Zeszyt opowiadania zatracające duszę, Albert Jarus

Przebaczam ci, że się pojawiłaś w naszym świecie. Przebaczam sposób, w jaki zagarnęłaś sobą mężczyznę, który jest dla mnie całym światem. Przebaczam kłamstwa, jakich użyłaś chroniąc siebie - kłamstwa wobec Niego, mnie oraz wszystkich innych wtajemniczonych w to. Przebaczam sieć utkaną na nasze życie, z powodu której od kilkunastu miesięcy żyłam ze świadomością, że istniejesz, oczekujesz uwagi, słów, obietnic, piszesz, słuchasz głosu. Przebaczam, że zabrałaś mi powietrze wiedząc, że jesteśmy zaręczeni. Przebaczam, że namawiałaś go na wigilię i święta u ciebie, mimo że to ja noszę obrączkę – różaniec poświęcony i założony w kościele. Przebaczam, że naciskałaś, aż się nie zdeklarował, aż nie obiecał, aż nie zgodził się bez względu na to, czy tego chciał i czy planował. Że wiele [...]

Po raz kolejny przygotowuję się do podróży. Rzeczy porozrzucane po podłodze, a ja jedynie zerkam na trzymaną w dłoni listę sprawdzając, czy mam wszystko. Wydawałoby się, że podróżnicy są pedantami, ale ja od zawsze byłam jakaś inna. Wolałam artystyczny nieład od sterylnej czystości i pakując się nie odstępowałam nawet na chwilę od moich poglądów. Obok leżała sterta ubrań. Trochę dalej kilka przewodników. Na łóżku dwie rozłożone mapy, a z kolei na leżaku peleryna i butla gazowa. Resztę miał zabrać Włóczykij, bo dzieliliśmy się bagażem. Kurczę, gdzie moje zupki? Znalazłam! Położyłam je na książkach na parapecie. Artystyczny nieład. Westchnęłam. Sama się w nim odnajdywałam, ale gdy tylko ktoś mi coś przełożył to byłam jak dziecko we mgle i zaczynałam się wkurzać. [...]

- Biegaj... Biegaj Maleńka!
- Taaaato! Ale mi się już nie chce... - jęknęła cicho, gdy po raz dziesiąty mijała go przebierając drobnymi nóżkami po żwirowej nawierzchni, mając wrażenie, że wydeptała już co najmniej metrowy dołek.
- Ależ Kochanie, kto jak nie Ty będzie kiedyś wspaniałym sportowcem?! Kto jak nie Ty wygra dla tatusia olimpiadę? No kto? - dźwięczny śmiech rodzica, pochodzący wprost z serca i ten wzrok... Pełen wiary i nadziei w jedynaczkę spowodował, że nie odezwała się już ani słowem, kreśląc raz po raz kolejne tysiąc metrów. Odkąd pamiętała, żyła dla niego, biegała dla niego i wytrzymywała tysiące kontuzji, zakwasów i naciągnięć jakie się z tym sportem wiązały. Nie mogła powiedzieć, że nie lubi biec przed siebie, byle [...]

Nigdy nie umiała gotować. Zawsze przypalała garnki. Od małego miała dwie lewe ręce w kuchni. Potrafiła wszystko, potrafiła wszystko zrobić idealnie, ale nie gotować. To zdecydowanie była jej pięta Achillesowa. Ale się starała. Proste potrawy miała opanowane. Robiła śniadania. Zajmowała się kolacjami. Ja robiłem obiady. Pasowało mi to. Jej także. Lubiłem patrzeć na jej zaspaną twarz, gdy koncentrowała wzrok na patelni czy na czajniku. Nikt nie robił tego z tak wielką koncentracją, zainteresowaniem, uczuciem. Jak dla mnie była najlepszym kucharzem, choć tak naprawdę nie potrafiła nic.
Ale się uczyła. Z dnia na dzień próbowała coś nowego, czegoś dodać, coś ulepszyć. Cokolwiek. Udawało jej się. Była najszczęśliwsza na świecie, kiedy chwaliłem to co przygotowała, jeśli nie kłamałem. A to potrafiła wyczuć [...]

- Powiadam Ci! Świat się skończy, umrze, przepadnie! Zginie a zgliszcza pochłonie lód. Wieczna zmarzlina spęta ramiona, zmrozi oddech dostając się do wnętrza płuc... Wyrwie ciepło z ciał, pozwoli im z wola rozpadać się i gnić... Uwierz mi! Uciekaj! Pukiś żyw...
- Idźże precz obłudny! Majaczysz kazania dawnej wiary, gadasz od rzeczy... Masz trzy marki, pójdźże chlać! Większy pożytek zrobisz temu ludowi, dając zarobić a i wrócisz spokój nam. Szkoda mi na ciebie czasu! Zabierz swój zad i woła. Precz!
- Jakże odejść gdy chcę dobrze!? Chcę ratować Cie mój Panie! Proszę wsiądźże! Zabierz damę swą i dziecię... niepoczęte, buszujące w łonie jej!
- Kpisz!? Moja żona nie ma prawa rodzić dzieci! Bogowie pokarali jej głupotę i ród. Łżesz jak [...]

Niekiedy pozostaje już tylko modlitwa…modlitwa, by nie znienawidzić tych, którzy deklarowali miłość, przyjaźń a poza oczami gotowi byli sprzedać człowieka za kilka pustych obietnic, za z pozoru odrobinę lepsze warunki albo lepszy seks...
Jak bardzo krucha w dzisiejszych czasach jest miłość…przyjaźń…jak łatwo depcze się dzisiaj czyjeś uczucia wchodząc w czyjś dom przyjacielem a wychodząc Judaszem…
Czy można kiedyś wybaczyć zdradę??? tak zwyczajnie przejść do codzienności, gdy osoba, którą kochałeś tak po prostu będąc z Tobą układała sobie życie z innym mężczyzną???, z mężczyzną, który trzy miesiące wcześniej wyrzucił żonę za drzwi, który utrudnia jej dostęp do dzieci, który stara się pozbawić jej praw do dzieci tylko dlatego, że pogubiła się z alkoholem…Jeśli przebaczyć znaczy zapomnieć…to myślę, że się nie da…bo [...]

Wiesz o co chodzi w małżeństwie, związku, w byciu razem na każdy możliwy sposób? By przez każde zło, potknięcie przejść razem walcząc z przeciwnościami losu. By w tęknocie nie zgubić tego co jest naprawdę ważne i napędzające do działania. Wiem, Ameryki nie odkryłam, ale na każdym kroku przekonuję się o tym jak ważna jest rozmowa. Wielu z nas związek traktuje jako obowiązek, jako przyzwyczajenie, przymus i wiele innych jeszcze określeń... Jak można w taki sposób podchodzić do człowieka, uczucia...? Tak instrumentalnie? Można przyzwyczaić się do tego, że sąsiadka z góry odkurza zawsze w sobotę od 9, a w niedzielę tłucze kotlety, a Ci z dołu regularnie się kłócą i obrzucają wyzwiskami. Nie na tym polega miłość. Miłość buduje się przez [...]

- Wyrzuć tego peta Dziecinko i chodź się kochać. Przestań szlochać, nie ma w tym nic złego. Jesteśmy już dorośli, a to nic wielkiego. Przecież będę całować Cię delikatnie, a po wszystkim poczekam, aż zaśniesz. Kiedyś jeszcze zadzwonię, zapalimy fajkę, a dalej znasz już tę bajkę. Czemu tak na mnie patrzysz Dziecinko? Masz tu papierosa. Zapal, lubię ich zapach w Twoich włosach. Zsuń ramiączko i puść do mnie oczko. Włączę radio i poczekam. Wiesz przecież, że mam czas, że nigdy na nic nie narzekam. Usiądź na tylnym siedzeniu, rozepnij stanik, a ja zdejmę go z Ciebie zębami. Później Cię położę na klamce i rozgrzeje palce. Będę zwiedzać Twoje ciało, nie płacz, wcale nie będzie Ci mało. Będę Cię gładził nagą po włosach w rytmie radia i przy zapachu papierosa. Nie wyrwiesz mi się Dziecinko. I przekonasz się czy fajnie jest być niegrzeczną dziewczynką…

Zapomniałam o Tobie. Na dłuższą chwilę na prawdę zapomniałam o Twoim istnieniu. Boże jak mogłam? Jak mogłam wyprzeć się swojego Ojca? Osierociłam samą siebie. Na chwile chciałam zdjąć krzyż ze swych ramion. Zapominając o tym, że podczas gdy ja odpoczywam, moi najbliżsi niosą go za mnie. Jezus upadał 3 razy, za każdym razem powstając z głową podniesioną wysoko. Więc czemu ja, poddałam się już po pierwszej porażce? Wstyd mi przed samą sobą. Życie uczy nas pokory.
Teraz moja kolej na noszenie własnego krzyża. Przede mną jeszcze nie jeden upadek. Lecz gdy me kolana ugną się pod jego ciężarem , podziękuje Ci jedynie za koleją lekcję pokory.

Nie oczekuj piękna. Ten świat jest mroczny, straszny. Tutaj rządzi Śmierć. Mieszka w zamku zbudowanym z ludzkich kości, wokół którego leżą martwe ciała. Śmierć często podróżuje na koniu pozbawionym skóry. Czarne włosy zasłaniają jej zeszpeconą twarz, jednak nic nie jest w stanie ukryć zniekształconego ciała. Można ją spotkać na każdym kroku. Nie ma możliwości ucieczki. Z tych, którzy próbowali, zrobiła stolik, na którym postawiła lustro ukazujące najstraszniejszą postać, jaka kiedykolwiek chodziła po świecie – ją samą. A ci, którzy się zbuntowali, stali się potworami. Strasznymi ciałami pozbawionymi jakiegokolwiek człowieczeństwa, poruszającymi się na czworaka, o skórze pomarszczonej, czarnej, o oczach białych, bezlitosnych, i strasznych szczękach, które czekają tylko, by zasmakować ludzkich wnętrzności. Każdego dnia składają hołd Śmierci w świątyni w kształcie [...]