Zeszyt Poezjo ulotna i krucha..., Albert Jarus

ukradłeś mi moje miejsce
do uciekania
teraz nie mam dokąd pójść

mój świat zamyka się
w czterech ścianach
próbuje wyjąć z serca nóż

żadna z rzeczy nie jest moja już
jeśli dotknęły jej twoje ręce
przypomina mi ciebie każde ze słów
wymyślone do wiersza naprędce

nic w tym świecie nie jest moje
od miast po bransoletkę z pereł
i tatuaż na karku

tułam się po obcych krajach
w innych oczach szukam twoich barw
wyczuć próbuje twój dotyk na skórze
od nadgarstka do barku

Niechciane kobiety
są smutne dziś wieczorem
malują paznokcie u dłoni
najczarniejszym kolorem

Niechciane kobiety
mają w kieszeniach
kamienie zamiast
kwiatów w wazonie,
puste serca i żyły
po brzegi wypełnione
alkoholem

Niechciane kobiety
to te skażone, naznaczone
na zawsze znamionem
wewnetrznej kleski

Niechciane kobiety
to zranione dziewczynki
którym po nocach
nic się nie śni

Niechciane kobiety
są smutne dziś wieczorem
z dwoma nakryciami
zasiadają same przy stole.

kochałam cię w nieskończoność
tylko teraz
gdzieś mi się to "nie"

zgubiło

ze wszystkich nocy
ostatni milion

był najciemniejszy

niemniej jest tuż przed świtem
więc zasłoń okna

Zapalam świecę
w pokoju pustka i cisza
tylko serce jakoś tak
mocniej bije
jakby chciało od życia
czegoś więcej…
dotykam kilku zdjęć
modlę się
gaszę płomień
zasypiam…
tak właśnie zawsze
za tobą tęsknię…

Nie wiem, co czeka mnie jutro
chcę cieszyć się z tego, co mam
wyrzucę na zawsze z duszy smutek
stanę się chwilą… co mi tam…

Ułożę puzzle dobrych chwil w całość
taki krajobraz duszy z radością tęczy w tle
dotykiem wyznam kwiatom miłość
może odwzajemnią… któż to wie…

Nastroje się do życia uczuciowo
skruszę uśmiechem skały smutnych serc
jeśli trzeba umrę i narodzę się na nowo
jak trawa, która wierzy w łąki sens…

Bo żyć, to cieszyć się z małych rzeczy
uśmiechem pisać prozę pięknych chwil
być iskrą, która płomienie roznieca
i radością kolorującą szarość smutnych dni…

Nie mogę zasnąć, skrzydlate myśli -
Fruwające motyle, motylki kolorowe.
Wypełniają mnie po brzegi, majtając skrzydłami.

Mam je od czubka głowy, po same stopy,
Przez wszystkie narządy, organy i kości.
W tętniącym sercu też się zalęgły.

...

Teraz siedzę sam, jak Kevin -
W dłoniach trzymam skrzydełka tęczowe.
Oderwane od tułowia, nie wzbiją się do nieba.

we mnie nawet cisza
ma swój alfabet
i dlatego dojrzewam w sobie
milcząc na innych

a jeśli już powiem -

to szelestem papieru
upadkiem pierwszego liścia
dłonią o szorstki kamień

ciepłym oddechem na lustrze
w głębi którego pulsuje świat
co skonał przed laty

w twoim odbiciu.

Jedyne, co miałem
to kominek przerobiony
z kaflowego pieca
kilka rupieci, jakieś łóżko
kupione na targu
w pośpiechu
stół a na nim zawsze świeca
by ogrzać pustkę
którą nosiłem w sercu
łazienkę i kilka płytek położonych
nieprofesjonalnie
kuchnię malutką bez okna
na sznurkach suszone grzyby
czosnek, jakieś zioła
a na parapecie w pokoju
kilka główek cebuli
na szczypior do jajecznicy
zamiast kwiatów…
na skromny regale kilka książek
jakieś tam
refleksje na każdy dzień
by uwierzyć w siebie
i Skirołapki Nienackiego
którą czytałem
by zapomnieć o bólu
tak żyłem
i nie pragnąłem od losu
niczego więcej…
bo cóż można więcej chcieć
mając rozdarte serce…

w czasach niezdrowego egoizmu
gdzie najbardziej cierpią
ludzie…
o sercach dobrych

każdy boi się mówić o miłości

hermetycznie zamknięci
w swoich czterech kątach
na dziwna chorobę zapadają
samotność…

a przecież we dwoje raźniej

na marzeniami wypchanych
poduchach zasypiają
przy zapalonym świetle
by mniej bać się dnia

zapomniani…

drugoplanowe postacie
we własnej książce
najlepsze ujęcia
w klasykach kina

kobiety jak „róże” z Małego Księcia
mężczyźni wiecznie jak „Chłopcy z placu broni”
zaznaczeni na grubo krwawym flamastrem
odcięci od gwiazd
na sklepieniu wszechświata

ludzie zupełnie bez barw
z sercami
haftowanymi stalową nicią
podobni do wilków szakali hien i lisów
jedzący słodycze podczas diety
ci co piją i nie piją
z ciężarem życia na własnych barkach
tak bardzo siebie pragnący
że…
boją się mówić o miłości

Wciąż uczę się pokory
takiej dogłębnie przenikliwej
bolącej
ślepo uderzającej o brzegi duszy
echem odbijając się
o tętniące serce…

Z lekcji dnia codziennego
zbieram resztki nadziei
starannie klejąc je łzami
w nocnym świetle
uśpionym przez gwiazdy
rozczarowań

Goryczą i cierpieniem
unoszę swój krzyż
nosząc niezrozumienie losu
splecione myślami
o własnej niedoskonałości
…ale wciąż wierzę …

nie ma Cię

wciąż czekam na telefon

nie odwiedzisz mnie
nie obronisz przed światem
nie rozśmieszysz wszystkich przy świątecznym stole

nie przeproszę Cię za wszystkie rozczarowania
Tato...