Zeszyt Pięknie-Okropnie, hospital for souls

Co jest najśmieszniejsze w ludziach? Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. [...] Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.

I przychodziły momenty, kiedy nie chciałam go znać, ale chwilę później mogłabym zrobić dla niego wszystko...

Pamiętasz ? Biegłaś do mnie w niebieskiej sukience w blasku wiosennego słońca, twoje włosy czesał ciepły wiatr, a ja wsłuchany w bicie twojego serca zrywałem fiołki. Tak, to te fiołki, które do dziś pachną tobą.
Pamiętasz ? Patrzyłaś potem lśniącymi oczyma w niebo, a twoje usta szeptały, że kiedyś pobiegniemy tam razem, trzymając się za ręce...Gdybym tylko zdążył...
Białe obłoki tańczyły dziś walca, kiedy stałem wsparty o granitowy krzyż...z twoim imieniem...

Pamiętasz ? Zostawiłaś mi fiołki...nasze fiołki...

Kruchość życia odkrywa się u jego końca. Wtedy żałuje się rzeczy niewykonanych przez nas. Doknujemy żywota z pretensją do samego siebie, że znikniesz nie smakując danej Ci na tacy egzotycznej potrawy, o której zawsze marzyłeś, lecz miałeś zbyt mało pieniędzy. Twoje serce było zbyt ubogie, by zaznać chwały i majętności duchowej.

Pomimo, że mój pies, rodzice, babcia i przyjaciele tak oczekiwali na mój powrót, ja tak mocno chciałam abyś to właśnie Ty za mną zatęsknił