Stoją we mnie mury
niewzruszone
ciężarne fale biją
o brzeg pustych słów
runą gdy uwierzę
że naprawdę ktoś
opuszkami palców
dotknie serca

Już przemawia do mnie krew przodków.
Ich pieśni tkane wiatrem.

Czuję, iż żyły me tęsknią,
jak tęskno jest kochać, z miłości oszaleć.

Nim gwiazdy wzejdą, by spojrzeć nań raz ostatni,
w swym dzikim tańcu, w swym dzikim płaczu,
narzucę najczarniejszy z płaszczy
pod którym gasną słońce, gwiazdy i sam zgasnę,
jak gaśnie płomień życia, który mnie trawił.

Wzlecę z uśmiechem, o promiennej twarzy,
tam, gdzie lecą ostatnie z mych myśli,
w odległą krainę, do ziemi przodków,
zapytam z pokorą, czy zechcą mnie przyjąć.

Ciebie najlepiej opisać barwą
twoich oczu

Niebem i tonią lazurowych rzek
Płynących bez pośpiechu

szarością
która patrzy na mnie smutno
z wieczną tęsknotą za wczoraj i jutrem

tą zielenią
która obejmuje mnie nadzieją
i dobrem

te oczy są tak ciepłe
jak ogień po wielu latach szczypiącego mrozu.

Myślałem wiele razy o tobie,
Jak się myśli o dawnych epokach,
W których słowo nie raniło głosem,
I tylko cienie – bywały złowrogie.

Myśl taka – niewinna ze swej natury,
Coraz pewniej oplatała ciało,
Aż pod powieką z senności bladą,
Dojrzał lęk – niemocą tą otruty.

Jak na statku – pijanym mglistym brzegiem, [...]

najbardziej zmyśla wiosna
że niby wszystko takie zielone
a tylko ja nie wiem o co chodzi
może mi nie po drodze
albo samo przejdzie
chętnie bym na coś wpadła
do wiosny na białą kawę
do ciebie na prawdę

Pustka wciąż w ustach
Choć słów znam w brud mas
To w ów czas mój stan
Trudna dysfunkcja
Jak wyzwolić się z pnączy?
Jak odłączyć od milczących ?
Chciałbym uzbroić się w wątki
Wobec ciszy trwam bezbronny
Pustka w ustach
Twórcza destrukcja
w odbiciu lustra .

Wspomnieniem słodki listopad
Gorycz łez przywraca
Obfity koloryt pod ciemnią z chmur
Wietrzna sielanka pośród nagich gałęzi
Bladość wychłodzonych dłoni
Słońce nie wyłania się na długo
Świeci ,lecz nie działa
Odciśnięta szarości pieczęć na twarzach
Gestykulacja obojętności
Płynące z prądem sylwetki
Jesień na siłę uznana
Jak tandetna,nudna sztuka w kontrastowych ,żywych kostiumach.
Zachwyt rozdam gdzieś indziej

pod zielonym piętrem
zaciska się czas

podrywając do lotu
kwiaty gwiazdnicy

nieważkie przestrzenie
w pętli istnienia

Czasem MY to za dużo
dzielimy się tylko tym, co nam zbywa
miłość topi się w szklance
nic, staje się większe
i bardziej gryzie
wszystko co mamy
rozbija wiatr
czy będziemy razem
dziś
modnie jest pójść
każdy w swoją stronę.

Kiedy Cię szukam
znaczy, że tęsknię

ostatni list
rozłożyłem na sercu

nie wiem
co bardziej płonie

W promieniach słońca, w blasku księżyca,
szukam Cię, serce moje w tęsknoty uwięzione.
Twoje spojrzenie jak opowieść nieskrępowana rozkwita w mej duszy, jak wiosenny kwiat w ogródku.

Ogłaszam tu, wierszem natchniony,
poszukiwanie Twej obecności, sercem poruszony.
Jeśli Twoje spojrzenie jak najpiękniejszy wiersz,
przyjdź, obiecuję - razem stworzymy nasz cudowny dzień.

Dlatego taka trudna ta Miłość
i niechciana.
Bo to Miłość wolna
od egocentryzmu,
cierpliwie czekająca aż
kochanków połączy
los na wieki.
Miłość, która cieszyć się potrafi
obecnością czyjąś w życiu
być może bardziej [...]

Nagłe tchnienie wiatru wzruszyło rosę
Niespokojny sen jutrzenki zbudził przedwcześnie
Gładkość stawu zmarszczona niepokojem wysnutym przez powiew
Donośny trzask gałęzi wprawił w ruch pary skrzydeł spoczywających w koronach
Drżą pajęczyny, tańczą łodygi
Łanie wzdrygnęły się w gon,
Dziki klan brodzący beztrosko zbiegł gwałtownie
Ustały odgłosy sowich pohukiwań
Ktoś tu jest
Nie w porę, nieproszony
Czemuż tu stąpasz zostawiając nienaturalność?
Dlaczego zakłócasz podyktowany prawami natury spokój?
Piękno splamione chciwością
Skalane ludzkim dotykiem
Istnieją zawzięci, walczący o naturalność.
Nieliczni, choć każdy powinien znać poczucie obowiązku i jego znaczenie.
Czuć go i dopełniać.
Może właśnie w gałęzi, którą oszczędzisz
Uwije gniazdo rodzina szczęśliwa

gdyby można było
zatrzymać lato

towarzystwa dotrzymać
kołyszącym się myślom
motylom
rozśpiewanym ptakom
skrzydła unosić w beztroską
przestrzeń

a potem
gdyby można było
opóźnić jesień

Patrzę za daleko na dziś
Przed oczami coraz ciemniej
Dobrze, że jesteś tuż obok
Szkoda, że nadal beze mnie

Bez Ciebie życie jak studnia
Gdzie dno zdobione sensu brakiem
Wskoczyć do niej nie ma jak
I wody z niej czerpać też nie potrafię

Czy tęsknota boli tak
Że także myśli sztylet przeszywa
I nawet jeśli nie mogę zrobić z tym nic
Modlę się o to, byś była szczęśliwa

Może jutro będzie już inny czas
I dzień całkiem nowym mnie zaskoczy
Wtedy z czystym sercem powiem Ci jak w snach
Że Cię kocham, prosto w oczy