Nie zawołam więcej Twego imienia
pośród wrzawy człowieczych trosk
bo mój głos zaginie w ich gwarze

nie rzucę się w pogoń za Twą dłonią
co dotykiem odganiała wszelką niemoc
bo trwoga odseparuje mą drogę

nie ujrzę więcej Twego promiennego lica
uśmiechu niestrudzenie szczerego
bo w mym sercu zabraknie wiary

i nigdy nie uronię choćby łzy jednej
nawet gdyby tęsknota dusiła mnie całą
bo to pożegnanie...

...będzie mi siłą

Nigdy mnie nie było
nie istniałam
nawet w snach
mój obraz
rozproszyło światło
jestem cieniem
mało znaczącym epizodem
ulotną chwilą
zatopioną w obecności
twoich słów

Przedzieram się
nieśmiało
przez pajeczynę słów

Twój krzyk
jest niczym jadowity pająk
spowijajacy przędną nicią
moje ciało

Jestem jak owad
złapany z zaskoczenia
w pułapkę
Twojego świata

młodość skąpana w deszczu
ocieka
przelana cząstką
dopełnionych czakr
wsiąkła
zbłąkaną kroplą wodząc

ile
wchłonie czas

w bezsenne noce
błądze po wierszach

już tylko słońce
trzyma się nieba

nie żądaj bym wstala
gdy stopy gwoździem przybite
nie wskrzesze więcej ognia

Lubiłam tańczyć
w ogrodzie Twoich myśli.
Delikatnie układać stopy
w rytm twoich słów

Gdy się śmiałaś
rozkwitały kwiaty nadziei,
a świat mienił się
milionami barw uczuć

Jednak wystarczyło,
że zgasłaś,
niczym płomień świecy
a ręka Boga
pokryła wszystko
czarnym tatuażem ciszy

Kazałam ptakom milczeć
Kwiatom zwiędnąć
Płaczkom wyszlochać wszystkie łzy światy
A sercu już nigdy nie kochać ....

Sercem czuję Twój zapach
I smak wspólnych chwil
Obdarte czasem serce
I w dłonie łapiesz kropelki krwi
O ile mocniejszy oddech
Gdy myśli dobre ślesz
Sensem mojego istnienia
Czasem na jawie śnię
Budzisz mnie troskliwie
Bo życie to nie sen
Dziękuję za reanimację
I słów wymowną moc
Milczeniem gdy zaś się stajesz
Nastaje okrutny mrok
A jednak w nim
Jakby poświata
Anielski, świetlisty szlak
Tak wątpić już nie wypada
Przyjaciel
Rozjaśnia mrok…
Pomimo, ponad i wbrew…
Dziękuję, że tak ważna dla ciebie
Mojego serca krew …

Trzymam w dłoni
kilka sfatygowanych
pustych kartek
gdzie jednocześnie

Potrząsam piórem
w którym brak weny
by napisać pierwszy
wers pełny przeżyć

Nagle wypuszczam
z rąk nie tylko kawał
papieru ale i nadzieję
którą nie potrafię unieść...

7.01.2018

nie namaluje słowem tych słońc
które na gotyckich dachach
zalśniły blaskiem swojego zachodu

świeca na fortepianie
- prawie modlitwa

za oknem Paryż
dalekość
mgła

a nad wszystko co święte
zewsząd czuje przy sobie
aniołów lot

bo niebo wieczornych nabożeństw
pełne chmur i skrzydeł

stoimy - każdy w swoim oknie
otwartym na obcy świat

świeca kapie woskiem i światłem
gdy codzienne Zdrowaś
skrzydła aniołów trąca

połykamy łzy
zamiast opłakać żałobą
serce wmarznięte w nas

i pamięć zbladłą

lecz tak jak noc
którą świt odbarwia
muzyka brzmieniem strun się rozwiewa

a są pieśni
których nikt nie powtórzy

Możesz jej serce wyrzucić daleko
zostawić za sobą
lecz ono gdziekolwiek upadnie
wciąż pachnie Tobą

dawno
a jakby wczoraj

ostatni oddech
życie mi skradł

chmurne obłoki
niebo przepełniły deszczem

i powrotną drogę
zasłoniły mgły

płaczesz

lecz ja niegodny
ani jednej twojej łzy

przyszła
w oczach miała perły
i korale z pączków róż
tylko do niej nie pasował
na nadgarstku rzemyk z cierni

a choć dłonie miała w pąkach
i ramiona soków pełne
nie otworzył bram ogrodu
stary strażnik
zły i senny

położyła się na śniegu
rozsypała szafir w trawie
przyszli rankiem szukać śladów

dla nich nie zakwitnie już

jeszcze wczoraj mnie witały
twoje drżące dłonie

a dziś głosy słyszę nieznajome
i tajemniczy kroków chód

o moją tęsknotę nie pytaj
czy boli
bo nie wiem czy minie

lecz wierzę że z nieba widać
stworzony przez nas świat

i znajdziesz powrotną drogę
wydeptaną ścieżynkę sprzed lat

zapamiętam twój uśmiech
rozproszone słońca kryształki
które noszę pod powiekami
jak przyjaźni talizman

spotkaliśmy się w pełni lata
ale deszczową nocą
przyszło nam się pożegnać

a jednak słoneczny twój portret
zabiorę ze sobą wszędzie
i w każdej z gwiazd spadających
blask twoich oczu rozpoznam