Zeszyt Porywy serca, Freesia

Kochałem cię, nie wiedząc o tym.
Tą miłością, od której drży cały wszechświat.

Prawdziwy artysta nie posiada dumy. Widzi on, że sztuka nie ma granic, czuje, jak bardzo daleki jest od swego celu, i podczas gdy inni podziwiają go, on sam boleje nad tym, że nie dotarł jeszcze do tego punktu, który ukazuje mu się w oddali, jak światło słońca.

Są tacy, którym łatwiej i prościej
Bez trwogi stąpają przez życie
Cokolwiek im drogę zastąpi
Ominą, przeskoczą, nie widzą

Trudu nie czują, goryczy, gdyż
Jak się nie uda, nie koniec
Patrzą wyłącznie przed siebie
Nie straszne im przeciwności

Rzec można są niezniszczalni
Nic ich pochylić nie zdoła
Lecz nic ich też nie uniesie
Podziwiać, czy współczuć raczej

Lepiej kochać, a potem płakać. Następna bzdura. Wierzcie mi, wcale nie lepiej. Nie pokazujcie mi raju, żeby potem go spalić.

Przedtem w ogóle nie przypuszczałam, że mężczyzna może zająć ważne miejsce w moim życiu. Miałam kącik w sercu dla chłopców, ale mieściło się to gdzieś pomiędzy pisaniną a podróżami, przyjaźniami z ludźmi etc. Teraz wiem na pewno, że jesteś najważniejszy ze wszystkiego, co mam (chociaż w końcu tak bardzo Ciebie nie mam). Boję się, że Ty wcale tego mojego kochania nie czujesz, bo nie przejawia się ono w żadnej formie dbania o Ciebie.