Zeszyt opowiadania, laser show

Tęsknię za tym, jak nie mogliśmy być razem. Każda ucieczka biegła w myśli o Tobie, wiosna pachniała polaną, jesień mokrą ścieżką w parku. Lubiłam Cię tracić. Czuć ten ból, w którym nic się nie rozumie, usta schną w pragnieniu, instynktownie szukasz dotyku... chociaż wspomnienia. Tęsknię za ciepłem Twojego chłodu, który palił kości od środka. I tak ostrożnie, po cichu znów być obok, zamykać Ci oczy na prawdę... Bo każda strata jak powrót do siebie. Po głębiej i mocniej... Po to, by poczuć, że nie jestem tylko poniedziałkowym spotkaniem służbowym, zapiętą na ostatni guzik bluzką... Tak lubiłam Cię mniej i sama być niczyja i nie do końca, trochę nierealna, a jednak wszystkim. Lubiłam umierać z głodu, widząc, że wszystkiego mamy w sobie pod dostatkiem.

Dziś przechodzę obojętnie, jakbyś nigdy się we mnie nie wydarzył. Bezspojrzeniem proszę Twoją dłoń, by potrafiła mnie chwycić i mocno przyciągnąć do siebie. Tak mocno, bym nie mogła Cię odepchnąć i poranić Cię całego, gdy szklane oczy pękną od nadmiaru łez. Pójdziemy chwilę razem, przez moment kompletni... Mam jeszcze kilka pożegnań w kieszeni. Wszystkie dla Ciebie. Wiem, że i Ty je lubiłeś.

Z duchowości benedyktyńskiej, o świadomym wyborze bycia ponad doznaną krzywdą.

"...Przebaczenie jest lekarstwem leczącym ranę zadaną wzajemnej więzi osobowej, która ze swej natury winna być więzią miłości. Człowiek jako osoba potrzebuje bowiem do życia szczególnej więzi, jaką jest miłość. Nie chodzi tutaj o emocjonalne rozbudzenie, charakterystyczne dla zakochania i miłości erotycznej. Miłość nie sprowadza się do uczuć. Ona polega na szczególnym wzajemnym odniesieniu się do siebie osób, na obdarowaniu drugiego i przyjęciu go jako daru dla siebie. Powstaje wówczas więź, w której nie chodzi o zaspokojenie własnych upodobań i chęci, lecz o dobro drugiego. W jego dobru odnajdujemy swoje szczęście – zgodnie ze słowami Pana Jezusa, które przytacza św. Paweł: Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu (Dz 20,35). [...]

Usiadł od nadmiaru emocji, i zaczął płakać. Cały ciężar, nagromadzony w sercu, znalazł wyjście. Każda kropla zawierała w sobie chwile, które jej poświęcił. Musiał to zrobić, żeby odzyskać równowagę. Była piękna. Sądził, że przy niej zazna spełnienia. Lecz po marzeniach pozostała pustka. Ogromna była to wyrwa. To tak, jakby zabrano mu sens wszystkiego. Bolało. Bardzo bolało. Bo nad życie ją ubóstwiał i miłował. Cóż... dostał lekcję. Ważną, ale niezasłużoną. Teraz nastał w nim spokój. Cisza go przytuliła. Poczuł, że teraz powinien się odsunąć od życia i nabrać dystansu. Tylko to mogło go uratować od spadnięcia w przepaść, gdzie czekały myśli. Ostre. Bezlitosne. O niej.

Dziś poszedłem pozapalać zagaszone przez wiatr świece. Tuż obok, na ławeczce przy grobie swojego męża, usiadła staruszka. Patrząc na nią zamyśliłem się chwilę... ile razy człowiek musi przyjść, by przezwyciężyć wiatr i pozwolić do końca wypalić się świecy ? Tak też jest z miłością, czasem gasimy ją ... złym słowem, złym czynem, zdradą a niekiedy zwyczajną głupotą ...
Czy jednak miłość można zgasić bezpowrotnie ?... myślę, że nie, miłości nigdy nie można zgasić na zawsze. To raczej człowiek gasi w sobie wiarę w odwagę, by zdobyć się i pójść zapalić światełko ponownie...
Miłość, to ciągła walka z wiatrem, to codzienność bycia blisko, codzienność zapalania zgaszonych świec, codzienność usuwania niepotrzebnych liści a zostawiania tylko tych najpiękniejszych w kształcie serca ...
Miłość [...]

Miłość jest jak piórko na wietrze, niekiedy znajdzie swój wyśniony dom na ludzkiej dłoni, lecz aby przenieść je przez życie, potrzebna jest druga dłoń, by je delikatnie przykryła, nie czyniąc jednocześnie z uścisku więzienia ...
Kochać, to przede wszystkim stworzyć taki dom w którym często zapalane są świece, mimo, że jest prąd, kochać to mieć czas na rozmowę, która jest pokarmem duszy, mieć czas na muzyką ciał, na odkrywanie w sobie nowych nut, które niczym Mazurki Fryderyka uniosą nas ponad całe zło tego świata ...
Zawsze jest jakiś początek i jakiś koniec ... nie bądźmy więc smutni, gdy dotyka nas przemijanie ... nie gaśmy nigdy świec tylko dlatego, że coraz częściej potrzebujemy wypić wspólnie zwyczajną herbatę z cytryną, zamiast jak [...]

Włosy miała splecione w gruby długi warkocz który gdy obracała się w tańcu co rusz to przecinał powietrze niczym bat z wplątaną ciemno czerwoną wstążką. Dłonie spoczywały na biodrach a kwiecista spódnica jak łąka w środku lata unosiła się to raz w górę to raz... w dół opadała ukazując przed wzrokiem ciekawskich pięknie umięśnione zdrowe uda Góralki. Co chwilkę z Jej ust prócz uśmiechu jakim wszystkich obdarzała wyrywał się piskliwy okrzyk zachęcający do tańca Górali zebranych w kręgu jaki stworzyli wokół dziewczyny ochoczo przytupującej kierpcami o drewniane dechy podłogi. Żywa czerwień korali zwisających u szyi podrygiwała wraz z Nią pięknie komponując się z kolorem pełnych warg. Gdyby tak można było odczytać myśli młodzieńców wpatrzonych w Nią jak w dorodny soczysty [...]