Tęsknię za tym, jak nie mogliśmy być razem. Każda ucieczka biegła w myśli o Tobie, wiosna pachniała polaną, jesień mokrą ścieżką w parku. Lubiłam Cię tracić. Czuć ten ból, w którym nic się nie rozumie, usta schną w pragnieniu, instynktownie szukasz dotyku... chociaż wspomnienia. Tęsknię za ciepłem Twojego chłodu, który palił kości od środka. I tak ostrożnie, po cichu znów być obok, zamykać Ci oczy na prawdę... Bo każda strata jak powrót do siebie. Po głębiej i mocniej... Po to, by poczuć, że nie jestem [...]

Z duchowości benedyktyńskiej, o świadomym wyborze bycia ponad doznaną krzywdą.

"...Przebaczenie jest lekarstwem leczącym ranę zadaną wzajemnej więzi osobowej, która ze swej natury winna być więzią miłości. Człowiek jako osoba potrzebuje bowiem do życia szczególnej więzi, jaką jest miłość. Nie chodzi tutaj o emocjonalne rozbudzenie, charakterystyczne dla zakochania i miłości erotycznej. Miłość nie sprowadza się do uczuć. Ona polega na szczególnym wzajemnym odniesieniu się do siebie osób, na obdarowaniu [...]

Przejrzysty poranek, szkliste powietrze, delikatne i kruche. Skute lodem mikroelementy uderzają w nozdrza. Krew prawie krzepnie, krzepka i radosna. Witałem w pełnej piersi nowy dzień.

Świat skrzypi pod każdym krokiem śnieg mruczy jak młody kociak. Aż ma ochotę człowiek rozpętać zawieruchę, zawieruszyć, podsłuchać, co mówi szum drzew, wyrwane gałęzi i małe, martwe ptaki.

Widuję go w odmętach zamarzniętego stawu, gdy godzina najbliższa południa, w lodzie jak lustrze przecieram twarz, a jego oczy widzą moje oczy.

Nie [...]

Usiadł od nadmiaru emocji, i zaczął płakać. Cały ciężar, nagromadzony w sercu, znalazł wyjście. Każda kropla zawierała w sobie chwile, które jej poświęcił. Musiał to zrobić, żeby odzyskać równowagę. Była piękna. Sądził, że przy niej zazna spełnienia. Lecz po marzeniach pozostała pustka. Ogromna była to wyrwa. To tak, jakby zabrano mu sens wszystkiego. Bolało. Bardzo bolało. Bo nad życie ją ubóstwiał i miłował. Cóż... dostał lekcję. Ważną, ale niezasłużoną. Teraz nastał w nim spokój. Cisza go przytuliła. Poczuł, że teraz powinien się odsunąć od życia i nabrać dystansu. Tylko to mogło go uratować od spadnięcia w przepaść, gdzie czekały myśli. Ostre. Bezlitosne. O niej.

Dziś poszedłem pozapalać zagaszone przez wiatr świece. Tuż obok, na ławeczce przy grobie swojego męża, usiadła staruszka. Patrząc na nią zamyśliłem się chwilę... ile razy człowiek musi przyjść, by przezwyciężyć wiatr i pozwolić do końca wypalić się świecy ? Tak też jest z miłością, czasem gasimy ją ... złym słowem, złym czynem, zdradą a niekiedy zwyczajną głupotą ...
Czy jednak miłość można zgasić bezpowrotnie ?... myślę, że nie, miłości nigdy nie można zgasić na zawsze. To raczej człowiek [...]

Miłość jest jak piórko na wiet­rze, niekiedy znaj­dzie swój wyśniony dom na ludzkiej dłoni, lecz aby prze­nieść je przez życie, pot­rzeb­na jest dru­ga dłoń, by je de­likat­nie przyk­ryła, nie czy­niąc jed­nocześnie z uścis­ku więzienia ...
Kochać, to prze­de wszys­tkim stworzyć ta­ki dom w którym często za­pala­ne są świece, mi­mo, że jest prąd, kochać to mieć czas na roz­mowę, która jest po­kar­mem duszy, mieć czas na mu­zyką ciał, na od­kry­wanie w so­bie no­wych nut, które niczym [...]

Włosy miała splecione w gruby długi warkocz który gdy obracała się w tańcu co rusz to przecinał powietrze niczym bat z wplątaną ciemno czerwoną wstążką. Dłonie spoczywały na biodrach a kwiecista spódnica jak łąka w środku lata unosiła się to raz w górę to raz... w dół opadała ukazując przed wzrokiem ciekawskich pięknie umięśnione zdrowe uda Góralki. Co chwilkę z Jej ust prócz uśmiechu jakim wszystkich obdarzała wyrywał się piskliwy okrzyk zachęcający do tańca Górali zebranych w kręgu jaki stworzyli [...]