Zeszyt Po prostu dobre, Sylwuchna

minęło już tyle piątków
a nie zatrzymał się świat

Twoja przebita dłoń
na sercach z kamienia się bieli

a jednak z każdym spojrzeniem
na Twój poczerniały krzyż
czuję jak pachną bławatki
wplatane dziecięcą rączką
w szkarłatną koronę z cierni

przepadam za tobą
bez wieści

To było równie porażające co wkurzające. Każdy przecież wkurzyłby się gdyby o trzeciej nad ranem potężny huk nagle wyrwał go ze spokojnego snu. Bartek wybiegł na ganek w samych bokserkach i w jednej chwili zaniemówił. Na środku podwórka nie wiadomo skąd pojawił się ogromny lej o średnicy co najmniej kilku metrów. W centrum wyrwy znajdowała się szara kula wykonana z czegoś przypominającego metal. Nie była specjalnie duża. Jej średnica nie przekraczała metra. Po chwili na jej środku pojawiło się okienko, z którego wypełzło coś z wyglądu nieco przypominającego przegniłego ziemniaka, ale jego barwy próżno było szukać w ludzkim rozumie. Bartek próbował uciekać ale gdy tylko skierował wzrok ku drzwiom jakaś dziwna siła sprawiła, że nie był w stanie zrobić nawet [...]

My, z pierwszej połowy XXI wieku
Patrzymy bacznie, lecz postępujemy intuicyjnie,
Jesteśmy zbyt młodzi i naiwni, i nie przystosowani do życia,
Wierzymy w ideały sprzedane nam w literaturze minonych epok,
Zakochujemy sie w nieodpowiednich osobach,
Popadamy w miłość do wyobrażeń;
Za dnia twardzi jak stal, nocą słabi jak miedź,
Szukamy uczuć w przedmiotowym seksie;
Łudząc się przeżywamy dni, miesiące, lata....
I umieramy.

Chciałam list do Ciebie napisać
by sumienie oczyścić
spytać, czemu od lat
nie czytasz mych próśb i myśli…

Czemu mimo błagania
rąk do modlitwy złożonych
nie słyszysz mego wołania
niemym krzykiem głoszonych

A może to nie ta forma…
to od przeprosin czas zacząć
za błędy minionych dni
brutalne upadki i wzloty

Za zapomnienia i złości
za głowę i wzrok odwrócony
gdzie okiem swym na mnie patrzyłeś
w postacie innych wcielony

Za brak pokory i wiary
zbyt często niedoświadczonej
I nie tych słów kierowanych
zamiast podzięki złożonych…

Za serce wrogością splamione
losowi wyrwane szanse
za ból, krzywdę, pogardzę…
ku innym nie raz kierowane

I za ten brak nadziei
że mimo mej ułomności
Ty jesteś, trwasz i widzisz…
człowieka w swej wrażliwości

Relacje...

W stosunkach damsko - męskich zwykle tak się dzieje,
że gdy kobieta mięknie to facet twardnieje.

Ile jeszcze krótkich snów
i budzenia do miary
dla sensu

W czasie niedokonanym
a przyszłym pytanie
nieme na warcie

Ono tak kaleczy siebie
że zawsze obok
wypada lepiej

Niż między innymi

co?
co?
co?
...
złotą farbą można pomalować
oczy niemądre oszukać

ale zapach pozostanie

Czy miłość istnieje?
Nie słyszę w ogóle.
Też widać nie wiele,
I czuć też nie czuję.
Błąkają się zmysły,
I serce się wścieka.
Brakuje im chyba
Drugiego człowieka.

próbuję wciąż wytłumaczyć siebie
z wersów zrobić jakąś biografię
dzieląc na akty obowiązujące i desperacji
które przywykłam czynić bez zarzutów

czytana bez ostatnich poprawek
staram się na jednym wydechu
wypowiadać oskarżenie

dobitnie mnożę wyrazy twarzy
na białych pergaminach litery układane w wiersze
i tak będą zapomniane

mimo to chcę przejść przez wszystkie procedury
by utknąć jak ustawa
w zawieszeniu między tym że nie potrafię pisać
a że jeszcze jestem żywa więc po co to wszystko

idę do Ciebie Panie
drewnianymi nogami
chciałabym przynieść Ci tyle
lecz życie powykręcało mi ręce

przynoszę przydrożny rumianek
kładę między różami

czasem ci
którym los zabrał dłonie
dają siebie najwięcej