Zeszyt Opowiadania, Pinky

Kiedyś czułam, że umarłam. Byłam świadkiem swoich śmierci już wiele razy. Gdy umierasz starasz się płakać. Starasz się myśleć, wspominać. Ale w tym wszystkim najbardziej czujesz niechęć do samego siebie. Niechęć i niemoc. Czujesz, że coś cię ominęło. Że twój film urwał się w połowie. A potem nie ma już nic.
Samotność jest lepką, czarną cieczą, która skleja ci oczy i zamyka spierzchłe usta. Nie możesz krzyczeć, nie możesz oddychać. Samotność zabija. Będąc sam umrzesz, prędzej czy później. Teraz to wiem. Wiem, że nie będę sama. Nie będę patrzeć wstecz. Już nigdy nie zgubię się pośród snów. Nie chcę.
Marlene McKinnon,
sierpień 1977

Tonęła. Grzęzła w lepkiej cieczy. Czerń pochłaniała jej ciało. Sklejała palce, zamykała pełne łez oczy, wdzierała się [...]

Nie wiedziałam, że się serca tak ostudzą,
uwierzyłam, że umiera się parami,
nie wiedziałam, że się ludzie różnie budzą
jak okręty, nie te same, choć w tej samej wciąż
przystani…

Nie wiedziałam, że to można – tak bez tchu…
Nie wiedziałam, że odfrunie, co się rzekło,
nie czekałam, nie cierpiałam, nie przeczułam
w głębi snu,

że jeżeli gdzieś jest piekło,
to tu. *

Oczy spotykają się… niby przelotnie, zupełnie bez głębi, powierzchownie, bez znaczenia, jakby zapominając, że nie tak dawno temu zaczytywały się w sobie oddalone zaledwie o milimetry; badały swoją fakturę i najdrobniejsze plamki koloru, szukając pomiędzy zielenią a szarością miejsca na jakiekolwiek nazwane uczucie.
Oczy spotykają się… ale usta nie wyginają się w uśmiechu, tylko nagle [...]