Zeszyt opowiadania, dzienniki, Ciska

Kim jesteś ? ..... zapytał wiatr .
Czegoś szukasz ? .... wyszeptała noc .
Potrzebujesz czegoś ? .... zaszumialo morze .
Księżyc jak to on zazwyczaj milczący , oświetlił jedynie postać na piasku klęczącą . .......Długo trwało nim odpowiedział.
.......Miałem sen , który po przebudzeniu tęsknotę zostawił
Słyszałem w nim serce o rytmie jak moje bijące .
Były tam psotne oczy błyszczące i uśmiech radością serce napełniające . Pamiętam włosy pachnące .
I głos jej droczący , uśmiech mój przywracający.
Było też tam pragnie, by była końcem i początkiem myśli dnia mego.
Przytulając do siebie, obejmując w talii czułem jej zapach , ciepło ciała i przyjemny ciężar jej piersi oparty o mój tors ...... i to z jaką ufnością się temu oddała.

......Zatem Księżycu wszystko nocą widzacy , albo ty Wietrze nieustannie w ruchu będący , albo ktokolwiek inny odpowiedzieć umiejacy ...czy istnieje ktoś taki i gdzie spotkać Ją mogę ? .
........Nastała cisza, nawet gwiazdy zamilkly i morze jakby ciszej szumialo .

........ próbuj
......powiedział szeptem ktoś w kierunku oddalajacej się postaçi

Anioł i diabeł spowici ciemnością z zaciekawieniem przyglądali się mężczyźnie. Pierwszy się zawstydził, drugi przeraźił zajrzywszy w duszę tą .... lecz było tam coś jeszcze .
- czujesz to ?
- tak .... odpowiedział ze smutkiem Czort drżacym głosem .
Był to jedyny raz kiedy Anioł zobaczył u niego szklisty wzrok ....
Mężczyzna spoglądał pustym wzrokiem na opadające płatki śniegu oświetlone blaskiem latarni .....mając za plecami suto zastawiony stół o pustych miejscach.
Nie było w tym człeku ani złości ani radości , pragnień , obietnic czy też marzeń ..... jedynie pustka .
Gdyby nie ruch klatki piersiowej i cieknących łez można by pomyśleć , że ....

Niech już ta noc Wigilijna minie. ... pomyślał Czort odchodząc z Aniołem.

Zobaczyła wiadomość w telefonie z informacją, by otworzyła drzwi, jednak do nich nie podeszła. Bała się sprawdzić kto do niej napisał. Postanowiła za to zaczaić się pod balkonowe okno. Tam zobaczyła jego wsiadającego do samochodu.
Takiego mężczyzny nie sposób zapomnieć. Burza loków niczym gniew Neptuna, pozostawione w nieładzie grzywy fal. W źrenicach zatopiony karmin przechodzący na obwodzie w gorzką czekoladę. Wąskie usta, jak linia horyzontu, łącząca zachodzące słońce z jego poświatą zatapianą w morzu. Delikatne palce silnych dłoni, na niejednej strunie czułości grające, aż melodia sama wpadała do ucha miło.
Szybko wyszła na balkon, machając ręką.

- Co tutaj robisz, zapraszam na chwilę. Spałeś w samochodzie?
- Spałem.
- Długo?
- Na razie jedną noc, co potem, się okaże.
- Jak to, dlaczego?
- Wygnała mnie ze swojego serca. Jestem bezdomny...
- Co przeskrobałeś?
- Właściwie to nic. Ale to długa historia. Chciałem zakończyć jej bieg, jednak jej ścieżki ciągle prowadzą w ślepe zaułki.
- Opowiesz, ale najpierw kawa.

Sylwia Pryga

Dziś już wiem, że łatwiej mi odejść, bo wiem, że nigdy nie wrócę.
Odejść muszę, chcę, potrzebuję.
Bo choć ta miłość nie była pomyłką, nie miała szans, by przeżyć.
Na mnie gdzieś czekają cieplejsze ramiona, dla Ciebie gdzieś zabije mocniej czyjeś serce.

Rozwód to nie koniec świata, a może i początek. Zachowajmy najpiękniejsze wspomnienia, dla mnie, dla Ciebie i dla tych nam najważniejszych, naszych dzieci...
Wybaczmy sobie nawzajem i bądźmy szczęśliwi, każde inaczej.

W poszukiwaniu sensu życia w drodze do domu Ojca (tudzież o powrocie do ojczyzny)

Logika:
"Judasz był najpożyteczniejszym człowiekiem na ziemi, bo gdyby nie on, nie doszłoby do zbawiennej dla ludzkości ofiary"
Mądrość: ​
"Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie"

On poddał pod ludzki sąd wszystko co sobą reprezentował. To co wielu widziało, dotykało i podziwiało w sposób bezpośredni. Uzdrowienia ciała i uwolnienia ducha, przywrócenia do życia, radość i pokój w utrapieniu, łagodność i cierpliwość wobec pogubionych, otwartość na każdego spragnionego pociechy. Godność poddała się hańbie. Moc mogąca na jedno mrugnięcie oka wszystkich postawić do pionu, uległa przed miłosierdziem. Czyste dobro zrównane z łotrami, wystawione na pośmiewisko, cierpiało niewyobrażalne [...]

...czyli grzechy języka. Owoce nie do podrobienia ("Szczęśliwi którzy wprowadzają pokoj...")

"...Jeżeli znajdziemy się w środowisku grzeszącym językiem, to pierwsza zasada jest: nie dać się pokonać złu. Jeżeli szerzy się tam złość, agresja czy nienawiść do kogoś, to nie dać sobie tego zaszczepić, bo najgorsze jest to, że taki jad wsącza się do serca. I to jest szatańskie. G. Bunge napisał książeczkę „Wino demonów. Nauka Ewagriusza z Pontu o gniewie i łagodności”. Tym winem demonów jest gniew, a chlebem anielskim łagodność. Ważne jest, żeby nie dać sobie zaszczepić tego jadu. Wszczepianie zła to coś strasznego. Jeżeli ktoś daje sobie to zaszczepić, nie może być dobrym, bo z obfitości mówią usta. Język nienawiści nie ma nic wspólnego z Chrystusem i Jego [...]

Powiedzieli , że został mi miesiąc życia. Miesiąc ! To raptem 30 dni i koniec. Koniec wszystkiego. Nigdy nie spojrzę na barwną tęczę, nie poczuje zapachu miasta po burzy, nie usłyszę kłótni sąsiedzkiej i ich nocnego godzenia. Nie otworzę książki, nie zaczytam się w niej nocą, kiedy ból nie pozwala mi zasnąć. Nie zjem arbuza, nie wypije lampki wina, nie zjem lodów czekoladowych.
Położą mnie w ciasnej trumnie , w sukience w zieloną kratkę. To moja ulubiona sukienka, ta, w której poznałam pana M. Pan M nic nie wie , o mojej chorobie, bo i po co ? Niby mnie kocha, chce założyć rodzinę, mieć dzieci. A ja umieram. Czy w ciągu tego miesiąca, można to wszystko mieć ? Nie [...]

Może nie powinnam była się zatrzymywać. Otwierać ust z wrażenia. Podchodzić do okna bliżej. Podchodzić zbyt blisko do ciebie... Pytać jak minął dzień. Jak się masz, czy jesteś dziś w potrzebie… Potrzebie, dokładnie takiej samej jak (byłam) ja...
Może nie powinnam była wpuszczać cię w moje niepewne progi. Pozwolić ci wejść spojrzeniem od razu głębiej. Wstrzymać oddech. Zatrzymać się. Zakręcić cię tak jak zakręciłeś na palec moje włosy, jak zakręciła się łza wzruszenia, gdy w twoich oczach ujrzałam siebie.
Może nie powinnam oblizywać ust na pytanie co tutaj robisz? Może sama nie powinnam pytać się ciebie o to samo, kiedy parę minut wcześniej modliłam się do Boga by przywiał do Miasta Cieni wiatr zmian, i właśnie TY byłeś tą zmianą.
Może powinnam zatkać uszy gdy mówiłeś ty dla mnie, ja dla ciebie. Odwrócić się, spuścić wzrok, spuścić sukienkę jak zasłonę milczenia, nie zanurzać się, nie nurkować w twoim spojrzeniu, w twoich słowach, w twoich oczach, dłoniach, duszy, ciele.
Wtedy przynajmniej tak by nie bolało.
Wtedy przynajmniej nie byłoby nam siebie mało.
Wtedy przynajmniej bylibyśmy dla siebie nieznajomymi.
Nieznajomy – ty.
Nieznajoma – ja, którzy przeszli obok siebie niezauważenie, choć nie taki był odwieczny plan.

wiosenny deszcz tłukł miarowo o metalową blachę samochodowego dachu. stanęliśmy gdzieś w szczerym polu. w oddali wiatr wyginał zielone ręce drzew, porywając je, bez kurtuazyjnego zapytania, do tańca.
miarowe krople deszczu. wymieszane z sobą nerwowe, płytkie oddechy. ty i ja. odłożone na siedzeniach dłonie. zimne i puste.
w ciszy i papierosowym dymie zawisły niewypowiedziane słowa. jak ciężkie chmury, pełne niemocy, bezradności i niezrozumienia.
- nie chciałam, żeby tak to się kończyło - wyszeptałam.
- wiem - odszepnąłeś krótko.
błysk przeszył niebo. rozległ się głośny grzmot. krajobraz zniknął w smugach deszczu.
- przecież nic się nie skończyło - po chwili dławiącej ciszy moich uszu dobiegł twój ledwie słyszalny głos.
- gdzie ty, tam i ja. pamiętaj - dodałeś już nieco pewniej, [...]