Zeszyt Opowiedz mi..., Ruska-love

WSTĘP

Jak to jest ze znajomościami? Zawiera się je, może raczej staje ich uczestnikami? Czy możemy stawić opór ich sile, zaprzeczyć jej działaniu, odejść po prostu, podstawić dane, chłodno i pewnie wybierając drogę?
Zobaczyłam, że znajomość właśnie stała się w moim życiu, wciągając w środek tajemnicy. Czy to ja zadecydowałam, że jej właśnie chce? Może chemia, chęć dzielenia siebie, wieczny porządek, ślepy los, może on? Pytam, nie chcąc wiedzieć. Przestaje łudzić się możliwościami poznania. Chciałabym zaprzestać wyszarpywania się z własnego miejsca. Oddać się smakowaniu.

Znajomość - byt dość dynamiczny. Codziennie inna, ma w zwyczaju wędrować , wirować, odkrywać nowe terytoria, wnikać w kolejne partie ciała. Podbija pamięć, zajmuje uwagę, osłabia wolę, ucztuje z wyobraźnią. Ciało - jej laboratorium. Dawkuje energię, wyczula dotyk, przyspiesza bieg krwi, pogłębia oddech, podnieca, pcha naprzód czasem unieruchamia, często nie pozwala wstać. Ten ruch ekscytuje i ciekawi, równocześnie napawa lękiem, odsłania prawdę, podsyca niepewność, uczy nagości, skazuje na ryzyko. Co gorsze ogólnie znieczula, przyjemnie powala, mami i przyciąga.

Zniszczona racjonalność, moje ciało w jej władaniu. Pisząc to - zdawałoby się na progu mojej znajomości – zdaje sobie sprawę, że już weszłam.

Nigdy jej nikt nie pytał kiedy się to wszystko zaczęła. Wiedzieli tylko ze kiedy się spotykali, kiedy spędzali razem czas ona była w 12 niebie. Tak w 12... zawsze powtarzała ze jest o wiele bardziej szczęśliwa niż Ci z 7 nieba. Nigdy się nie tłumaczyła nikomu dlaczego nie mam jej w domu, dlaczego nie pościeliła łóżka i nie odłożyła kubka po kawie do zmywarki, nie ważne dla niej było czy jej nie tak dawno ukochane koty mają wysprzątaną kuwetę i pełną miskę, nawet nie myślała o tym czy jej przyjaciółka będzie się denerwować kiedy jadąc na spotkanie wyłączała telefon. Tylko przyjaciółka mogła się o nią martwić, rodzice już dawno przestali.
Była nie zależna, nie potrzebowała pieniędzy na bilet autobusowy czy [...]

Jeśli jest to pierwsza moja strona, znaczy to tylko tyle, że mnie już nie ma między wami…
Smutno, nieprawdaż?
Żal mi, że nie mogę dotknąć okładki, powąchać świeżej farby drukarskiej i uśmiechnąć się, zamykając ze szczęścia oczy. Czuję jak pod powiekami kręcą się łzy. Dłonie zaciskają się mocniej. Trzymam w rękach swój cały świat, trzymam cię... w myślach, a ty trzymasz mnie. Nie ma we mnie większej tęsknoty, niż ta za życiem. Za późno już dla mnie, dla ciebie jest jeszcze czas... na wszystko. Na miłości i szczęście, na wybaczenie i pogodzenie się, na przyznanie się do błędu, do bólu i wszelkiej słabości. Masz jeszcze czas, by powiedzieć kocham i przepraszam, zapłakać i zaśmiać się do słońca, pomodlić w skupieniu [...]