Zeszyt opowiadanie, kamab132

Siedzieliśmy razem. Cała szóstka w komplecie. Miło było popatrzeć na Patryka i Milena, znów razem. Byli dla mnie żywym dowodem na to, ze nic nie jest w stanie zniszczyć prawdziwego uczucia. Rozmawiając, śmiejąc się, nie zauważyliśmy, że dzień ma się już ku końcowi. Piękny zachód słońca, rozmyty po całym niebie. Tafla jeziora pozłacana przez ostatnie tchnienie dnia. Kochałam takie chwile, nie czekając dłużej pobiegłam do namiotu po aparat. Gdy wróciłam w powietrzu dało sie wyczuć lekkie napięcie.
-Co się stało ? -zapytałam Paulinę.
-Nic takiego, mała sprzeczka.
-O co poszło? -zapytałam cała grupę.
-O Ciebie ..-powiedział Michał i urwał, jakby jakiekolwiek wyjaśnienia były zbędne.
Podeszłam do Maćka, nachyliłam się i delikatnie musnęłam jego wargi.
-Co jest kochanie ?-zapytałam, gdy wyczułam, [...]

Przy blasku odbijającego się od wody słońca siedzieli na przeciwko siebie. Patrzył jej głęboko w oczy, co sprawiło że zawstydziła się jeszcze bardziej. Spuściła wzrok i uśmiechnęła się lekko. Objął jej dłoń delikatnie drżącymi i ciepłymi rękami.
-Powiedz szczerze, boisz się mnie czy miłości?
Odpowiedzi sama jeszcze nie była do końca świadoma.
Nie potrafiła nazwać swoich uczuć, a tym bardziej o nich mówić.
Rozumiał to doskonale, ale wiedział że nie może pozwolić jej być dalej samą. Czuł, że jest ona jego bratnią duszą. Dogadywali się świetnie, zawsze i na każdy temat.
Dopóki nie zaczęli rozmawiać o zranionych uczuciach.
Jej milczenie zdawało się mieć odpowiedź:
boi się i jego i miłości.
-I mnie i jej, prawda? - zapytał lekko zmieszany. - Bardzo trudno mnie samemu o tym mówić, ale postanowiłem zaryzykować i powiedzieć ci o swoich uczuciach.
Spojrzała na niego z ciekawością.
-Kontynuuj – dodała po chwili.
-Dobrze – uśmiechnął się – otóż... Nigdy nie powiedziałem komuś, że go kocham. Nawet rodzicom, nawet babci, nawet sobie. Boję się, że więcej tego nie zrobię... Bo cię kocham.
Nastała chwila tak cicha, że gdyby nie szum wiatru usłyszeliby bicie własnych serc.
-Naucz mnie nie bać się miłości – szepnęła i ścisnęła jego dłonie – a nie pozwolę, żeby taki głos nie mógł tego więcej powiedzieć.
Przyciągnął ja do siebie i przytulił jak małe, zapłakane dziecko.

Zwykła dziewczyna, a zarazem bardzo ładna, taka była widziana przez innych ludzi, a pokochała chłopaka, którym nikt się nie zachwycał z wyjątkiem jej, tej dziewczyny.
Poznając go, widziała w nim prostego chłopaka. Stał przed nią taki zwykły, chudy blondyn.
Poznając go bliżej dostrzegła w nim coś wyjątkowego, coś co ją ujęło tak bardzo, że pragnęła kolejnych spotkań z nim. Pokochała jego oczy, które przykrywały okulary, pokochała jego uśmiech, jego chudość, która wyglądała zabawnie.
Uwielbiała jak ich dłonie splatały się, jak wtulała swoją głowę w jego tors. Najbardziej lubiła jak całował ją po włosach i mówił jak ładnie pachnie.
Zapamiętała bardzo dokładnie z małymi szczegółami ich pierwszy taniec. Jej brązowa wirująca spódniczka w białe groszki, jego znakomity zapach unoszący się w powietrzy. Pamięta każdy krok, każdy ruch wykonywany podczas tańca. Tak bardzo utkwiło to w jej pamięci, że nie potrafiła wyrzucić tego dnia z pamięci ....
Z upływem czasu pokochała go tak bardzo, że nazwała swe serce jego umieniem.

Rozdział II

Kiedy Emily wróciła do domu zapadł już zmrok, a w drzwiach czekała na nią macocha.
-Spóźniłaś się. – Oznajmiła całkowicie spokojnie, ale w duchu była już lekko zdenerwowana.
-Byłam w parku. – Odpowiedziała obojętnie.
-W parku? Sama? – Zapytała już z mniejszym spokojem.
-Tak, sama! Przestań mnie ciągle kontrolować! – Wykrzyczała Emily biegnąc do swojego pokoju po schodach.
-Nie rozumiesz, że się o ciebie martwię? Po śmierci twojego ojca całkowicie zamknęłaś się w sobie! Już o niczym mi nie mówisz! – Wykrzyczała z wyrzutem.
-Nie wspominaj o moim ojcu! Nie jesteś moją matką! – Odwarknęła wściekle nastolatka, po czym zamknęła się w swoim pokoju.
„Masz rację nie jestem, ale chciałabym nią być. Ty mi jednak na to nie [...]

Rozdział I

Był piękny letni wieczór. Słońce jeszcze nie skryło swego oblicza za horyzontem, a z nieba padał przyjemny podczas upału drobny deszcz. Na ławce w parku siedział samotnie młodzieniec o blond włosach i radosnym wyrazie twarzy. Ławkę naprzeciwko zasiadała piękna dziewczyna o cudownych, błękitnych oczach. Był w nich jednak pewien mankament - całe wypełnione były smutkiem. Sprawiała wrażenie kogoś skrzywdzonego przez życie. Kiedy ich spojrzenia się spotkały młodzieniec zdobył się na odwagę i podszedł do dziewczyny.
-Pozwolisz, że usiądę obok Ciebie? – Zapytał patrząc w oczy nastolatki.
-Proszę. – Odpowiedziała krótko.
- Dziękuję. – Odrzekł siadając.
Po krótkiej chwili spędzonej w ciszy chłopak wznowił rozmowę.
-Jestem Ryan.
-Emily. – Odpowiedziała po chwili.
Ryan zainteresowany co jest powodem smutku na [...]