Zeszyt opowieści, Zadyma M

Obudził się przed piątą. Za oknem lało, deszcz wystukiwał swoje melodie.
Położył rękę na poduszkę obok.
Pusto...
Już zawsze będzie pusto...
Bez niej.

Kolejne jedenaście dni, które nauczyły mnie, że jedyny sposób aby zachować Cię w moim sercu, gdzieś na dnie, to pożegnać się z Tobą nieodwracalnie. Nie będziesz mi już przypominał, że tamten nasz wspólny, teraz już odległy czas był tylko iluzją utkaną z naszych marzeń. Nie będę widywać Twoich zdjęć z nią, aby potem odczytywać wiadomość pełną tęsknoty. Do kogo ta tęsknota? Kim ja w ogóle dla Ciebie byłam, jestem? Nie, nie potrzebuję tego. I już wiem, że jak się odwrócę to nie będę oglądać się przez ramię.

Dopiero teraz zrozumiałam co to dla mnie znaczy. Dopiero teraz zrozumiałam, że to nie jest zwykła miłość, pełna erotycznych wzruszeń i normalnych problemów dnia codziennego. To coś innego, to coś czego sama do teraz nie rozumiałam.
Dopiero teraz kiedy byłam na meczu zrozumiałam dlaczego tu jestem. Kiedy już od pierwszych sekund dopingu poczułam ciarki na plecach, a dreszcz przeszedł przez wszystkie moje kończyny, nie wiedziałam co się dzieje. Zawsze pojawiał się dreszczyk emocji przy strzeleniu bramki, a gęsia skórka pojawiała się przy śpiewaniu hymnu, ale to nie było to uczucie co zawsze. To było coś wyjątkowego. Dopiero teraz zrozumiałam, że to jest coś więcej niż darcie gardeł do kolesi, którzy biegają za piłką..

Co ja mówię...

Od zawsze to wiedziałam! [...]