Zeszyt Poranna kawa, Formalina

Świadomość jest jak wiatr, o którym można powiedzieć, iż wieje, ale nie ma sensu pytać, gdzie jest wiatr, kiedy nie wieje.

ma w sobie magię
czar
siłę przyciągania
szczęścia

jedno spojrzenie
głęboko tkwią słowa

dreszcz po ciele

w objęciach
cichutko

tylko z tobą je wymienię

Krystyna Sz. 28.11.2014r.

Nie lubię polityki,
Kanapek bez masła, bo mam po nich czkawkę,
Szyb mokrych od płaczu, bo zawsze jest zimno,
I za małych spodni – to straszne, przytyłam,
Gdy płaczesz, bo ja przykładnie za tobą.

Nie lubię chodzić do zoo,
Za ciasnych sukienek, bo zazdrość mnie zżera,
Tłoku w autobusie, bo jestem za niska,
I lekcji łaciny, ah! te koniugacje!
Wypranych koszulek, bo nie pachną tobą.

Jestem licealistką,
Moje imię ... właśnie,
jeśli masz pytanie...
Masz? Co kocham?
Życie.

a Co jeśli gwiazdy przestaną świecić? Ptaki latać a kwiaty rosnąć?
Czy ten świat dalej bedzie tak samo piękny?

Z niewielkiego dystansu wszystko widać lepiej, nadmierna bliskość rozmazuje i zawęża nam obraz drugiego człowieka.

Cykl: Z dawnych pamiętników.

miało być inaczej..
czas wszystko odmienił ..
kolejny raz czas zacząć życie ..
koniec złudzeń ,udawanych uśmiechów ..
chciałoby się napisać koniec z przyjaźnią , nie da się ..bo nigdy jej nie było .
koniec z zawracaniem głowy .. bo mam moralnego doła .. bo czuje się cholernie sama ..
chciałabym bardzo powiedzieć koniec życia ale nie da się bo .. brakuje mi odwagi ..a może w głębi duszy tak naprawdę pragnę by ktoś je odmienił , by ktoś podał pomocna rękę ... wystarczy powiedzieć pomocy
....... tylko ze boje się ... nie chcę być dla kogoś ciężarem ..

czy na strachu polega życie ..?

Narysuj mi mapę miłością swoją
i zaznacz w niej każdy najmniejszy szczegół
bym bez problemu mapę tę pojął
i do serca Twego dopłynął brzegu

Oceanem miłości się tam wyprawię
zachowaj proszę kochanie cierpliwość
gdy tam już dotrę to w nim pozostawię
płynącą z serca mojego miłość

Burzę nie będą dla mnie trudnością
nie powstrzyma mnie nawet gniew Posejdona
bo uniesiony Twoją miłością
przeciwności zdołam wszystkie pokonać

U swego celu zarzucę kotwicę
w dowód tego, że będę miał pewność
że razem z Tobą chcę dzielić swe życie
że z Tobą stworzyć chcę wspólną wieczność

Chcę tylko prawdziwego uczucia, prawdziwego Ciebie, prawdziwych nas, prawdziwego seksu, prawdziwej namiętności, prawdziwych wariactw, prawdziwych wyznań - chcę kochać. Chcę miłości.

Muzyka nie jest dla mnie jedynie ukojeniem. Znajduję w niej przede wszystkim zrozumienie i siłę do walki, której tak często brakuje.

Teraz, gdzie mamy XXI wiek.
Każdy udaje.
Udają 'miłość'.
Udają szczęście.
Udają cierpienie.
Są aktorami.
Bardzo dobrymi.
A kto?
A ludzie.
Może lubią udawać?
Może pragną kariery w teatrze, w filmie?
Może muszą udawać?
Bo boją się.
Innych aktorów.
Ubierają maski, szykują przebrania.
By być kimś innym.
Choć przez chwile.
' Bo taka moja rola '
Mówią.
Może życie to scena?
I nie da się na niej odegrać prawdy?
Tylko same wymyślne sceny?
By ludzie odczuwali wobec nas cokolwiek.
Pustkę.
Żal.
Współczucie.
Emocje.
Granie w teatrze w życiu jest dziwnie.
Nie powinno tak być.