Zeszyt Piękniejsze niż sen, Vegas68

Ciesz się tą chwilą.
Ciesz się tym światem,
tak jak potrafisz.
I dziękuj za to,
żeś coraz dalej
od ziemskich nizin,
od dni zmęczonych,
trudnych, niepewnych,
a za to coraz bliżej
i bliżej
gór niebotycznych...

Pełni.

w moim ogrodzie nadal twój zapach
zapyla kwiaty kropi obficie
staje się rosą w każdy poranek
nocą z kolei ciepłym okryciem

wieczorem w maju siedzę w altanie
tęsknię samotnie za wspólnym lipcem
świerszcze na zewnątrz stoją pod niebem
biorąc na barki łkające skrzypce

wczesną jesienią nadal wyczuwam
zapach twych włosów w całym ogrodzie
lecz znika nagle gdy stoję w środku
jak przerażony swym czynem złodziej

zimą wciąż czuwam nad martwym kwiatem
szklanym od mrozu i popękanym
wówczas rozumiem że moje serce
nie jest mocniejsze od porcelany

Gdy poetka
miłosny wiersz napisze
zalegam w ciszę.
Bo cisza budzi zmysły
i marzeń wołanie.
Serce pragnie, dusza śpiewa.
Do miłości.
Tęskno mi Panie.

suszy się dusza
umiera z tęsknoty do ciebie

czym byłeś?

największą inspiracją
natchnieniem
częścią mnie
pokusą
przekleństwem
grzechem
niebem

czymkolwiek byłeś wciąż jestem złamana
pęknięcie jest gdzieś w okolicy serca

jak przełamana na pół porcelana
która dopiero gdy złączy się na wieczność w jedną całość
będzie najpiękniejsza

Twoja
nieuprasowana koszula
wprawia mnie w dreszcze

ramiona jak wyspy
szerokie podziwiam

rozpinam guziki między zaspami

gęsią skórką dotyka śnieg
nienasyconych warg
wilgocią nasiąkam

i sanki za małe dla nas dwojga

mkniemy jak płatki
białego puchu

szaleni wygnańcy
kulturalnej namiętności

zdziwiony bałwan
topi się
zazdrością

skrzydłami białych ptaków
wycinając w przestrzeni
drogę najkrótszą sercu
w języku mew nad głową
niosę siebie by móc
tobą napełnić duszę i serce

tysiąc świtów w strugach deszczu
znam już każdy swój poranek
słońce zajdzie późną nocą
zanim sam nad ranem wstanę

sto wieczorów z sinym niebem
pusty pomost błysk jeziora
tyle dałbym by zawrócić
lecz to ciągle nie ta pora

miną lata dni zwietrzeją
doba wyschnie tak jak plamy
lecz w tych miejscach i o czasie
już się nigdy nie spotkamy

ja dogasam tak jak świeca
gdzieś w połowie knot się spalił
musi zostać forma z wosku
której nikt już nie zapali

pamięć mija niczym lato
liść zdeptany pod butami
zapomniane jest już dzisiaj
to co było między nami

wszystkie chwile w twych objęciach
coś dla duszy i dla ciała
teraz tego nie pamiętasz
nie wiesz nawet że kochałaś

pamięć mija jak wichura
lecz zostawia stos gałęzi
a ja w środku niczym gołąb
nie wiem kto mnie tu uwięził

dziś pamiętam cię tak samo
choć już wyschła wspólna rzeka
tam na końcu ciemnej tęczy
wciąż na ciebie będę czekał

Czasami tak mam, że kiedy się budzę
Nie mogę uwierzyć, że trwam
Przez powiew wiatru
Przecinający pierwsze promienie słońca
Jestem jak żaglówka w nurcie
Zostawiam za sobą wiatr, choć słońca zatrzymać nie mogę

Tego najbardziej mi brak
Zatapiam się jak wrak w wodzie
Nie dlatego, że słońce wybrało inną drogę
Lecz dlatego, że czasami wstać nie mogę...

I wyciągnąć ręce w stronę słońca
Tam mi najcieplej i najwygodniej
Mogłabym zatrzymać czas
Nie tęsknić, nie wracać bezpowrotnie

Mogłabym zabrać tam
Każdego, kto jest na to gotowy
Znów poczuć we włosach wiatr
Tańczyć nawet w te dni
Gdy budząc się
Jest najchłodniej

A kiedy gość w sercu
stanie się domownikiem

cóż więcej możesz
jak kochać

i słowa nie wyblakną
przecisną przez palce
zaspany dzień w chmurach

obudzisz w sobie światło

i niebo nad Twoją głową
zakwitnie dotykiem

marzeń.

ptaki śnią o ziemi
naczyniu sklejonym z pól grawitacyjnych

na łączeniach czas skrzypi pod nogami
przez chwilę można ujrzeć przebyte drogi
do gwiazd
i zrozumieć niemożliwość odejścia

pokój wypełnia zapach drugiej strony
Boga - śpisz
z głową wtuloną w skrzydło

w oczach błękitny bez