Zeszyt piękno tkwi w duszy, unborn_

I oto jest temat: mężczyźni! Ach, jeszcze raz można o tym pomówić do syta! Wystarczy młody, ładny buziak, żeby opuścić żonę, z którą przeżyło się dwadzieścia lat, żeby opuścić dorastające dzieci. Mężczyzna! Jakiś niższy gatunek ludzi, rodzaj zwierząt, które należy opanowywać, ujarzmiać, tresować, które trzeba umieć trzymać. Poświęca się temu całe życie, całą inteligencję uczucia, całą przemyślność instynktu, stwarza się nową dyscyplinę psychologiczną, pełną wskazań, norm i paragrafów - NA PRÓŻNO.

Nie mówimy do siebie nie dlatego, że nie mamy nic do powiedzenia, ale dlatego, że nie musimy nic mówić – bo tak bywa między dwojgiem ludzi, którzy są dla siebie pierwszym wspomnieniem.

Są miejsca na zawsze w sercu zapisane
małe wysepki duszą dziecka odkryte
w których łza zamieniała się w diament
a człowiek dla człowieka nie był wilkiem…

Pamiętam jedno z takich miejsc uroczych
płynąca rzeka, zatoczka a nad nią drzewo magiczne
tam odkryłem zapach dziewczęcych warkoczy
i po raz pierwszy pocałowałem nieśmiało w policzek…

Liczyliśmy ważki, pająki wodne i białe alki
wsłuchani w śpiew ptaków i szelest listków
wtuleni w siebie jak samotne ptaki
nie mając nic chcieliśmy dać sobie wszystko…

Lecz krótko trwała moja radość z ciebie
każdego dnia gasłaś trawiona śmiertelną chorobą
i choć wiem, że jesteś teraz już w niebie
chodzę w to miejsce i czuję, że jestem z tobą…

ukołysz sny
wiatrem miłości
otul pragnienie
naszej bliskości
melodii nie zakłócaj krzykiem
szeptem umilaj każdą złą chwile
jak teraz
gdy patrzymy na siebie
zasmuceni
kolejnym rozstaniem

na chwil parę
stęsknieni

mijającego obrazu oczu tych samych
jasnego nieba
kalejdoskopem spełnionych marzeń .

Miłość, która jest gotowa nawet oddać życie, nie zginie.
Jan Paweł II

jeszcze osiadasz
banałem na wargach
chcąc nadać sens
dniom zwyrodniałym

i cienie pragnień zamarły
w bezruchu słów
łaknąc szczęścia kruchego

odwróć się i spójrz na mnie

zakwitam na pustkowiu ust
dla ciebie…

proszę, nie pytaj dlaczego

ciągle jesteśmy
na łasce bezlitosnych zegarów
gdy chwile chcemy zadomowić
w iluzji szczęścia
okruchy miłości wybieramy
spod zmrużonych powiek

godzina za godziną
dzień za dniem…
rozdrabniamy się na pocałunki
sycąc się sobą na wskroś
a czas nieustannie
na rzęsach osiada kurzem

i teraz, jak na złość
niedotlenioną myślą
chce przyspieszyć umieranie

nie płacz
mała dziewczynko
życie nieraz
da ci jeszcze w twarz

więc nie płacz
laleczka
nie zna bólu
jej plastikowy świat
rozpadł się
to tylko rzecz
nie warta twoich wzruszeń

jutro poznasz
kłamstwa gorzki smak
to co dzisiaj
słodkie jest jak czekolada
z migdałową nutą
która tak lubisz

nim twe łzy zdążą obeschnąć
przyniosę ci nową lalkę
więc uśmiechnij się dziecino
i z radością powitaj
nowy dzień