a ty mnie prowadź

pośród łąk kwiecistych
ogrodów marzeń
mieszanych lasów

zraszaj od stóp aż do skroni

jeśli obejmę cię poezją
uczucia skryję w swojej dłoni
kroplą radości je otoczę
posadzę ziarno myśli
- twojej

i będę śpiewać tylko dla niej
i tylko dla niej myśli
- moje

nauczyłam się
rozmieniać swój świat
na drobne gesty

podaruję Ci
mały okruszek zrozumienia
w delikatności uśmiechu

nie bój się 
utoniemy razem.

kiedy życie ma w sobie coś z ciszy
śmierć staje się muzyką

nie wsłuchuj się w syreni śpiew
melodia śmierci to rytm bezwiedny
ukołysze utuli uśpi
czujność zmysły zdolność czucia
zdolność uczucia
nie w taki tańczy się takt i śpiewa
nie tak się daje młodości upływać

nie usypiaj
jeszcze krzykniesz lecz nie pawim głosem
i zanucisz naiwną piosenkę sprzed lat
spod znaku wiary

to dziś rodzi się lato
nabrzmiałe słodkie i lepkie
przybywa nocy ubywa dni
rozmarzone panny
plątają się między zapachami
ruty i dziurawca
w rytuale ognia i wody
wróżą z wianków ginących w nurcie rzeki
widać
w oddali gasną świeczki
ludzie łączą się w pary

po północy
nerwowo krążąc
wszystko wsiąknie w gęstwinę lasu

wyczuwam niepokój
pierwszej letniej burzy...

Sylwia Pryga

Słodycz
zanurzeniem ust
przygryzam bezczelnie
szeptem słonym oplatam
krzykliwą nienawiścią i miłością
w chciwym żarze
i mroźnym oddaleniu chłodem
w pragnieniu dotykania stóp
spragniona kropli ciała
jedności wypełnienia
skrzydła rozpościeram [...]

jest życie i śmierć
bezmyślna nadzieja
wyimaginowany świat
na lepsze ułożenie się z losem

jest noc i dzień
i czasem zmierzch się pojawia
by uładzić pomięte życie
okryć zapomnieniem
zbyteczność
[...]

zapach koszuli białej
przypisany
czas - mijał w ziarnach liczony

zawsze uśmiechnięty
papieros uwodził- mocno zaciskał tym
nazwałam go moim

milczy
zakręca oś czasu
dużo mi dasz - Panie

w ciemnym szkle
zabierasz
wanilię migdał i tamten styl

ciężko - otworzyć oczy

chodźmy już spać
ptaki schowały w skrzydłach marzenia
po kieszeniach upycham
zapach kradzionego bzu
tamto spojrzenie
moje roztargnienie

jaka piękna cisza
przysiadała na brzegu dłoni pieszczota
może nam się przyśni
o splot bliżej

Sylwia Pryga

Wszystko się zmienia
gdy człowiek się zmienia
zauważa
że żółty mlecz
z rana stał się już siwym
dmuchawcem...
gdy człowiek jest świadomy
że wszystko ma w sobie
i że jest w stanie
jednym dmuchnięciem sprawić
że miłość się rozsieje
nasionkiem
po wszystkie krańce obojętności...

Pozwolić sobie na Ciebie

wy­soko nad ho­ryzon­tem...
niewi­doczny pa­rapet...
ich dwo­je...
zas­tawki ser­ca...
przej­rzyści...
skry­ci dla siebie....
op­ra­wieni w ra­mach bólu...
pro­fil niez­wykłych dusz...
pat­rzą na siebie z da­la... [...]

każde narodziny radość niosą
zwłaszcza kiedy wewnątrz czuć jesień
budź wiosnę nawet zimową porą
częstuj tym co gasi pragnienie

szczęście nosi różowe okulary
odsłania spełnienie
tego ci trzeba
żyj nie czas umierać

mówią ‘’co oczy nie widzą…’’ [...]

nie cierpisz tego stanu
nie czas umierać

choć niekiedy powala
wyciszasz myśli

przelewasz na papier
atramentem po nim

gdy w oczy głęboko
uśmiechem przegoń [...]

***

a więc ja do świata a świat do mnie
mówimy językiem ciała którego nie ma
otwieram kopertę - w niej list do ciebie
ramię anioła
ściskam je a skrzydło zamyka się
na rzeczy żywej
niewiedzącej
drży pisklę zakryte cieniem

moje oczy - drogowskaz
buty poczta pantoflowa
rozwieszam białe nitki mannę z nieba
niemą nowinę
rozstąpiło się
morze
przeze mnie
widać tętno ziemi

(Ojcu, 27.04.2021)

Kształt myśli
i posłaniec nadziei

naczynie
pełne uczuć
głupoty
i mądrości

sztukmistrz
co koi i rani
leczy i zabija

koniec
i początek wszystkiego

rzucane na wiatr
zapada kamieniem w serce

odwieczne
i ulotne

- Slowo