Zeszyt Pośród codzienności -wiersze., kadet777

szukam cię
choć na ludzkich drogach
zacierają się ślady aniołów

spadł śnieg
i zatarł w niepamięci
te ścieżki
którymi przychodzisz

i tylko czasem
nocami
patrzę w zamglone niebo

i wiem już
że mnie odnajdziesz
w perseidów gwieździstej powodzi

Czuję, że ogarnia mnie pustka.
Tak cicha- przeraża mnie.
Serce wystukuje cichy rytm.
Umieram.
Bez żałoby, rodziny, przyjaciół.
Po cichu.
Znikam a ze mną sen życia.
Może jednak tylko uciekam?
Czarna dziura wypaliła się w mym sercu.
Już nie jestem małą kochającą dziewczynką.
Ja już nie potrafię kochać.
Nie umiem.
Moje życie znika.
Odchodzę jako człowiek nic nie znaczący dla świata.
Cząsteczka po cząsteczce i już mnie nie ma.
Znikłam.

Po marzeniach wakatów nie zapełni już los…
nic już złudzeń wygasłych nie przywróci
Tylko przyszłych pustych dat płonie stos
szyderczą pieśń czart gdzieś w kącie nuci…

Wyroki wydane bez do win wglądu…
Świat cudzych oczu wszystko zawsze wie
Tłumy „wszechwiemców” skorych do sądu
wszędzie widząc winę… tylko w nich nie.

Lecz może cudem świat nas uraczy
i zmyje prawdy deszczem ten cały brud
Ściszy na trochę klakierów, krzykaczy…
No tak… temu naprawdę potrzebny jest cud…

Zasłaniasz twarz przed moimi oczami

Kulisz się, nie chcąc pokazać mi prawdy

Krzyczysz, że nie będę w stanie cię już znać

Boisz się mojego odrzucenia

I choć dotykam palcami twoich dłoni

Ujmuję je i odsuwam

Spoglądam głęboko w oczy

Ty wyrywasz się, łkając, że nie jesteś już godna

A gorejąca rana przecina twą twarz

Ale ideał nigdy nie istniał

Trzymam cię mocno

Nie chcąc stracić niczego, co dla mnie ważne

Tylko powoli wskazuję na siebie

Szepcąc ci na ucho

Że wszyscy mamy blizny

Jednak nie każdy ma tyle odwagi

By pokazać je światu

ku wojnie miłość
wyszła na przeciw.

zatraciła ją w sobie,
wszystko do góry
kopytami i szpadami.

konie zaczęły latać,
ludzie skakać
niczym kangury.

a miłość spłonęła,
by dymem dotknąć
cały glob, znała
działanie dyfuzji.

a my, nie zatraciliśmy
wojny, miłości w sercach.
gubimy się, tracąc każdego
po kolei...

Spoglądam na nieznajomą w lustrze
i wydaję mi się, że skądś ją znam
Dziewczyna w długim, drogim futrze
spogląda na mnie zza szkła
Pamiętam ją z wczoraj
i z ostatnich kilku lat
Z jej niebieskich oczu
powoli płynie łza
Ze szczęśliwych dni
pozostaje wspomnień wrak.
Rubinowa suknia, którą na sobie ma
w zwierciadle traci swój blask.
Ta sama osoba, a jednak zupełnie inny świat
to zadziwiające - tak bardzo zmienia nas czas.

jakaś niepojętość mieszka
we mnie

obok twoich ramion
ciasna doczesność
domaga się
wieczności

zwiedzasz mnie jak galerię
obrazów bez wad

za oknem uczuć
perłowy zmierzch
budzi zaspany ranek
łagodnym przymusem

znowu
przechodzę przez wczoraj

zostaję tam
gdzie twoje usta

i końcówki moich włosów
rozrzucone na białej pościeli...

_________________________

...z pierwszego tomiku " nie moje konwalie " ;)

Gubią się w tłumie
szukając
własnego oddechu

na kolejnych przystankach
wróżą przyszłość
z kolorowych bannerów.

Gdzieś pomiędzy
gazetą w dłoni
a słuchawkami w uszach
jest jeszcze
serce

odkładają w nim
miłość
może wystarczy
do pierwszego.