Czuję się teraz zupełnie pusta. Nie, nic się nie stało. Wszytko jest takie, jak było. Tym razem to moja dusza szwankuje. Szuka ukojenia w kawie i smętnych dźwiękach. Ona taka jest. Jest wrażliwa, niczym motyle skrzydło. Krucha, niczym ususzony płatek róży.
Patrzę przymrużonym okiem na literki i nie widzę w nich siebie, są puste. Pozbawione wyrazu. Uciekają mi spod palców, niczym letnie popołudnia. Zamykam oczy i widzę ciemność. Mrok własnego umysłu, którego nie potrafię odczytać. Zaszyfrowana wiadomość płynie w mych żyłach. Czekam na światło, odrobinę światła. Jasność umysłu.
Czuję się źle. Dopadła mnie jesienna chandra, ale nie martw się to jest przejściowe. Wszystko minie i znów będę taka, jak zawsze.
Czasem dopada mnie Zły Duch i dręczy od środka. Pożera moją duszę po kawałku, aby później ją wypluć i ta mogła znów się odrodzić i być o jeden żywot piękniejsza.

Zmartwychwstanie duszy.

Jeśli jest to pierwsza moja strona, znaczy to tylko tyle, że mnie już nie ma między wami…
Smutno, nieprawdaż?
Żal mi, że nie mogę dotknąć okładki, powąchać świeżej farby drukarskiej i uśmiechnąć się, zamykając ze szczęścia oczy. Czuję jak pod powiekami kręcą się łzy. Dłonie zaciskają się mocniej. Trzymam w rękach swój cały świat, trzymam cię... w myślach, a ty trzymasz mnie. Nie ma we mnie większej tęsknoty, niż ta za życiem. Za późno już dla mnie, dla ciebie jest jeszcze czas... na wszystko. Na [...]

Dzielił nas ocean, ona dziewczyna z innego świata, młoda, wykształcona z dobrego domu. Ja, dojrzały już facet, życiowy rozbitek, samotnik z bagażem doświadczeń i starą chatą na wsi. Zatrzymywała się czasami przed furtką, wpatrywała się w uśmiechnięte kwiaty, dla których poświęcałem większość wolnego czasu a później z uśmiechem zerkała w stronę gniazda bocianiego, które wyróżniało moją chatę od innych. Była zachwycona pięknem, tym prostym, zwyczajnym, które sprawiało, że zatrzymywał się czas. Pewnego [...]

Siedziałam na zimnym, granitowym parapecie. Bladymi rączkami oplotłam ramiona. Próbowałam się rozgrzać. Dzisiejszej nocy było wyjątkowo zimno. Mogłabym iść po koc do salonu, ale nie miałam ochoty się stąd ruszać. Było mi tak wspaniale. Cisza przelewała się przeze mnie niczym piasek przez palce. Jest tak cudownie... Lubię oddychać tym samym powietrzem, co księżyc. Uwielbiam, gdy wszechświat rozmawia ze mną przez pojedyncze mrugnięcia gwiezdnych oczek...
Czy to prawda, że każdy z nas ma swoją gwiazdkę na niebie? A [...]

Każda pora roku ma w sobie magię. Zima rumieni policzki. Wiosna, kwitnącymi drzewami, pobudza do życia. Lato rozleniwia i cieszy promieniami słońca. A jesień rozczula zżółkniętymi liśćmi i gorącymi czekoladami pitymi wieczorami. Choć ciepłe dni przeminęły i zimny wiatr zaczyna mierzwić włosy, ta pora roku wybucha kolorami. Choć teraz wszystko będzie się mienić żółcią i czerwienią, za niedługo świat stanie się szary i ponury. Nim jednak tak będzie, zasmakujemy prawdziwej magii, obserwując otaczający nas świat, który z dnia na dzień się zmienia. A ja patrzę na las, który powoli traci swoje liście. Jesień to pora płaczących drzew. Łączy ze sobą piękno i depresję. Jest niesamowita. We wspaniały sposób pokazuje przemijanie. Kolejny rok dobiega końca, każdy z nas zakończy go z lepszymi lub gorszymi wspomnieniami. Zawsze jednak jest miejsce na zmianę. Choć liście opadły, wiosną pojawią się nowe.
Pójdź ze mną na spacer wśród kolorów jesieni.

Widzisz, kochany, poznaliśmy się i to wystarczyło, byśmy rozpoczęli nasz taniec życia. Nieważne było miejsce ani czas. Muzyka grała w nas. Nie liczyliśmy kroków ani taktów. Łapaliśmy każde bicie serc, spojrzenia rzucane ukradkiem i uśmiechy nieśmiałe. Choć wcześniej próbowaliśmy tańca z różnymi partnerami, wiedzieliśmy, że to nie to, muzyka nie była odpowiednia. Aż w końcu trafiliśmy na siebie. Rozpoczęliśmy nasz taniec, którego nic nie mogło przerwać. Zapomnieliśmy o świecie, nic się dla nas nie [...]

Znów tak banalnie, a jednak kochała, gdy się tak troszczył. Zapalił świece na werandzie i otworzył butelkę wina.
- Ślicznie – westchnęła.
- Połóż się. Przykryję cię kocem. Noce są już zimne.
Było kilka minut po dwudziestej trzeciej. Dopiero wrócili od rodziców, jednak nie chcieli jeszcze kłaść się spać.
- Idę po kieliszki… Zaczekasz?
- Tak.
Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech i niedowierzanie, które od kilku miesięcy towarzyszyło każdej wspólnie spędzanej chwili.
- Boże… jest mi tak [...]