Zeszyt opowiadania, Leid3210

Wypowiedziane na głos brzmi nagle tak dziwnie, rzeczywiście... Daje chwilę na wydech, uspokojenie wzroku, opanowanie trzęsących się dłoni - nim dotrze do nas, że nie wytrzymaliśmy już dłużej oszukujących samych siebie i ostatkiem sił wydusiliśmy z siebie słowa przepełnione emocjami. Źrenice nagle stają się pionowe, gdy tych kilka sylab zawisa w powietrzu, pustka, która dała nam ową chwilę na wytchnienie, momentalnie się zapełnia. Okazuje się, że samego siebie nie da się jednak okłamywać, że emocji nie da się wymienić, zmienić, nadać im innych nazw i oczekiwać, że będą czymś innym. Tęsknota zawsze pozostanie tęsknotą, pragnienie pragnieniem, a ból nie zmieni się miejscem ze szczęściem. Kłamstwo powtarzane choćby w duchu tysiąc razy nie stanie się prawdą. Nie wmówimy sobie radości, braku [...]

Mówią: - Ma serce z kamienia. Nie potrafi kochać. - Nikt jednak nie przypuszcza, że jest jak kamień. Ciągle przesuwana. Popychana z kąta w kąt. Wtapia się w tłum nic nieznaczących ludzi. Jest jakby rzucona w taflę wody. Spoczywa na dnie. I nikt tego nie widzi.
Mówią: - Famme fatale. - Szybko udało jej się zrobić karierę. W dodatku jest piękna i na każdym kroku przyciąga wzrok mężczyzn. Szczególnie tych zaobrączkowanych. W relacjach z nimi zachowuje się jak profesjonalistka. Jednak kiedy są sami, znika ta zimna i dystyngowana maska. W pokojach hotelowych wrze. A później zamykają się drzwi.
Wokół jest wielu znajomych. Zawsze ma się z kimś spotkać. Mimo to często zostaje sama. Nalewa do wanny wody, załącza muzykę [...]

Tak dawno się nie widzieli. Masa spraw do załatwienia, ciągłe problemy do rozwiązania, powodowały, iż zapominali o sobie. Zatracali się w gonitwie szarej rzeczywistości, zapominając o dodaniu kolorowych barw. Tkwili w martwym punkcie, chociaż ciągle biegli do przodu.
Ale tak bywa, cóż zrobić...?
Jedyne rozwiązanie, to usiąść wśród miliona poduszek na kremowej kanapie, podkulić kolana pod brodę i oprzeć ją na nich, wzrokiem śledząc odbijające się na ścianach promienie słońca. Westchnąć kilka razy, może nawet ziewnąć ze znużenia, aby po chwili powrócić wspomnieniami do pięknych chwil uniesień...
Wszystko zawsze zaczynało się tak zwyczajnie, niepozornie... Doskonale to pamiętała. Każdy szczegół, każdą godzinę, minutę, sekundę... Każdy dotyk, pocałunek, śmiech, słowo.
Zawsze pierwsza wracała do mieszkania, szykując obiadokolację, na której jego i tak [...]

Ja - żyję.

Wszystko jest takie samo. Niebo nie runęło mi na głowę, świat się nie zawalił. Ptaki śpiewają jak co dzień. Jak co rano z mojego okna słychać przejeżdżające pociągi. Znów przyszedł listonosz i znów w jego torbie nie było nic dla mnie. Znów uśmiechnął się tym swoim przepraszającym uśmiechem, z nieco nienaturalnie wydętymi wargami. Jak zwykle zbyt późno przyszłam do pracy, zbyt późno zjadłam obiad, zbyt późno wzięłam oddech.

Wszystko jest takie samo. Tylko nieco dłuższe.

Ty - żyjesz.

Nic nie jest takie samo. Fotel, na którym siedziałeś już nie skrzypi. Rano nie budzi mnie szczekanie psa. Kubek od ciebie stoi zakurzony w rogu. Wciąż nie mam odwagi go wyrzucić, chociaż próbuję co rano. [...]

... Spośród całej flory to róża jest, najczęściej i najchętniej, uważana za symbol miłości. I powiem, iż całkiem słusznie. Niektórzy widzą ten symbol w kolorze czerwieni, utożsamianym z sercem. Inni widzą symbol w pięknym kwiecie. Lecz te odnośniki są bliższe Erosowi, temu "bożkowi" cielesności i pożądania. Bożkowi bliższemu Satyrowi i Panowi, czy też Wenerze. W czym więc upatrywać symbol odpowiedni delikatnej Wenus i chłopięcemu Amorowi ? Myślę, że w tym co - na pierwszy rzut oka - zda się być zaprzeczeniem miłości. Myślę, iż w pełnej kolcy, łodydze. W jej zieleni, symbolu nadziei i narodzin. W jej kolcach, które wymuszają delikatność i cierpliwość. Tylko cierpliwie wkładając rękę w krzew jesteśmy w stanie dotknąć łodygi. Tylko delikatnie chwytając łodygę jesteśmy w [...]

Dzisiaj jadący tramwajem mężczyzna po kolanach stukał się do rytmu. Rytm to chyba był jazzowy jakiś. Może swing jakiś… Nie wiem nie znam się. Mężczyzna pewnie na tym rytmie się znał, bo stukał równo i pewnie, jakby go zawsze w tym tramwaju linii dziewiątej wystukiwał na kolanach. Ja jak zwykle w tramwaju książkę czytałem. Inną tym razem niż zwykle książkę. Deszcz w niej padał i chmury ciemne nad głowami bohaterów wisiały. Narrator pierwszoosobowy w akcji udział biorący opowiadał życie swoje. Opowiadał o tym, jak tramwajem w Barcelonie – dziwnej i zimnej, jeździł na budowę. O tym jak go zimna ziemia niosła po świecie, aż w końcu, jak go zimna ziemia trzymetrową warstwą przykryła. Smutna, to była książka.

Pisał tam jeszcze [...]

- Jeśliby już robić, to robić całkiem, robić przeciągle, robić mocno, robić silnie, zabawnie, potężnie. Robić wyraźnie! Jak nie robić, to nie robić tak samo mocno, tak samo całkiem, tak samo przeciągle, silnie, zabawnie, potężnie.
Jeśliby oświetlać to całkiem. Jeśliby zaciemniać to całkiem. Jeśli przyciemniać to całkiem. Jeśliby oddychać to głęboko! Myśleć głęboko. Jak nie myśleć, to nie myśleć wcale.

- Co to ma dać?

- Wyrazistość, jaskrawość. Dużo rzeczy ma dać. Szczęscie-szczęśliwe, nieszczęście-nieszczęsliwe! To ma dać wszystko-całe i wszystko-nic. Najgorzej to nie trwać, nie być, tylko wisieć w zawieszeniu. W półmroku, w tym nieznośnym wyciszeniu przerywanym hałasami. Najgorzej to być w niebycie… Można być w bycie jedynie. Tam można być… Albo można nie być całkiem, nie być zupełnie. Całkiem [...]

Istnieją sytuacje, które nie pozwalają nam wybrać dobrze. Chcąc nie chcąc, niezależnie od naszego charakteru – musimy wybrać źle. Świadomi tego czy nie, robimy na przekór temu co sądzimy, uważamy, wielbimy. Sprzeciwiamy się – bo tak. W którymś momencie jesteśmy zmuszeni uczynić gest destrukcji. Każdy z nas. Nikt nie jest wolny od tego subtelnego przekleństwa. Jesteśmy ludźmi – stworzeniami natury boskiej- i naszym zadaniem jest się jej sprzeciwiać
Kłamiemy dla samego kłamstwa, mówimy prawdę dla samej prawdy. Zabijamy by zabijać. Kochamy by kochać. Nienawidzimy by nienawidzić. I wszystko, każda z emocji ma swoje usprawiedliwienie, ma początek w naszych myślach. Kontrolujemy to. Lecz któregoś dnia zapominamy, że zawsze kłamiemy i mówimy prawdę. Zapominamy, że mówmy prawdę i kłamiemy. Nienawidzimy zamiast kochać, kochamy zamiast nienawidzić. Rodzimy zamiast zabijać. Ratujemy zamiast krzywdzić.
I nigdy nie jesteśmy w stanie powiedzieć dlaczego. Zazwyczaj nawet nie czujemy takiej potrzeby. To się dzieje po prostu. Nie wnikamy, akceptujemy to, że zachowujemy się zupełnie sprzecznie. I nikt inny też tego nie widzi. Po prostu.
To jest.
A w momencie kiedy przekraczamy granicę swojej własnej świadomości.
Dopełnia się nasze człowieczeństwo. Właśnie dlatego – nigdy nie będziemy niczym więcej i niczym mniej niż człowiek.

Mężczyzna zmarzniętą ręką starał się pisać. Siedział na przystanku i był za-chłodno ubrany. Ludzie na niego rzucali okiem, a potem kręcąc się w kółko dalej czekali na autobus. Pochylona starsza-pani dwa kroki przed nim uśmiechała się do samochodów. Do świateł ulicznych.

- Czemu się pani tak uśmiecha? – zapytał mężczyzna w kapeluszu i w płaszczu do kolan.

- Uśmiecham się do świateł ulicznych i do świateł samochodów. Pięknie te światła tańczą na moich poranionych przez deszcz szkłach okularów. Uśmiecham się do świata, żeby trochę jego cały smutek pokonać. Taką pogodę można tylko śmiechem zabić…

- Prawda. Pogoda dzisiaj taka, żeby się tylko powiesić albo żeby chociaż raz o śmierci pomyśleć.

- O śmierci... - zamyśliła się starsza-pani. - Wie pan, [...]

Ten czas przedsenny. Ten czas przed snem wspaniały, lekki, dziwny, niosący ze sobą świat cały. Ten czas przed snem wspaniały, który nocą przychodzi, który późną nocą – nocą wieczorną przychodzi i porywa człowieka całkiem, człowieka ogarnia całkiem – zupełnie. Od lewej do prawej strony, a potem od prawej do lewej strony człowieka ogarnia.

Piękny ten stan! Pięknie może człowieka ogarnąć zupełnie przed snem. Ale może być też straszny ten stan. Jak wczoraj nocą. Stan przedsenny-myślowy, mnie strasznie ogarnął. Nie mogłem przez ten stan spać wcale. Do czwartej albo i do piątej nie spałem. Cały tydzień planowałem w tym stanie. Siedem dni w kilku godzinach upchałem.

Minuta po minucie, sekunda po sekundzie. I potem, chwilę potem, to wszystko upadało, to wszystko [...]