jestem rysą wszechświata
wznoszona na srebrnym skrzydle
niczym zaledwie puch
jednak myślą
drogi swej...

Rozsypane orkiestry plaży,
Na wieczornym koncercie
Występują jako pierwsze
Dla słuchaczy głodnych wrażeń.

Bryza stroi struny wiatru,
Piasek sprawdza marakasy,
Wonią sosen dźwięczą lasy,
Fale pluszczą im do taktu.

Powolnym szuraniem za butem but [...]

Co zrobić…
gdy świat w jednej chwili piękny
w drugiej staje się miejscem nie do zniesienia
a modlitwy o ocalenie miłości
spalają się jak świeca
bezpotomnie.

Co zrobić…
kiedy nie można zostać
na zimę do wiosny
bo trzeba umrzeć?
By móc znowu być z Nią?

Wystarczy kochać
i być odważnym.
Wtedy nie trzeba czekać
i można umierać bez żalu
…pogodzonym, niemal niecierpliwie.

Tak jak umiera gwieździste niebo.

kwiecień 2015
(z inspiracji filmu o tym samym tytule)

Z chirurgiczną precyzją
wciąż duszę kaleczy
przez szkiełko patrząc
(nie oko)

Gdziekolwiek zajdzie
tam bomby zrzuca
choć latać potrafi
(wysoko)

Zamiast gwiazd sięgać
zwiastunem być życia
w śmierci się pławi
(głęboko)

Lecz nie ma innego
stworzenia na ziemi
co w miłość obleka
(jak w kokon)

„oto człowiek”

grudzień 2014

pikują w dół ciała
nad ziemią pomordowanych
na spotkanie śmierci – dwojga zakochanych

lecz dla dusz to przejście
do raju obiecanego
na spotkanie życia – tego prawdziwego

ku wiecznej miłości
z Panem Bogiem w jedności

sierpień 2015
(śp. Lechowi i Marii Kaczyńskim)

Kochać tylko jakie to proste…

przejść po pragnień moście
bez utraty równowagi
z twarzą ukrytą w dłoniach
by odnaleźć się po (jej)
właściwej stronie

…kiedy Ciebie już nie ma.

czerwiec 2015
(do piosenki Artura Rojka o tym samym tytule)

jak dobrze jest być nikim dla świata.
bez łatek,
pseudonimów,
karykatur ludzkich wyobraźni.

być nikim.
nie musieć stawać na palcach,
rozciągać się,
dorastać do pięt,
do rangi wielkich nazw,
wyprodukowanych przez pełne błędów usta. [...]

Milczą dziś moje góry
w białych sukniach
pożyczonych od Aniołów

zdaje się, że odpoczywają
przed wspinaczką do nieba...

I znów
Zachód słońca
Bezczelnie obdarł
Mnie ze złudzeń
Że ten dzień
może trwać wiecznie

Niepodległość...

... to nie walka na hasła lecz o miłość
do tych łąk, lasów otulonych zielenią
i nadzieja, że ta krew w ziemie wsiąknięta
nie była na marne przelana...

to ciągłe czuwanie nad zgodą
by nie zrodził się w sercach demon fałszywy
aby nie powstał z martwych
ten, co od wieków na Polskę nastawał... [...]

W uśmiechach ludzi, straconych złudzeniach,
Spłowiałych płaszczach, na wyblakłych zdjęciach,
Porzuconych tuż za rogiem marzeniach,
Szybkich pocałunkach, obcych objęciach.

W kłamstwach i prawdach, niebie i piekle,
Czarnej ulicy i w morzach białych łąk,
W zapamiętaniu, bezwiednie, zaciekle -
W sobie, obok siebie i najdalej stąd.

Gdzie zostawiłem, w którym dniu zgubiłem,
W czyjej pamięci i - czy - ocalono?
Pod jakim słowem dziś, teraz się kryję -

Nie wiem, gdzie jestem tak do końca sobą.
Więc, czy naprawdę, czy na pewno jestem,
Czymś więcej niż echem, cieniem, gestem?

Śniło mi się, że byłeś u mnie po latach,
Wyszłam ci na powitanie, lecz już inaczej,
Nie byłam już modra, w makach i bławatach,
Nie miałam ust zaciętych w rozpaczy.

Lekko mi było, bo szłam z przebaczeniem,
Jakby mnie w sercu już nic nie paliło.
Po drodze długiej nie gubiłam siebie,
Jakby mnie ciebie w sobie nie było.

Nie wpadłam w ramiona, już bym nie śmiała, [...]

A kiedy się w końcu z ciebie obudzę
I wyjdę ze snu w tę jawę codzienną,
A kiedy wreszcie pozbawię się złudzeń,
Ile we mnie pozostanie ze mną?

Nie wiem, nie widzę siebie w tej roli,
Bo prędzej aktorstwem nazwę to trwanie,
Może pomyślę: "To przecież mniej boli",
Lecz ciągle to będzie tylko marne granie.

Z pozy do pozy, z gestu w gest wejdę,
Na pewno ludziom porozdaję słońca,
Lecz kiedy wreszcie maskę tę zdejmę
Nie poznam siebie dalej do końca.

Więc może mi lepiej tak śnić i nie wiedzieć,
Że obok się żyje zwyczajnie i zdrowo,
Może tak lepiej oddać ci siebie,
Choć nawet nie widzisz, że jestem tu obok.