Zeszyt Poezja, JaiTy

podarowałeś mi
kolejny dzień swojego życia
prezent
z którym żaden inny
nie może się równać
podaruj
kolejny oddech na skórze
jeszcze jednym spojrzeniem
przeczesz włosy
zabierz tysiąc westchnień
które mam dla ciebie
tysiąc myśli
przewiazanych ciszy wstążka

Może kiedyś,
Siedząc i pijąc ulubioną herbatę,
Wiesz, tą z dzikiej róży,
(słodka i cierpka zarazem)
Pomyślisz: "to ona!
To z nią chcę się kochać,
O nią się troszczyć,
Z nią żyć!"

Może kiedyś,
Wyrwiesz się przez drzwi
I polecisz tam, gdzie ostatnio
Przecięły się nasze drogi.
(Ponoć miłość uskrzydla,
A jej deficyt uziemia)

Może kiedyś.
A wtedy mnie już nie będzie.
Czekanie na Ciebie odbierze mi
Mowę, wzrok, uczucia.
I tylko usłyszę twój głos słowiczy,
Lecz umknie on z podmuchem wiatru
Odbijając się echem w pustce mego serca.

kiedy mrok budzi lęk
a serce kwili chwilą niepewną
wciąż trwaj niezmiennie
żadną siłą zachwiany

pokochaj dotkliwą pokorę
nosząc ją na ustach

nie wyczekuj potwierdzeń
wierząc w nienamacalne

i na zawsze zapamiętaj światło
lęgnące się w ciemnościach

Nocą nasz świat ma inny rytm
pulsuje i pachnie mrokiem
i intymnością niewypowiadanych tęsknot…
Znów wiatr odgania sny
a melodią jest dla niespokojnych myśli
Nie chce żałować
swawoli słów nieprzemyślanych
Niepokornych pragnień
co dusze wpędzają
w oniemienie.

Wiatr śpiewa niespokojną celtycką pieśń...
Od niedawana
zatapiam się w podobnej melodii...

W zakłopotaniu po tamtej rozmowie
oddech miarowy, spokojny…
A jednak drżeniem
zawstydzonego serca znaczony...

Nikt inny jak Ty
nie potrafi nadać nocy
tylu barw i wymiarów,
w których rozpływa się
wszelka tęsknota poranionego serca.

uwielbiam gdy piszesz
każde słowo słodką pajęczyną
przylega do naskórka
niczym obleczone szeptem

wciągajac w wizje senne
wciąż głębiej
aż do drżenia powiek

i staję się nim
błądząc po myślokształcie
rysując w krwioobiegu
to co nie kończy się na dźwięku

Zanim coś będzie - nie istnieje
I żyć nie będzie z nami wiecznie.

Wszystko przeminie.
I ty przeminiesz.
Więc kochać Ciebie jest niebezpiecznie.

Jutro dorosnę
Chwycę dłoń Twoją
I zamilkniemy

To mnie przeraża.

Lubię być Twoja tylko przez chwilę
I kiedy miłość mnie zauważa.

Jeśli połączą nas nasze grzechy
Gdzieś między jutrem, a wspomnieniami.
Ja nas zabiję.
Dotkniemy piekła.
Już się nie boję co będzie z nami.

Wszystko przeminie - zanim coś będzie.
I nasza młodość,
To, co się zdarza...

Lubię być Twoja tylko przez chwilę
I kiedy miłość mnie zauważa.

z myślą ze ty i ja
pośród błękitnych fal
płyniemy delikatnie i namiętnie
kołysząc nasze ciała
z dziką falą dotykamy brzegu dna
by znów odbić się
i gnać co sił jak dwa dzikie konie
we włosach czuć wiatr

to ty i ja - spełniam nas w snach
a na jawie
cicho wodzę wzrokiem
twój każdy męski ruch
byle tylko iść spać
i oddać się upojnej nocy
spragnieni miłości
pijemy ją jak słodkie wino do dna
dźwięk stłuczonego szkła
...

tylko cisza jest wymowna
dla chwili...
nie wszytko może dać nam czas

I mógłbym już odejść
gdzie cisza i spokój
powietrze czyste
i wody raków pełne
Gdzie niebo bezchmurne
słońca promieniem odzieje
ociężałe i zmęczone ciało
ułożone na puchu zielonych traw
Gdzie kwiaty dookoła
narkotyzują swą wonią
Bez wojny
bólu i trosk zwyczajnych
I taką mam nadzieję
niezłomną
że pewnego dnia
przeniosę się
z kraju marzeń w rzeczywistość

nie rezygnuj
jak dla ciebie otwarte ramiona ma
zwłaszcza gdy wzajemna

jeśli strach zwycięży
zawali się świat
w dalszej perspektywie serce będzie

konać

Krystyna A.Sz. 08.04.2017r.

Nie znając ujścia,
błądzę pośród szarych spraw;
gdzie do radości
za daleko krokom.

Zatracając się,
zapominam szmer wiosennych traw;
tonąc głębiej
w codziennym amoku.

Brak mi wiary
w przyszłe czasy
i pamięci
dawnych chwil...

Liczę godziny,
przepuszczając przez palce
każdy z dni.

panie

Wydasz kiedys rozkaz,
spocznij?