Opowiadania

Był deszcz, jest słońce. Potworne, upalne słońce, które spala każdy odkryty centymetr ciała na wiór. Czuję się trochę, jak świeżo ścięte drzewo wrzucone do ognia. Zawsze się ze mnie śmiano, że wyglądam jak jakaś Afroamerykanka, bo tak szybko łapała mnie opalenizna. Dotąd nie wiem, czy brać to bardziej za obrazę, czy komplement. Więc coraz częściej milczę i potakuję głową. Coraz mniej mówię. Coraz bardziej czuję, że lepiej będzie, kiedy stąd wyjadę. Tylko dokąd wyjechać, skoro tu, w tych czterech [...]

Gubisz mnie w labiryncie linii papilarnych. Chowasz pod paznokciami i nieuważnie strącasz gdzieś po drodze.
Łzy wiszą na suficie, zastygając niczym martwe anioły. Cienie na ścianach pustki drą ostatnie kawałki jasności, w której utkwiłem jakikolwiek sens.
Potykają się, upadając bezdźwięcznie uśmierconym marzeniem.

Powracam - ostatnią zapałką rozdartego ciepła, zanim znowu zdmuchnie mnie obojętność Twojego oddechu.

Tlę się.
Trochę jakby bez sensu, trochę jakby na przekór szaleństwu wysychających z [...]

Tej nocy wdychałem tylko suche powietrze, zamiast Twojego zapachu. Topiłem się samotnie w pościeli, zaplątałem w poduszkę, gubiąc przy tym oddech. Wiatr świszczał i, dostając się do wnętrza pokoju, zrywał po kawałku uśmiech z mojej twarzy…
Powieki opadły w dół, przegrywając z potęgą nocy. Miękki aksamit opatulił niebo oblane mozaiką plakatowych barw, skrywając świat pod czarnym płaszczem zapomnienia. Dłoń w swej naiwności sunęła wzdłuż miękkiego prześcieradła, szukając śladu Twej obecności. Tylko [...]

Tego wieczoru długo padał deszcz. Łódki bujały się targane wiatrem niczym papierowe zabawki. Siedzieliśmy we trójkę w namiocie jedząc kanapki i czekając na poprawę pogody. Uwielbialiśmy przesiadywać nad jeziorem przy ognisku do białego rana śpiewając szanty, teraz jednak natura pokrzyżowała nam plany.
- Masz? - Anka spojrzała na Marcina z nieskrywaną nadzieją.
- Spokojnie mała, nie zapomniałem zaopatrzenia - Wyciągnął z plecaka dwa zawiniątka, podał mi i dziewczynie. Wziąłem bez słowa, po czym schowałem [...]

Mówią: - Ma serce z kamienia. Nie potrafi kochać. - Nikt jednak nie przypuszcza, że jest jak kamień. Ciągle przesuwana. Popychana z kąta w kąt. Wtapia się w tłum nic nieznaczących ludzi. Jest jakby rzucona w taflę wody. Spoczywa na dnie. I nikt tego nie widzi.
Mówią: - Famme fatale. - Szybko udało jej się zrobić karierę. W dodatku jest piękna i na każdym kroku przyciąga wzrok mężczyzn. Szczególnie tych zaobrączkowanych. W relacjach z nimi zachowuje się jak profesjonalistka. Jednak kiedy są sami, [...]

Wszelkie powiązania między autorami niestety jest przypadkowe.

Siedzę i piję kawę... trochę gorzka. Zbyt mało mleka, nawet przy tych trzech łyżeczkach cukru. Dziś piję z kubka. Znów nie wyciągam łyżeczki. Nigdy nie bałam się, że wydłubię sobie nią oko. Biorę kolejny łyk. Grymas pojawia się na mojej twarzy. Przełykam powoli. Czuję jak ciepło rozlewa się po moim ciele. Znów przeglądam Internet. Trafiam na twój wiersz. Caps lock przyciąga moją uwagę. Nawet mam zamiar cię o niego opieprzyć. Przecież [...]

(18 plus)
Uprasza się małoletnich, aby powstrzymali swą ciekawość i nie czytali.

Część II

- Marzy mi się dom. Ale nie taki z cegieł ani drewna. Nie z czerwonym dachem czy też z sypialnią z widokiem na morze lub góry... Chciałabym móc kiedyś powiedzieć, że wracam do domu. A kiedy powiem do domu, będę mieć na myśli męża i dzieci, i miłość, która byłaby najtrwalszym fundamentem. - Stali wówczas nad Zaporą. Na niebie migało tysiąc gwiazd. A księżyc odbijał się blaskiem od pobliskiego jeziora. Wtedy [...]

Chciałbym...chciałbym... co ja właściwie chciałbym ? To takie realne, zda się, i takie ulotne, jednocześnie. Chciałbym....co....?

Chciałbym Cię zobaczyć leżącą obok. Zobaczyć w półmroku taką nagą, delikatnie przysłoniętą, od niechcenia rzuconym prześcieradłem. Widzieć prawie każdy szczegół oczami i zarazem domyślać się reszty myślą i sercem. Te krągłości i wzniesienia, te dyskretnie skryte tajemne i pociągające miejsca. Obserwować na Twej twarzy ten lekki wstyd zmieszany z nadzieją, ba... z pewnością [...]

... Spośród całej flory to róża jest, najczęściej i najchętniej, uważana za symbol miłości. I powiem, iż całkiem słusznie. Niektórzy widzą ten symbol w kolorze czerwieni, utożsamianym z sercem. Inni widzą symbol w pięknym kwiecie. Lecz te odnośniki są bliższe Erosowi, temu "bożkowi" cielesności i pożądania. Bożkowi bliższemu Satyrowi i Panowi, czy też Wenerze. W czym więc upatrywać symbol odpowiedni delikatnej Wenus i chłopięcemu Amorowi ? Myślę, że w tym co - na pierwszy rzut oka - zda się być [...]

Był człowiekiem biednym i prostym.
Wieczorem po dniu ciężkiej pracy, wracał do domu zmęczony i w złym humorze.
Patrzył z zazdrością na ludzi, jadących samochodami
i na siedzących przy stolikach w kawiarniach.
- Ci to mają dobrze - zrzędził, stojąc w tramwaju w okropnym tłoku.
- Nie wiedzą, co to znaczy zamartwiać się...
Mają tylko róże i kwiaty. Gdyby musieli nieść mój krzyż!

Bóg z wielką cierpliwością wysłuchiwał narzekań mężczyzny.
Pewnego dnia czekał na niego u drzwi domu.

- Ach to Ty, Boże - [...]

Dzisiaj spotkałam Śmierć.
Tam gdzie diabeł mówi dobranoc.
Była tak śmiertelnie przerażająco piękna. Ubrana w suknię z najstraszniejszych cierpień ludzi, najbardziej bestialskich morderstw, znęcania się człowieka nad człowiekiem, człowieka nad zwierzętami, suknia uszyta z najbardziej makabrycznych rzeczy jakie są na świecie. Włosy spięła zawiązanymi na kokardkę sponiewieranymi duszami, wianek na głowie był z martwych lisów powiązanych ogonami. Na uszach kolczyki z martwych kwiatów. Cały Jej obiór podkreślały [...]

Wolnym krokiem przemierza jeszcze mokre od deszczu ulice. To jej miejsce. Tu nic nie musi udowadniać, czy udawać, grać i fałszować, obłuda nie ma tu wstępu.
Każdy swój krok stawia uważnie, mimo iż drogę tę zna już na pamięć. Wie, że ten świat w mgnieniu oka może rozpaść się na kawałeczki - więc nie mruga za wiele.
Chłonie wszystko co wokół każdym zmysłem. Co dzień przewija się przed nią ten sam obraz, choć zawsze tak inny od poprzednich.
W tych chwilach, jedynych, wyjątkowych, tylko dla niej stworzonych czuje, iż w swej bezsilności może wszystko. Wiatr, jak dobry duch, otula ją chłodem nocy i już wie że żyje, że żyć musi...
I gdy tylko spogląda w górę, na niebo obsypane gwiazdami, a wzrok utkwi w rysie przecinającej nieskazitelny granat, bezgłośnie błaga...

"by przeżyć jutrzejszy dzień lepiej niż dziś".

... Na skraju łóżka siedzi młody człowiek. "Mat", tak zwali go przyjaciele. Ubrany w kurtkę, tępo wpatruje się w swój pokój. Pokój jak to pokój, nieduży i bardziej zasługuje na miano pokoiku. To raczej typowy, dla młodego człowieka pokoik. Choć widać że pieniądze, dla właściciela, nie były problemem to jednak nie znać zbytniego przepychu. Tak jak u większości, jakieś łóżko, biurko i szafa. I półki pełne książek, jakiś ( tylko dla właściciela wartościowymi ) szpargałów i bibelotów. No i [...]