Między jedną miłością a drugą
nic nie iskrzy

człowiek wypalony do cna
zamkniętymi oczyma chciałby dotknąć tego
co mu jeszcze dobrego może się zdarzyć

ukradzioną śpiącemu dziecku zabawką
zatkać dziurę w czasie

byle nie sobą

i w otwartych oknach serca
zawiesić spokój

świat otoczony smutkiem
a moje dłonie stały się puste

choć łez wcale nie lubię
i nie potrafię liczyć przed lustrem

pokorności we mnie wiele
w sercu wciąż kwitną motyle

uśmiechem się podzielę
przecież mam go w sobie
na tyle

obecnością trwałą otulę
do świtu
aż serce zamilknie
z zachwytu

na dobranoc srebrzysty pył księżyca
z miękkością zmęczone oczy ucałuje

będziesz obok?
obiecujesz?

choć śpiewu słowika nawet w dali nie słychać
obudził słoneczny poranek
przecież jesień mamy
czujesz drżę niczym osika
dzień przerwy
jutro zrobisz co dzisiaj
podam cytrynową
z miodem
realia życia
spojrzenie
razem

Krystyna Anna Szklarczyk
18.11.2015r.

Do niektórych miejsc wracamy
ale tam nie ma już nikogo

krótko ostrzyżeni
z wiarą między palcami
zaglądamy niebu
w zamurowane okna kamienic

a gdybym był liściem
śpiewałbym na wietrze i kradł
ptakom twarze
malowałbym piegi ulicznym latarniom
gdybym był księżycem

gdybym był człowiekiem gdybym
Boże gdybym

- szumem stłuczonej muszli
a czasem cierniem w twojej koronie
jestem
wracam tam, gdzie zimą płoszą się motyle

Nie pytaj mnie o serce
od dawna
wiosna nie siała w nim kwiatów

na złość słońcu
rozwieszam tęsknoty na wietrze

spóźnione
unosi brew gniewu o świcie
a niedoprane słowa
w kieszeniach deszczu szukają
telefonu do Boga

stygnie samotna kawa...

ślepe kocięta w koszyku
ktoś zostawił nad rzeką

rzuciłem za nim kamieniem

- wypadły szyby
z okien mojego nieba

Więc nigdy nie przyjdziesz.

Czy więzi cię piekło, czy w niebie szczęśliwa
Zapomniałaś o niebie, które tu zostało?
Czy może w innym ciele cieszysz oczy
Rodziców, dziadków, córką będąc matką?
A może jesteś już wolnym ptakiem,
Może byle koniczyną przy szosie,
Którą rozdeptałem w myślach idąc do Ciebie?
Snów mi odmawiasz, snu jednego,
Choć ja odmawiam twoje imię
Przez wszystkie przypadki
Zdarzeń, w których zamieszkałaś.
Zmieniłaś więc mieszkanie,
A ja wśród ścian nasłuchuję kroków,
Bo już głos Twój zapominam.

Po prostu nie wrócisz.

Mówią
patrz przed siebie więc patrzę

a przeszłość
jak porzucona kochanka
chwyta za ramię i szarpie
długimi palcami

na zgrabne nogi
zakłada czerwone szpilki
i kopie dół w moim sercu

krzywym spojrzeniem
otwiera pudełko moich marzeń

a w nim tylko gruda ziemi
zielonej od uczuć

gotowa na pogrzebanie

Moje lepsze pół
ma osiem obietnic

wciąż próbuję ustalić
która milczy najciszej

i ciemnieję w sobie
jak rumieniec na licu ukochanej
ulepionej z chleba
tak dawno

i w pierwszą wierzę
pierwszej błogosławię
- stając się wiecznością
legnę

na ciepłych piersiach nieba

Miłość i śmierć
używają serca jako kołatki
do lepszego świata

nie mogę go zatrzymać
jak tego, że ptak wykluwa się z jajka
jak wniebowstępującego ptaka

kiedyś czułem w sobie tylko pustkę
dziś wiem, że to było nic
nie warte

dziś, kiedy rozdyma mnie
pulsujący przepych
pełnia

mówią, żem umarł na serce
nie słuchaj
wciąż cię kocham, Księżyc.

Księżyc
spokojna głowa
co w sen zapada za dnia

a wtedy ja
nie mam nic do powiedzenia
nie mam nic do pocałowania

zbiera mi się tylko na płacz
agonia na dłoni
biała śmierć spadających gwiazd

szczęśliwi ci
co idąc do nieba
nie zbłądzili na ten świat.

Chowa się przede mną
miłość w obłokach
poplamione szczęściem serce kuleje
gonię ją i nie gonię
szukam, nie szukam

wziąć do rąk się boję

bo złapię i nie złapię
za mocno, zaduszę, potłukę
rozpryśnie jak kryształ na drobno [...]

Szczęście, co go pies napłakał
gdzieś na niechcianej drodze utknęło
i ze złamaną nogą
jak drzewo rozdarte piorunem
w noc ciemną
skomli
pod twoimi drzwiami

otworzysz?

Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką

bo stąd cię najczęściej żegnałem.
Powoli i jeszcze po cichu uciekała spod stóp przestrzeń
A sylwetka jakby mniejsza i dalsza i już uciec nijak.
Żeby tylko moc pochwycić,
Żeby nie musieć wsiadać.

Godzina pociągu to zła godzina.
To czas przymusu, to jak alarm,
To rozkaz od szarej rzeczywistości
Zawsze wygrywającej.
[...]

A może ktoś cię w natchnieniu wymyślił,
Może jesteś utkana z mgły?
Może gdybym cię prawdziwą wyśnił -
To - o czym wtedy miałbym sny?

Może cię stworzył jakiś szatan czy bóg,
A może krew w tobie pospolita?
Może bym umiał upaść ci do nóg,
Gdybym umiał z ust twoich czytać?

Może śmiejesz się ze mnie, gdy piszę
Te nieudolne, romantyczne płacze,
Lecz może kiedyś, w jakaś smutną ciszę,
Pomyślisz: "Czy jeszcze go zobaczę?"

A ja odejdę z tym nieodgadnieniem,
Z Tobą nieodkrytą, z sobą zaginionym,
Połączy nas jedno - surowe milczenie
O śnie na zawsze niewyśnionym.