Noc rozpościera nietoperze skrzydła
plątanina fioletowych żył
w blasku miejskiej latarni
wije się w bólu istnienia

Niedoskonała ta czerń
i wisząca otchłań nad głowami
świat kończy się na rogu
gdzie drżącą ręką nie sięga słup światła
przeszywający mgłę pazur latarni

Tak oto jesień kipi pijana
z papierosem przy ceratowym obrusie w barze
ma podkrążone oczy
nad powieką pieprzyk
i zapałkę tlącą się w garści...

Łatwo pogodzić się z utratą
tego, co przyszło z wielkim trudem,
pożegnać wszystkie swe humory,
zostawić dni smutkiem zatrute

i zmęczonemu dać odpocząć
ciału, co wiecznie jest "nie takie",
co więźniem trzyma nas przy ziemi,
choć chciałoby się frunąć ptakiem...

Najtrudniej rozstać się przychodzi
z pięknem, natury niezwykłością,
której zaledwie cząstkę drobną
zdołamy pojąć swą małością...

ile lat
- w strumieniu czasu -
przepłynąć musi

aby kamień - rzucony
kiedyś

nie ranił wody

jestem jak pisarka
której brakuje słowa
tylko łapczywie wciągam powietrze
pełne tęsknot ludzi

nic we mnie nie gaśnie
choć spaliłam dawno pragnienia
które popiołem w twoich oczach
wznosiły ku niebu iskry

i jak nastał wieczór
tak niech rozpanoszy się księżyc
który wpada do okna nieproszony
zupełnie jak ty

z moich tęsknot zalęgniętych w płucach
pozostał już tylko dym

Bóg dobry pasterz prowadzi na zielone łąki

- synu oto brzeg twój rzeka twoja i wszystko czego pragniesz

stajemy twarzą w twarz ja niegodny oślepiony promieniami słońca

pokazuje palcem świat nierealny byt w którym przedzieram się

od jutra aż po dzień następny do upadku chociaż droga krótka

wyznaczmy sobie miejsce cel aż w końcu dopadnie nas jesień

kasztany zaczną spadać jeden za drugim

z odległych krajów zapamiętasz szczegół nic nie będzie idealne

Bóg bierze do ręki kulę świata rzuca mną i tobą

na próbę kiedy otwierasz oczy jestem starcem ze starej fotografii

na zachód od prawdy
na wschód od powinności
podwójne milczenie to jeszcze nie cisza

na północ od wiary
na południe od ufności
głód co przenika tańcem derwisza
budząc demony przeszłości

dziewczynko z zapałkami
i pudełkiem na dziecko
którego nie ocalisz

ty wiesz, że ból nie znika
a tylko staje się ciałem

i po raz pierwszy umiera
w objęciach