Zeszyt ostre, Deszcz

nóż wbity
w tkankę obrazu
jeszcze krwawi

zabierz mnie do ławy
gdzie złożysz ręce obok moich
gdzie zaczerpniesz powietrza
obok mnie

zabierz mnie do centrum miasta
gdzie powietrze nieczyste jest
gdzie powłóczysz nogami
obok mnie

zabierz mnie do kontenera
gdzie deski pachną świerkiem
gdzie złożone ręce pomodlą się
obok nas

Z chirurgiczną precyzją
wciąż duszę kaleczy
przez szkiełko patrząc
(nie oko)

Gdziekolwiek zajdzie
tam bomby zrzuca
choć latać potrafi
(wysoko)

Zamiast gwiazd sięgać
zwiastunem być życia
w śmierci się pławi
(głęboko)

Lecz nie ma innego
stworzenia na ziemi
co w miłość obleka
(jak w kokon)

„oto człowiek”

grudzień 2014

Gwoździe do trumny. Spełniają wiadome funkcje. Nikt nie powie, że są zbędne. Można ich "nie lubić", ale to nie sprawi, że przestaną istnieć.
Skrupuły - mój pierwszy gwóźdź. Wiem, że się ich nie pozbędę i sukcesywnie będą brały udział w moim zabijaniu.
Na razie mam jeden. Wiem, że nie ucieknę. Będą następne.

Ile jest potrzebnych gwoździ do mojej śmierci?

Kolejne z pytań na końcu drogi.

Byłabyś mi jedyną Damą w talii
gdyby nie twoja pospolita
namiętność grania
szulerko.
Brania lepszego walleta
i oddawania się byle król(ik)owi.
Wystarczy dobrze liczyć
albo pomachać Ci berłem
a sypiesz się jak z rękawa.
Więc…
Znajdź sobie innego Trefnisia
Królowo (bez)Serca.
Znowu wygrałaś

marzec 2015