Zeszyt opowiadania "budząc emocje", I.Anna

gdy czuć z pyska już nad ranem
i problemy z wypróżnianiem
kiedy kłopot z nietrzymaniem
czyjeś winy domniemane
kiedy życie już się dłuży
a alkohol przestał służyć
kiedy jad wycieka z pyska
pismo się rozmywa z bliska
gdy prostata mózg uciska
w oku chora iskra błyska

i na wojnę chcą chłopiska
z tym co chce ciemnotę wciskać
Rusek Arab mafia wszystka
Szwab liberał masażystka
pedał Żyd i Pakistańczyk
każdy kto inaczej tańczy
lecz gdy komar nagle wleci
boją się jak małe dzieci
żona zacznie bić jak leci
bo zapomniał wynieść śmieci

a wystarczy tuż nad ranem
przetrzeć oczy rozespane
i człowieka w ludziach dojrzeć
na problemy innych spojrzeć
łyknąć gwałtu pół tabletki
milej zerknąć na kobietki
nawet gej wygląda zdrowy
bo świat staje się różowy

Tę niemyśl dedykuję wszystkim udającym heteroseksualnych, zdrowych mężczyzn,
którym seksualny niedowład oraz zmanipulowany fanatyzmem polityczno-religijnym
mózg każe dokuczać ludziom wrażliwym ze względu na ich przeżyte radości i smutki,
niedostatki, talent, płeć, wiek, stan zdrowia, poglądy, religię, rasę, poziom
umysłowy, kompleksy, miejsce na ziemi, poziom wykształcenia, rozmiar buta itp.

Dosłownie jak czytam niektórych z Was to jakbym przeglądał się w lustrze czasu.
Dziękuję Wam,że jesteście,że dzięki Wam mogę na nowo odkrywać czasy i miejsca,które cały czas krwawią.Nie można na obecną chwilę zatrzymać potoku myśli,które kłębią się pod włosami,które nadal bolą.Pomagają jednak spojrzeć z innej zdrowszej perspektywy i nijako uśmierzyć potworny skowyt rozdartej duszy.

Od świtu pogoda jest dziś bardzo zmienna. Raz leje deszcz, a za chwilę wychodzi słońce i jest całkiem przyjemnie. We wsi nie ma jakiś obchodów święta niepodległości. To nawet przecież nie jest dodatkowy dzień wolny od pracy. Niektórzy więc po prostu pracują normalnie w ogrodach jakby to była normalna sobota. Jest jednak trochę inaczej niż zwykle, bo jest odpust w parafii na świętego Marcina i proboszcz ma chody w kurii i sumę odprawi biskup, a kazanie mówi kanclerz kurii. Stoi też kilkadziesiąt straganów wzdłuż głównej ulicy przy kościele. Sprzedają cukierki, serwetki, ciastka, cukrową watę i wszelki plastikowy badziew zabawkowy, a i zapomniałem o balonach z helem. Byliśmy na przedpołudniowej mszy i kazanie kanclerza nie powaliło na kolana. Ano trzeba sobie [...]

"I wlano w ciebie duszę nie anielską, czarną..."

znów wrócił pijany
kwiecistą łaciną wysławiając rozwiązłość tej
której przyrzekał więcej niż miał

leżała pijana pośród brudnych talerzy
coś mamrotała pod nosem
może Norwida?
nie wiem
dość mroczne miała spojrzenie

niemowlę cały czas płakało

wydarł się na nie
a może na nią
sam chyba nie był do końca pewien
ale z tym kuchennym nożem przesadził

niemowlę wstało
skopało mu mordę
nerki
brzuch

a pijanej wybiło zęby
pięścią

położyło się do zafajdanego łóżeczka
i umarło
może z głodu
zimna
a może skaleczyło się tym nożem

nie wiem...

Kiedyś myślałam, że to inni ludzie dają człowiekowi szczęście. Myślałam, że nie mając w życiu na codzień obok siebie kogoś kogo się kocha to jest się nikim. Myślałam, że samotne życie nawet przez chwilę nie może być dobre. Zawsze uciekałam do innych ludzi, bojąc się samotności i swoich myśli. Byłam wręcz pewna, że gdy zostanę sama świat mi się zawali. Otóż wcale tak nie jest. Żyje, oddycham ba nawet częściej się uśmiecham. Dzisiaj chwilę spędzone sam na sam ze sobą traktuję jak świętość. Czasem człowiek musi zostać sam ze sobą by zrozumieć i zaakceptować pewne rzeczy. Nie mam absolutnie na myśli całkowicie samotnego życia, gdzie człowiek zamyka się na świat i na ludzi, lecz chodzi o te chwile wytchnienia. Chwilę, [...]

Obsuwam się coraz niżej w kierunku snu,którego nie chciałem wyśnić....broniłem się krótką chwilę.Walczyłem lata tak aby oddalić żal i smutek,który ukorzenił się w moim sercu.Trudno jest pisać o Miłości kiedy oczy zachodzą łzami bólu i samotności...jest mi źle,niewyobrażalny lęk i potworny jęk mojego serca dusi każdy oddech myśli o Tobie.
Znowu oddycham powietrzem,zatrutym Tobą...nie mogłem pisać przez ostatnie miesiące mojego życia,nie umiałem żyć bez Ciebie i jednego jestem pewien nie chciałem tak się czuć....Miłość znowu pokazała mi swoje plecy a tak starałem się zawsze być przed Jej obliczem.To niecodzienne uczucie potrafiło zadać ból po którym serce nie wróci nigdy do swojego rytmu.Widzę kres swojej samotności...Ona wyprzęga czarne rumaki z powozu życia...dusi mnie każda myśl o Tobie.Ktoś powiedział,że iść bez Ciebie znaczy iść w bezdroża...Wyniszczam siebie z premedytacją i pełną świadomością,że jutro nie istnieje...nie chcę się już obudzić.Chcę zasnąć długim,martwym snem bez możliwości powrotu do wczoraj....

Dawniej myślałem, że nie ma żadnego Krzyża, który miałbym nieść.
Kiedy Go zobaczyłem z daleka zrozumiałem, że On istnieje, lecz byłem przekonany, że to nie jest mój Krzyż.
Gdy powiedzieli mi, że ten Krzyż należy do mnie, w sercu miałem nadzieję, że nie będę musiał Go nieść.
Ale nałożyli Go na moje ramiona...
Kiedyś miałem marzenia, plany, ale ktoś mi je pomieszał, zabrał nie pytając mnie o zdanie.
Dziś nie rozumiem tylko jednego... Dlaczego sam nie potrafię Go udźwignąć...

Zmarłemu przyjacielowi,
towarzyszowi dzieciństwa.

Wszystko nagle przygasło. Wszystko zakrzepło. W moim sercu ciągła żałoba.
Jako dziecko musiałem się często pogodzić z tym, że wyjeżdżałeś. Podwórko często było puste, a teraz zawsze już będzie. Pomimo, iż odszedłeś, przecież żyłeś i żyjesz we mnie cały czas. Kiedy byłem mały, wyobrażałem sobie ciebie siedzącego na ławce i wyczekiwałem chwili twojego powrotu. Otwierając szeroko oczy marzyłem, że wrócisz. Marzyłem, że złapiesz moją dłoń i będziemy się razem bawili, że stworzymy wspólnie wiele wspaniałych rzeczy. Chciałem mieć kogoś, kto krył by mnie przed rodzicami i zawsze bronił. Bo chciałem, tak po prostu, krzyczeć z drugiego końca podwórka „przyjacielu!”.
Chciałem cię mieć po porostu żebyś był. I brak mi ciebie, szczególnie teraz. Nikt nie wypełni pustki, która została po twoim odejściu. Nikt mi ciebie nigdy nie zastąpi.
I wciąż będę wyobrażał sobie twój powrót. I będę uśmiechał się do twego zdjęcia.
Kiedy jest mi źle, przywołuje cię myślami. Tyle razem przeszliśmy. Kiedy brakowało mi sił, ty pokazywałeś mi nasze miejsce, nasz dom z oddali. Łzy szczęścia płynęły mi po policzku – „To już niedaleko” – mówiłeś. W sercu ciągle mam nadzieje, że dotrzemy tam kiedyś razem i pozostaniemy na zawsze.
Przyzwyczaiłem się, że jesteś obecny, że zawsze mogę na Tobie polegać.
Wciąż pytam: „Dlaczego?”. I to do mnie nie dociera. Jesteś tam skąd nie mogę cię zabrać z powrotem.

Mam nadzieję, że słyszysz to co mówię, gdziekolwiek jesteś, przyjacielu…

ona jest pusta
jemu brak piątej klepki
tamtej się życie rozlało
zdrowie posypało się jemu

tylko on
choć blady i zimny
jedyny
w pełni szczęśliwy

wpycha swą kulę pod górę
pod wiatr
na przekór deszczom
mały robak - syzyf czystości
drżą mu ręce od wysiłku
ale on wytrwale wraca po nią
kiedy stoczy się w dół
wciąż od nowa
gdyby to nie był nawóz
to może ktoś otarłby mu twarz
albo pomógł dźwigać
ale za to śmierć będzie miał szybką
pod butem wędrowca ślepego - czasu

i gdybym wiedział że świat który mi rysujesz zniknie
nie oprawiałbym go w ramki, nie wieszał na ścianie

gdybym tylko wiedział, że dzień który dla mnie wstaje nie jest już naszym dniem
nie wstawałbym nigdy

gdybym wiedział, że miłość ma krzywdzi cię każdą kroplą rozkoszy
nie kochałbym cię ni dnia dni godziny

gdybym wiedział... byłbym mędrcem pośród głupich...

teraz wiem i w myślach rozważam czy głupiec był we mnie czy ja w nim

to ona
zamordowała mu córkę
jego żona też nałykała się czegoś skutecznie
nie mógł sobie z tym poradzić
przyszedł na dyżur pijany

przywieźli zamorzoną głodem chudzinę w agonii
bez dokumentów
bełkotała coś o krwi na rękach

nikt nie wie jak on to robił
gdyby przywieźli mu wtedy córkę
uratowałby obydwie
gdyby miał wtedy dyżur

tylko obydwie

- będzie żyła... będzie żyła... będzie żyła...

grzeją się głowy tęgie
dlaczego akurat jego rękoma ją
poko...