układam sny
na nowo
realnie

niepamięć przychodzi 
powoli

bez Ciebie 
jakoś łatwiej 
zlikwidować wszystkie 
dotychczasowe opory

tak mi dobrze 
tak bezpieczniej 
usuwam zbędne
wspomnień popioły

uśmiechem mogę 
wreszcie obdarzyć

wszystkie smutne anioły.

jestem najmniejszym z ziaren
na żyznej glebie Twych dłoni
kiedy tak patrzysz na mnie
coś drży i pęka we mnie

kto wie co ze mnie wyrośnie
czy rozłożyste drzewo
gdzie skryją się podniebne ptaki

a jeśli mam obumierać
to tylko w cieniu twych powiek
i jeśli wiatr mnie porwie
nie spuszczaj ze mnie wzroku

nawet jeśli upadnę na nieurodzajną ziemię

rozdrapuję pamięć - aż do dzieciństwa
jak kwiat
który do swych korzeni sięga

lecz tylko róża kłuje - aż do krwi
nie tracąc ani kropli swej czerwieni

płaszcz zapinam
choć garściami mógłbym chwytać wiatr
i z otwartym sercem
z otwartą raną
wołam: nie będę miał bogów innych!

nie ma takiej miłości
która nie jest tobą - gdy w sny się wdziera
przez palce przecieka
a nie ubywa

i z której nie obmyją nas wody
wszystkich mórz
bo życie i śmierć - dwie fale

jednej głębi

Świat wypadł ze szczeliny.
Potoczył się trochę.
Przystanął.
Blisko mnie. Zbyt blisko
jakby. Chciał mnie zabrać
w swoje nieznane.

Wyjąłem linijkę i zmierzyłem odległość.
To już nie było pomiędzy, to już było
w.

Stoję przed lustrem
skąpana cała w słońcu
gdzie delikatnie sunę
po gołym brzuchu

Nie umiem nazwać
wachlarzu uczuć
kiedy otrzymałam
informację że Jesteś

Moim wyczekiwanym
najpiękniejszy cudem
na którego poczekam
jeszcze dziewięć miesięcy...

Dziękuję Mężu... :)

27.01.2021

przyszłam do Ciebie
jak diabelsko opętana
ubłocone buciory wpychając Ci
w pozornie nieskażone życie

przyszłam do Ciebie
jak koza do woza
prosząc o bukiet
czterolistnych koniczynek

przyszłam do Ciebie
z jasną jak słońce
wyciągniętą dłonią
chcąc chwycić cię za serce

przyszłam do Ciebie
i już trudno mi odejść

Idziesz
dawno temu
trzymasz mnie za rękę
z pierwszymi kroplami przygarniasz
pod wielki czarny parasol
przytulasz do serca
by nie zmoknąć od łez
błyskawicą uciekamy spod drzewa
miłość spada gromem

słyszę wyraźnie twój sen
gdy oddychasz mi prosto do ucha

odchodzą

ona świer­ko­wa
zapachem

on żywiczny
ciepłem chwil

igłami opa­da ich tęskno­ta

jak kon­fetti rozsypani
pod po­deszwą świata

trwają

poświętni...

27.12.2012 r

Wiedziona żalem
pozwoliła miedzianym lokom
opaść na poduszki
jeszcze gorące od jego ramienia

uroczym gniewem
pozornie nadąsana, by wskrzesić słowa
te
co nie padły, a wryły się w pamięć

westchnęła tylko
jak się wzdycha gdy
dopiero co narodzona miłość
musi skonać