Zeszyt Poetyczne, Aplan

płoną mosty nad moim odbiciem w rzece
utopiono tysiące kartek z kalendarzy
gdy zarzuciłem sieć złowiłem daty
zardzewiałe zegary o ruchomym wnętrzu

podczas skoku przez ogień
spłonąłem tuż przed drugim brzegiem
wiatr zwiał popioły lepiąc mnie na nowo
tam na schodach w głąb jeziora

woda zabrała mi plażę
już czuję zimny dotyk pod stopami
wokół niebo ma sińce na obłokach
odpłynęły wszystkie statki oraz łodzie

schodzę w toń ciemną i dziką
by przejść po dnie na nowe lądy
topielec ciszy niewidzialne serce
rozbitek pośród miliona galaktyk

Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie,
W nicość popada - powieścią idioty,
Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą.

miasto śpi na moich kolanach
za oknem zimny neon
kilka warstw śniegu
i spóźniona północ
bez wskazówek
pytań i odpowiedzi

przez puste perony
przeciska się wiatr

jeszcze zdążę
zdążyć
liczę samotne gwiazdy

w strefie pasażera
miejscówek brak

… i wmówili jej, że czarne jest białe, zaś białe to czarne… że cnotą jest bierność intelektualna, a wszystko inne to herezja…

[... dédié... z cyklu: „Okiem Ateisty – Religia dla Inteligentnych”]

Jak to jest być samotnym?
To wtedy, kiedy tylko Ty wzruszasz się słuchając piosenki Abby "Chiquitita",
Wtedy, gdy jest zaćmienie słońca, a Ty patrzysz sam,
To wtedy, gdy przyroda wiosną budzi się do życia, a Ty nie masz z kim podzielić się tą radością,
To, kiedy bociany zaczynają w gniazdach swój radosny klekot, a ty tylko patrzysz bezwiednie,
To, kiedy zdajesz sobie sprawę, że już nic się w twym życiu nie zmieni
Bo przecież nie możesz konkurować z tymi wszystkimi, tak bardzo męskimi typami
Jesteś tylko nic nie znaczącą mgiełką w budzącej się do życia przyrodzie,
Która już dawno przydzieliła Ci miejsce wśród beznadziei.

Czasem jest pusto
ściany stają się szare
burza wisi w powietrzu
nic nie jest takie jak powinno być
życie robi się małe
i ramiona są bardziej wtulone w siebie
robi się ciasno
tak ciasno
że przez ten ścisk
same lecą łzy.

gdyby można było
zatrzymać lato

towarzystwa dotrzymać
kołyszącym się myślom
motylom
rozśpiewanym ptakom
skrzydła unosić w beztroską
przestrzeń

a potem
gdyby można było
opóźnić jesień

Jak niebezpieczne bywają myśli
o rzeczach niemożliwych
Odległych wszechświatach
lazurze ukochanych oczu
Minionych zachodach słońca
Przebrzmiałych śmiechach przyjaciół
I latach, które już nie wrócą

Jak w teatrze lub rewii
Nad śpiewakiem lampa
A on w kole tego światła
Właśnie nam oznajmia
Patrzcie się na mnie

Tak samo stoją na stacji
Ludzie pod lampą jak tamten
Tylko niczego nie mówią
I znikną wchodząc do wagonów
By odjechać na zawsze