Zeszyt Poezja, Coniglietta

Codziennie upijam się winem
z cierpkich wiśni
to wszystko na co mnie stać
pragnę zapomnieć
lecz w każdej odsłonie dnia
potykam się o ślady
tamtych chwil, pamiątek
i miejsc
nawet stary wiklinowy fotel
pachnie tobą
w sieni zatrzymał się czas
cisza, pustka i ja
nad oknem pająk wije kolejną sieć
daje złudzenie
że nie jestem sam..
słucham szelestu zasuszonych ziół
ale to tylko wiatr
bezczelnie porusza nadzieją
czekam, choć wiem
że nie zapukasz do moich drzwi
tęsknię...
wypijam kolejny łyk…

Zestrzelili ptaka
rozpętała się afera
jedni zrzucają winę na drugich
to nie my, to oni
a jeszcze inni wieszczą
że ptak sam spadł
bo miał złamane skrzydło
ludzie powychodzili z chat
pędzą na szyję na łeb
jedni po kolorowe pióra na pamiątkę
a jeszcze inni
chcą się uwiecznić z tym, co pozostało
po ptaku
zdjęcia grozy obiegają świat
jak niemy film
jak zapis zbrodni bez win...

a gdy nadchodzi noc
nad miejscem gdzie spadł ptak
buntują się anioły
zamiast modlitwy do Boga
zanoszą petycję do nieba bram
że to już najwyższa pora
zwyciężyć nad złem
i zabić potwora...

Czasami odchodzisz
tak jakby nigdy nic nas nie łączyło
maksymalnie obojętna
z przytupnięciem
odwracasz się na jednej nodze
by, na pożegnanie
wzrokiem wyrazić swój gniew
i podkreślić
wagę swojej decyzji
lecz zamiast powagi i złości
twoja twarz łagodnieje
po chwili
wracasz lekko zawstydzona
bo jak można zapomnieć
zabrać z sobą kogoś
komu obiecało się iść razem
na końce świata...

W każde słowo
mocą babiego lata, wplata w literki
najpiękniejsze nitki swojej duszy
dumna i wrażliwa
swój smutek ofiarowuje nocy
i tylko samotność gwiazd
ma wyłączność na widzenie jej łez
żyje jak zraniony ptak
samotna
lecz pełna wiary
że gdzieś tam istnieje lepszy świat...
dla jednych jest aniołem
dla innych piękną, wrażliwą poetką
dla siebie samej jednak
jest tylko zwyczajną kobietą...

Nie pamiętam światła
które nauczyło mnie wierzyć
w mrok
i zapomniane też to
co ciebie mi przypominać miało

Nie znam imienia łez
by cieniem wspomnień
rozświetlić wzrok
między kałużami
moich oczu

Czasem
trzeba odejść bez słów
gdy inni z uporem
szukają ofiar
dla własnych win...
nagle cichną rozmowy
gdy ufnie
przekraczasz
ich próg...
lepiej jest więc odejść
zostawić wszstko
bez zbędnych gestów i słów
zamknąć za sobą
cichutko drzwi...
Niech sobie gadają
żeś tchórz...
nic się nie stanie
przecież to żaden ból...
Życie jest ciągłą podróżą
i modlitwą w drodze
gdzieś w małych kapliczkach
na rozstajach dróg...

o jeden szept bliżej mi jesteś
pamiętam
na krawędziach ramion
poiliśmy zmysły
noc jeszcze była młoda
kiedy zegar wybił naszą godzinę
że ja, że ty

że to my

nie od dziś

no wiesz...

Są takie magiczne miejsca
które czasami
odwiedzam z tobą
gdy odpływasz w dotyku
drżących fal dreszczy…
mimo, że ściskam cię mocno
lecz cóż z tego
skoro zatrzymać cię nie mogę
drapiesz, wciągasz mnie głębiej
pragniesz, krzyczysz… jeszcze
więc ulegam szalonej fali
zamykam oczy
i odpływam z tobą…

Ubierz się w skromność, dobroć, wrażliwość
pochyl się nad leżącym, słabym człowiekiem
przywróć wiarę, że istnieje jeszcze czysta miłość
poświęć mu swój czas, zostań, nie uciekaj…

Pomóż mu powstać i narodzić się na nowo
wskaż tę najjaśniejszą stronę codzienności
zostań aniołem stróżem, życiową podporą
iskierką nadziei, zaczątkiem ody do radości…

Bądź tęczą, która daje nadzieję na pogodne niebo
na słońce, na radość, na uśmiech i na pogodę duszy
przełam się i uwierz w końcu też w samego siebie
że jesteś potrzebny, by mury swoim dobrem kruszyć…

Kiedyś
oplotę twoje dłonie
tasiemką
i nasycę się
do woli
dotykaniem
i już nie odbierzesz
moim palcom
pieszczot
i nie przyciągniesz mnie
zbyt szybko
do siebie
przerywając opuszkom
radość
w pół drogi
kochana…

Dotyka mnie czas
siwym włosem
na skroni
a ty uśmiechasz się
i szepczesz
że to nic…
składasz z radością
wiosny
wspólne marzenia
w mojej dłoni
i jakby
czas nie miał
dla ciebie
żadnego znaczenia
zamykasz oczy
przytulasz się
mocno
i z ufnością dziecka
zasypiasz...
jesteś bezpieczna
szczęśliwa
śnisz...