Jeszcze śpię
wtulona w swoje myśli

już prawie dzień
cięższa od snów
powieka ledwo drga

zawieszona na linie
chwytam się życia
odgarniam czarne ćmy
z zakamarków duszy

oddycham płytko
respirator lęku
miarowo podaje tlen

Kochaj mnie za to
że jestem
wspominaj czule
że byłam
i pragnij więcej, bo będę

Szósta trzydzieści dziewięć
znów mam otwarte oczy,
chociaż nie widzę nic,
oprócz ciemnej nocy.

Chociaż słońce już wstało
i radością głaszcze,
ja myślę już o nocy,
o chwili, gdy znów zasnę.

Kiedy zamknę wraz z oczami
wszystkie męki mojej głowy,
Boże daj mi jeszcze dzień,
który nazwę nowym.

Pewnego dnia ściągnę z siebie
wszystkie myśli, wspomnienia, plany,
niespełnione oczekiwania i uciążliwe obowiązki
jak brudne ubrania.
Aż słońce przestanie wschodzić co rano
i nie będzie nawet powietrza.
Będę tylko ja.
Ściągnę po kolei wszystkie atomy z ciała
i tożsamość z umysłu,
aż zostanie mój ostatni
a zarazem pierwszy pierwiastek.
Życie w życiu.
A dookoła pustka.

wypadam z twoich objęć
na dworze coraz chłodniej

niebo ubrane w szary sweter chmur
zbliża do jesieni

ktoś powiedział nie martw się
zawsze jest jakieś jutro

zasypiam
marząc

budzę się
zdziwiona

że znów
jestem sama

w lustrze
dostrzegam [...]

Może i jestem banalną, przyziemną kobietą.......
Nie jeżdżę Ferrari ani tak zwaną "betą".......
Nie jestem też bizneswoman, jak to teraz w modzie.......
Nie mam też cyprysów w swoim ogrodzie.......
Nie jestem piękna jak Merlin Monroe.......
Nie piję wina i drinków z palemką.......
Wieczorami nie czytam, Mickiewicza.......
Moda - wcale mnie nie zachwyca.......
Może i jestem troszkę roztargniona.......
Bujam w obłokach, jak "psychicznie chora".......
Może i śmieję się czasem za głośno.......
Bywam złośliwa oraz [...]

Słowa wszelkie porywane przez silne wichry niepowodzeń, niepozwalające komukolwiek wsłuchać się w ich znaczenie.
Jestem już zbyt obcy, aby mogła coś czuć.
Zbyt lekki i bezwładny, by twardo stąpać.
Zbyt otępiały, by posiadać przywilej prawienia mądrości.
Wielokrotność brodzenia po tym samym dnie.
Co pamięci niegodne cumuje głęboko w sercu.
Wczorajszą sielankę wysyłam na bezpowrotny spacer wraz z marzeniami , które dziś są zbędnym balastem przysłaniającym logiczne spojrzenie na rzeczywistość.
Rozbity,jak butelka o kadłub okrętu.
Wszystkie starania utonęły w naiwności pomimo intencji dobrych i wielkiej nadziei.
Ta ponoć umiera ostatnia.
We mnie odeszła przedwcześnie.
Czułem jak opuszczała mój świat, nie próbując walczyć.
Solidny gryz agonii.
Zbyt mdlisty , nie przechodzi przez gardło .
Koniec końców koniec blisko .
Niewiedza, czy jest po co iść.
Czy jest dla kogo i z kim.
Teraz zamykam oczy.
Czas zlecić szaleńczym snom zabicie najbliższych godzin.

Z dzieciństwa pamięta
światła blask
który od niechcenia
ściekał po wytartej poręczy
karminem wypłowiałym

Któregoś dnia wściekły na życie
powybijał tej poręczy zęby
nogą
kopiąc w spróchniałe tralki
[...]