Zeszyt osobliwości, osobliwy

zimny ażur
miasta mego ulic
niby choinka
lampionem latarnii
obszyta starannie

kładły powoli
się do snu
bieluniów
filigranowe filiżany
a niedopisane końce zdań
zalęgły się
niechciane

i nastał chłód
jesiennych dni...
czas szurania
niezauważonymi liścmi
po szorstkim chodniku
wyścielanym tycjanem
łańcuchów obrzeżnych lamp

i ten przyjemny
ból w płucach...
zanadto pełnych
od powietrza...
zanadto zimnego

wybieramy się w podróż
na drugą stronę ulicy
dziś nie przyjechał tramwaj 23
zbyt mokra i pusta jest ta niedziela

rozdano tylko parasole
w kolorach mocnego drinka
bez promieni cytrusowego słońca
każdy polał sobie z sumieniem ust

koty owinięte w swoje mruczanki
zagubiły własne ścieżki
cztery łapki śpią w zaciszu dnia

nie rzucajcie w niebo kamieniami
niebo jest odporne na agresję

znów odpływam
po ramy miast
nie - senne

deszczem ulic
wśród ciał
z - szeptanych

bezkreśnie
przy ustach
do syta

Nic nie mów
Bo cóż w tym wieku
Powiedzieć mi możesz
Nie tłumacz
Dobrze rozumiem sens
Nim z trudem go wydukasz
Uśmiechaj się
To umiesz najlepiej
Wyglądaj
Wszak wyglądasz pięknie

pisząc zbyt szybko, ryzykował
choć na zakrętach walił po spacji
i tak wylądował, w miejskiej ubikacji