bruk parzy stopy echem twoich wyblakłych kroków
ścieżka kręta
kocie łby
zegar wybija południe
potłuczona płyta chodnika

czy jeszcze tu jesteś?
- szepczę
zaplątana we współrzędnych mapy
- cisza
piekące słońcem południe
gwar przechodniów
samotność wśród kurzu ludzkich słów

Rwiemy nasze listy
na słowa
szepty
myśli

I tylko
tętent serca
w drgającym ciele
błotnisty oddech
sumienie

A przecież lato
w wiośnie
przechadza się sennie
bez daty

Leży kot
z języczkiem wywalonym
pazury wystawia z łapy...

W odbiciu jego oczu zniknęła bezpowrotnie...
ODESZŁA, najczulszy szept już jej nie wskrzesi,
bolesnymi wspomnieniami usłaną ma przeszłość,
powracał do nich, zawsze raniąc serce do krwi.

Cierpienie łzami rzeźbi mu nowe blizny,
dusza jęczy raniona kolejnymi cierniami,
ogień mrocznych myśli parzy jego skronie,
popiół z uczuć przesypuje między palcami.

Okryty szczelnie boleści płaszczem, [...]

Moje serce w kopercie zamknięte
Wysyłam do Ciebie list
Metr dalej
Pół metra, do innego świata
Mojego całego
Idzie już parę chwil
Kilka dni gubi się w przestrzeni

Może adres już nie ten
I wróci do nadawcy?
[...]

wieczór
zostawia na moich udach chłód
licząc piegi gubi trop
gdzieś pomiędzy jednym
a drugim biodrem

ze wstydu
chciałabym schować w piasek stopy
wspinam się ku resztkom słońca
ginąc w jego ramionach
leniwie przesypuje się czas

gęstnieje powietrze
od słodkiej nuty jaśminu

Sylwia Pryga

deszcz uderzył o ziemię

nie zdążyłem policzyć
- rozpierzchły się biedronkowe kropki

niezręcznie człowiek rozłożył parasol
nad myślą ( co rozbłysła)
z obawy, że go z deszczem zdradzi

bezdomny ślimak przyspieszył kroku
- naiwny
i tak go rozdepczą

( i znów siedemset do domu)

we wnętrzu głuchej nocy zapalam światło
przytulam twarz do hotelowej szyby
w oddali biją się fale

a ja w strugach deszczu ciągnę za rękę
samotność

narysowałem na szybie miłość
I chciwie patrzyłem
jak marzła z bezdomnym kotem

wiosną śmiała się do słońca
latem opalała piegi

a potem...
potem na chwilę odwróciłem głowę
wtedy
zmyła się z deszczem