ból,
który w człowieka
wciąż pozbawia wiary...

Zapomnieć daj,
co nie do pamiętania,
ocalaj w nas
radosną pamięć chwili
i naucz nas
szczerego dziękowania,
byśmy Człowieka
w człowieku docenili...

zapach koszuli białej
przypisany
czas - mijał w ziarnach liczony

zawsze uśmiechnięty
papieros uwodził- mocno zaciskał tym
nazwałam go moim

milczy
zakręca oś czasu
dużo mi dasz - Panie

w ciemnym szkle
zabierasz
wanilię migdał i tamten styl

ciężko - otworzyć oczy

ostatnie dni są suche
deszcz nie spływa poezją po szybach
nie pisze listu na parapecie
cicho mijają dni i wieczory

w prognozie podano
że deszczyć ma w sobotę
ale czy dla mnie?
może obejdzie mnie bokiem?

dziwne… przecież go nie znam
staliśmy tylko przez chwilę
po dwóch stronach szkła
deszczowy pan i ja...

dziwne… zasłaniam chmurami słońce
im mniej gwiazd zliczam tym lepiej
wywołać chcę deszcz
jego ulubioną aurę... strange...

24.03.2021, 23.50
Grace Jones I’ve seen that face before…

Skrzyżowanie
na ulicy kłoda
z ludzkiej
sponiewieranej tkanki
automobil
wbity w krawężnik kołami
zamilkł

- Wypadek - lament -

Zbierają się ludzie [...]

niezłomni, leśni, wyklęci
oni nie złożyli broni
synowie polskiej ziemi
nie czuli się wolni

żołnierze nieugięci
nazwani leśną bandą
opluci, zniesławieni
sowiecką propagandą

torturowani, straceni [...]

Mówią
patrz przed siebie więc patrzę

a przeszłość
jak porzucona kochanka
chwyta za ramię i szarpie
długimi palcami

na zgrabne nogi
zakłada czerwone szpilki
i kopie dół w moim sercu

krzywym spojrzeniem
otwiera pudełko moich marzeń

a w nim tylko gruda ziemi
zielonej od uczuć

gotowa na pogrzebanie

opłynęła mnie ta rzeka
płynę zanurzony w jej istotę
oddaję się powolnemu biegowi
czuję nic

wypełnia mnie po brzegi
wielki spokój rzeki wielkiej
niesie mnie na ramionach
nie czujemy ciężaru

nade mną niebo
pode mną niebo
we mnie niebo

gdzie mnie uniesie
ten czarny zimny bieg

o jaką skałę roztrzaskam skroń
na jakiej mieliźnie dane będzie mi spocząć
jakie pochłonie mnie morze

objęła mnie ta rzeka
samotność

Noc rozpościera nietoperze skrzydła
plątanina fioletowych żył
w blasku miejskiej latarni
wije się w bólu istnienia

Niedoskonała ta czerń
i wisząca otchłań nad głowami
świat kończy się na rogu
gdzie drżącą ręką nie sięga słup światła
przeszywający mgłę pazur latarni

Tak oto jesień kipi pijana
z papierosem przy ceratowym obrusie w barze
ma podkrążone oczy
nad powieką pieprzyk
i zapałkę tlącą się w garści...

Łatwo pogodzić się z utratą
tego, co przyszło z wielkim trudem,
pożegnać wszystkie swe humory,
zostawić dni smutkiem zatrute

i zmęczonemu dać odpocząć
ciału, co wiecznie jest "nie takie",
co więźniem trzyma nas przy ziemi,
choć chciałoby się frunąć ptakiem...

Najtrudniej rozstać się przychodzi
z pięknem, natury niezwykłością,
której zaledwie cząstkę drobną
zdołamy pojąć swą małością...

ile lat
- w strumieniu czasu -
przepłynąć musi

aby kamień - rzucony
kiedyś

nie ranił wody