Zeszyt peerozeta, Alkomatek

Ty piszący mój kolego – artysto, bajkopisarzu, liryku, wieszczu, zbawco, twórco… – czy jakkolwiek nakazujesz się nazywać. Cóż czynisz światu i dlaczego piórem władasz? W imię jakich ideałów duszę swą odsłaniasz, ku czemu dłoń Twa wyciągnięta? Cóż byś chciał otrzymać w chwale?
Czyje imię mieć na piersi? Za swą twórczość i karierę – Nobla, Nike, Lindego, Zajdle…?
Ja wyszepczę Ci w sekrecie, że marzy mi się skrycie, w tymże wielkim, niepojętym świecie na pierś przyjąć Zośkę… Właśnie tą małą, przeuroczą dziewczynkę.
Jednak nie… nie patrzę na nią okiem sprawcy. Nie wyciągam dłoni pedofila… Pragnę tylko, by ów Malinka spoglądała na koślawość liter z zachwytem, by przekazywała me romanse, dramaty czy tragedie dzieciom swym i dzieciom ich dzieci, dzieciom jej dzieci [...]

"Gdzie nie sięgają wyobrażenia o prawości i nieprawości,
zaczyna się szczere pole. Czekam tam na ciebie." Rumi

- Więc jak ci jest, gdy tam czekasz?
- Cicho.
- Pusto?
- Nie. Wręcz przeciwnie.
- Więc tłoczno?
- Nie.
- To jak?
- Magicznie.

(...) i może kiedyś ktoś opowie ci o niej ....
O tym jaka była i dlaczego jej oczy nazwane oceanem były.

Może ktoś opowie ci, że lubiła ciepły letni deszcz, unosiła wtedy głowę ku górze i wpatrywała się w niebo, a deszcz spadał kroplami na jej twarz ...
Mówiła o sobie, że jest z tych - "którzy lubią deszcz, tylko czasem boi się burzy".

Może kiedyś dowiesz się, że lubiła wiersze i długie spacery...
Nie była idealna bo nikt taki nie jest, zwykła dziewczyna z bukietem marzeń w dłoniach i nadzieją w sercu na każdy nowy dzień ...
Z uśmiechem dla każdego.

(...)
Jeśli zechcesz słuchać może ktoś opowie ci o tym, jak pewnego dnia jeden człowiek stał się dla niej całym światem, a jej serce przybrało kształt jego imienia... Gotowa była niebo gwiazd pozbawić jeśli dzięki temu mogłaby choć raz zatonąć w jego ramionach.
Nie chciała zbyt wiele a dla niej to było wszystko.

A jej oczy oceanem nazwane?
Może dlatego, że tyle łez wylała aż w końcu przybrały jego kolor.

Jeśli kiedyś ją spotkasz nic nie mów,
popatrz głęboko w jej oczy i przytul mocno do siebie
Jeśli zacznie płakać pozwól jej ...
Tylko bądź przy niej blisko ...
Może wreszcie będą to łzy szczęścia.

Nie śpię...
Myślę, dużo myślę i coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu,
że jestem w miejscu, w którym nie powinnam być i nie z tą osobą.

Rozmawiam z sercem i rozumem, o dziwo ten drugi siedzi cicho i nie zabiera głosu.
A serce ? ... - Wariuje na samą myśl o Tobie.
Gdyby ktoś wcześniej powiedział mi, że pojawisz się - Czekałabym.
Czekałabym do tej chwili.

Popełniłam dużo błędów w życiu,
ale to bezsensowne głupie wybory, których teraz żałuję i
wszystko chciałabym odwrócić ...
Ale z drugiej strony?
Przecież tak miało być.
To teraz mieliśmy się spotkać ...
To wszystko miało się wydarzyć.
Tam w górze mają plan wobec nas,
przecież splot naszych dróg nie był przypadkiem.
Jesteś, a to najważniejsze.
I bądź.
Mam nadzieję, że w końcu bliżej niż na odległość myśli.

Nie śpię ...
Coraz bardziej bezsenna niż zwykle,
Czekam ...

Czasami zastanawiam się jak długo jeszcze, czy nadejdzie dzień, w którym zapłaczę tęskniąc za weną. Pojawiła się i jest jak wschód słońca, które nie dociera za horyzont, już kilka lat.
Kocham swoją pasję, choć mieszane mam uczucia, czy to pisanie wypełnia mi czas, czy zabiera ?
Bardziej przekonana, mam taką potrzebę, wylać szepty mojej duszy...może ktoś uśmiechnie się, albo wzruszy ?

Zajęta pisaniem, czy będę miała czas na umieranie..? Pewnie nie, bo pochłonęło mnie i nadal pisać chcę, choćby w zaciszu..!

Krystyna Sz. 06.04.2014r.
___________________

Znikam w swój świat.
Nocą śnić wenę - balsam,
opatrunek ran.

haiku z dnia 04.04.2013r. krysta

Pozdrawiam Wszystkich czytających mnie :)

( to mój pierwszy dziennik )

"...Nie bądź pewny, że czas masz, bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście..."

Niebieskość. Zwykła barwa. Lub niezwykła. Co do niej dodano, że otwiera horyzont i zachwyca głębią? Może to słowa uwiły gniazdko z sekwencji nieskończonych. A może to myśli, wzorem górskich strumieni wpadły do morza i płyną? W rytmie przypływów i odpływów znalazły sens. I będąc jedynie kroplą dotarły do źródła.
Drgamy, falujemy, zataczamy kręgi. Szumią w nas muszle pamięci, martwymi obrazami rzucamy siebie na piach. A ciepłe kryształy Ziemi obiecanej wysrebrzają czas. Ktoś swoje ślady odcisnął tylko spacerowym krokiem. Ktoś inny w biegu złapał we włosy wiatr. Ktoś też ustawił zegar słoneczny, celujący w samo serce południa. Tymczasem wiatr pląsa w trawie wśród wydm, zacierając niestrudzenie nasz znak - "Tu byliśmy". Nawet z nim pewność nie jest pewna. Jest wspomnieniem dotyku szorstkiej gałęzi, którą morze wyrzuciło na brzeg, nie mieszcząc w objęciach nadmiaru życia. Więc kochaj, ale....

"...Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny..."

Nie piszę więc. Tylko przymierzam dłonie do klawiatury jak pianista na chwilę przed premierą. Słyszę muzykę, jak gra. I nie nazywam.

29 marca 2014r.

Żyję jeszcze, bo jakby inaczej. Piszę ze zwykłego zirytowania. Skończyły mi się leki, a głowa dalej swoje. Na dodatek w aptece nie było tych cholerstw. No jak na złość! Agr. Wykupię sobie z osiem opakowań na następny raz, może nie zabraknie.
Stałam dzisiaj w sklepie, robiąc za Caritas. Lubię to robić. Jak patrzę na tych ludzi, odżywa we mnie wiara w ludzkość. Czy to chociażby czekolada czy mąka. Ważne że jest. Niektórzy mają jednak gest. Jakaś ciężarna kobieta wrzuciła cztery mąki, cukier i oliwę. Młoda brunetka dała nam całą reklamówkę, wypełnioną po brzegi.
Wchodzę jednak potem do mieszkania i nagle wzbiera we mnie obrzydzenie, złość, nienawiść.
"Kiedy to wszystko stało się tym?
Trudno jest mi patrzeć [...]

WSTĘP

Jak to jest ze znajomościami? Zawiera się je, może raczej staje ich uczestnikami? Czy możemy stawić opór ich sile, zaprzeczyć jej działaniu, odejść po prostu, podstawić dane, chłodno i pewnie wybierając drogę?
Zobaczyłam, że znajomość właśnie stała się w moim życiu, wciągając w środek tajemnicy. Czy to ja zadecydowałam, że jej właśnie chce? Może chemia, chęć dzielenia siebie, wieczny porządek, ślepy los, może on? Pytam, nie chcąc wiedzieć. Przestaje łudzić się możliwościami poznania. Chciałabym zaprzestać wyszarpywania się z własnego miejsca. Oddać się smakowaniu.

Znajomość - byt dość dynamiczny. Codziennie inna, ma w zwyczaju wędrować , wirować, odkrywać nowe terytoria, wnikać w kolejne partie ciała. Podbija pamięć, zajmuje uwagę, osłabia wolę, ucztuje z wyobraźnią. Ciało - jej laboratorium. Dawkuje energię, wyczula dotyk, przyspiesza bieg krwi, pogłębia oddech, podnieca, pcha naprzód czasem unieruchamia, często nie pozwala wstać. Ten ruch ekscytuje i ciekawi, równocześnie napawa lękiem, odsłania prawdę, podsyca niepewność, uczy nagości, skazuje na ryzyko. Co gorsze ogólnie znieczula, przyjemnie powala, mami i przyciąga.

Zniszczona racjonalność, moje ciało w jej władaniu. Pisząc to - zdawałoby się na progu mojej znajomości – zdaje sobie sprawę, że już weszłam.

Szłam drogą , nie oglądając się za siebie. I czułam się tak, jakbym po prostu odchodziła od tego co minęło. Z każdej minuty na minutę krocząc w deszczu czułam się tak, jakby wszystko ze mnie spływało. Z każdą znikającą i powstającą na nowo stróżką wody, na moim niemalże odsłoniętym ciele pozbywałam się niepotrzebnych myśli.
Nie wytrzymałam i podążyłam w moje ulubione miejsce. Wiedziałam kogo tam zobaczę i wiedziałam, kto także mnie tam spotka. Ale to spotkanie było zupełnie inne niż dotychczas. Spoglądając kilkakrotnie na zegar, zaczęłam spieszyć się wraz z każdą mijającą sekundą. I w końcu doszłam w miejsce sacrum, które było dla mnie niebem. I nawet spotkałam tam swojego anioła.
Był nim Aleksander. Na tą myśl aż serce zaczęło [...]

Jeśli jest to pierwsza moja strona, znaczy to tylko tyle, że mnie już nie ma między wami…
Smutno, nieprawdaż?
Żal mi, że nie mogę dotknąć okładki, powąchać świeżej farby drukarskiej i uśmiechnąć się, zamykając ze szczęścia oczy. Czuję jak pod powiekami kręcą się łzy. Dłonie zaciskają się mocniej. Trzymam w rękach swój cały świat, trzymam cię... w myślach, a ty trzymasz mnie. Nie ma we mnie większej tęsknoty, niż ta za życiem. Za późno już dla mnie, dla ciebie jest jeszcze czas... na wszystko. Na miłości i szczęście, na wybaczenie i pogodzenie się, na przyznanie się do błędu, do bólu i wszelkiej słabości. Masz jeszcze czas, by powiedzieć kocham i przepraszam, zapłakać i zaśmiać się do słońca, pomodlić w skupieniu [...]