Wiatr miał za długie ręce tej jesieni
wyczesał liście drzewom

ptaki umilkły
jakby nie miały się komu spowiadać

I choć wszyscy cierpimy tak samo
są domy, w których nie zapali się światło
miłość przysiądzie na progu
szczuplejsza o przeszłość

I choć jezioro zamarzło
nie ucieszy biel śniegu

bez tych, którzy niepotrzebnie
odeszli

jestem tu jeszcze
ale błądzę myślami
coraz ciszej stąpam po ziemi
uchylając niewidzialne zasłony

a tu tyle spraw niezałatwionych
tyle rzeczy odłożonych na co dzień

stary szalik z troski utkany
rękawiczki wciąż nie do pary
czyjeś nieogrzane dłonie

a Ty coraz niecierpliwiej mnie wołasz

każda noc przybliża spotkanie
jak obietnica złożona w gwiazdach
śmierć to klucz zostawiony pod progiem
a grób to furtka w ogrodzie

Choć to nie ja zrobiłam Ci krzywdę
Czuję sie winna, że nie zdążyłam Cię ochronić
Choć nie wiedziałam, gdzie jesteś ani kim jesteś ...
A przecież czułam , że gdzieś czekasz i wiedziałam, że mam cię odnaleźć...
Dlaczego aż tak bardzo sie spóźniłam?
Wybaczysz mi córeczko?
Embipi

żal do siebie mam
i wymazać z siebie
chcę to co boli ,
najbardziej przeminąć
pragnę tak mimo woli,
Wiatrem będę sobie
tym we włosach lub
listy przynoszącym
Tobie,
Jutro nikt już
nie będzie pamiętał
naszych unieśień wśród róż,
lub słów,
których tylko my znamy,
umieszczonych w ogrodzie
girlandami marzeń utkanych.
Wymazać chcę z siebie
pajęczynę babiego lata
ściskającą duszę
i łzy ,które spadając
pokruszą lub nie
skamieniałe serce

na czyj obraz Panie
na czyje podobieństwo
dziś lepiłbyś człowieka
i czy drżącą ręką

na czyje podobieństwo
na czyj obraz Panie
i czy głos by Ci zadrżał
mówiąc - Niech się stanie!

Mam swoje orbity
nie jestem z gliny
pełna błędów
potrafię milczeć słowami

echem odbijam
się na ustach
z podartych puzzli
układam się w niepamięć

zanim mnie zrozumiesz
w zapomnieniu zgasną gwiazdy
a świat zatrze moje ślady...

7.10.2020
Malusia_035

w pokoju z widokiem na samotność
nadajesz słowom poważnego znaczenia.
na zakręcie, sam że sobą
ścigasz zachodzące słońce.
światło które w tobie zgasło
nie rozproszy mroku duszy.

miało być łatwo krok za krokiem
w kolejny dzień. teraz z odłamków
składasz siebie, cerujac dziury
po kolejnych jęczących dniach.

nic już nie będzie takie samo,
kwaśny smak poranka po zatęchłym
zapachu nocy. na twarzy maska.
pod nią blady cień uśmiechu.

ktoś przeczyta twoje imię. to jakby
zdjął stryczek z szyi. uwolnisz się.

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]

Gdybym jednak
miał wyjść z tego świata
to przecież po angielsku
nie raniąc tej garstki
co mnie kocha

Ciężko, ciężko jest
chciałbym jeszcze kochać.
Nienawidzić też
przecież nigdy tego nie robiłem
[...]

można upchnąć rozpacz po krawędzie powiek
mówić wszystko dobrze
a potem nocą

zostawić życie w sześciu listach
siebie dźwignąć jak ciężar
ostatni i po śmierć
wyjść

- jak na spacer

Małgosi dedykuję...

nie ma we mnie nic z tamtej dziewczyny
zapisanej ci w gwiazdach
zostały tylko blizny w źrenicach
i znaki szczególne
o których nikt nie wie

stałam się jak słup soli
od niewypłakanych łez

i nie dowiesz się
czy tamtą kobietę
ocaliło jedno spojrzenie
czy to że patrząc w niebo
nie oglądała się nigdy za siebie

zanim zostanę zapomniana
dostrzeżesz tę pustkę
która kiedyś była -
- głębią oceanów

szumiącą bezkreśnie
jakby horyzont nie miał istnienia

teraz tylko bywam
rozbitą falą
[...]

noc zapada
noc mnie prowadzi
zaułkiem
mostem

aleją cmentarza

choćby królom równy
tam każdy się zniża - do prochu nędzarza

i jakaś cisza zapada gasnąca
każdą obietnicę - kiedyś daną matce
mając w poniewierce

aż zadrży
pęknięte w piersi naszej - serce

a potem - już tylko czekanie
strach
że może przyszli
pukają

stoją w drzwiach

Człowiek umiera po kawałku
jak roślina na jesień
by w zgliszczach
nędzy zmienić się.
To co było piękne
zachowało się
w niepamięci
zamglonych oczu.