Zeszyt Opowiadania, mulka

-Taaato, szybciej, bo się spóźnię do szkoły!
-Nie spóźnisz się, twój tata się nigdzie nie spóźnia.
-No ty nie, ale ja chyba się dzisiaj spóźnię!
-Nie marudź, wsiadaj.
Oboje wsiedli do samochodu. Laura zaczęła rozglądać się po wszystkich kątach pojazdu. Skórzane fotele, bordowe wycieraczki, jakaś dziwna kierownica sprawiały, że auto było niezwykłe.
"Zresztą jaki samochód taki właściciel".- pomyślała.
Wreszcie jej wzrok zatrzymał się na krzyżu i obrazie Matki Boskiej, ktoś jakby chciał jej powiedzieć, że ma to obrócić.
Obróciła...
Było tam przyklejone zdjęcie,ale nie zdjęcie taty.
Na zdjęciu- cała rodzina. Maksymilian w słodkich getrach i niebieskiej koszuli, ona w ładnej, pomarańczowej sukience, ojciec w pasiastej koszuli i dżinsach, i mama... Młoda, piękna nie nosząca żadnych śladów cierpienia, uśmiechała się tak [...]

Była przeciętna jak szara ulica. Tak pospolita jak pijak pod warzywniakiem. Trochę podobna do gasnącej latarni. Po prostu zwykła nastolatka niezauważana przez rówieśników. Zawsze trzymała się z boku, nie chodziła na wagary, modne ciuchy widziała tylko na wystawie sklepu a randki były jakimś egzotycznym terminem z niepojętego dla niej słownika. Wszystko zmieniło się gdy zaczęła dojrzewać. Tu i ówdzie a dokładniej w strategicznych miejscach nabrała ciałka, przez co stała się zauważalna dla kolegów. Niestety, to ci wyznający zasadę: flaga na twarz i za Ojczyznę. Zawsze za późno o tym się dowiadywała. Tym razem było podobnie – nawet nie zdążyła wykręcić mokrych majtek a już była porzucona.
Ze zwieszoną głową weszła do domu. Nie witając się z nikim, jak kot czmychnęła do pokoju. Podobno, tonący brzytwy się chwyta – to nie metafora, bo odwalając zawartość szuflady, znalazła żyletkę. Po sprawdzeniu ostrza, wyciągnęła z terrarium modliszkę.
- po przebudzeniu chcę być taka jak ty – mówiąc to, przejechała żyletką po nadgarstku. Krew siknęła jak woda z taniego pistoleciku na wodę. W oczach pojawiły się migoczące punkciki, które w raz z upływem krwi, przybierały różne kształty i migotały jak obłąkańcze świetliki. Umarła.
Niestety nie będzie happy endu, bo dziewczynka nie chodziła na lekcje Religii, przez co nie wiedziała, że reinkarnacja to błędne pojęcie, więc jako modliszka nigdy nie skonsumuje swego partnera.

-Rzuciłem ją. Okłamała mnie.
-A spotkałeś kiedyś kogoś kto zawsze mówi prawde?
-ee...nie.
-NO WŁAŚNIE! Taka osoba nie istnieje, ale za każdym razem gdy zawiązujesz nową znajomość myślisz, że ta osoba będzie właśnie taka. A potem spotyka cię zawód, bo nie spełniła tych wymagań. Ale nie chcesz zrozumieć, że postąpiła tak jak inni, że pozostała wierna ludzkiej głupocie.!

Nie pierwszy raz zastanawiałam się nad tym jak chciałabym umrzeć. Nawet teraz, przechodząc koło witryny sklepowej i przyglądając się swemu odbiciu w szybie wystawowej… Spojrzałam na moje ciemnobrązowe włosy, szare, duże oczy i pociągłą, szczupłą twarz. Byłam ładna. Byłam naprawdę ładną dziewczyną a mimo to, za każdym razem gdy pomyślałam o śmierci mojej jedynej siostry, rozważałam jak mogłaby wyglądac moja śmierć. Było tyle różnych sposobów, tyle opcji…Mogłabym zwyczajnie przedawkować leki ale to nie zapewniało natychmiastowej śmierci…Bywało przecież że uszkadzaliśmy sobie trwale organizm a mimo to nadal funkcjonowalismy w tym porąbanym świecie. Gdybym to przeżyła, na pewno zostałabym przydzielona pod stała opiekę tabunu psychiatrów i bezustannie poddawano by mnei psychoanalizie. Nie…zatrucie odpadało… Mogłabym przeciąć sobie żyły…ale ta opcja także nie była [...]

Jestem starym strychem, jestem rupieciem.

zdjęciem przez zawód na pół przedartym

siedemnastą stroną w pogniecionej gazecie

oknem deskami zabitym choć otwartym.

Z nową okładką książką starą jestem

stronnic wiele pustych, pełne marginesy.

Wyrażam się brwią uniesioną, gestem

co oddaje zawiłości moje i ekscesy.

Instrumentem niestrojącym przyszło

być mi, który mógłby ale potrzebuje.

Jednakowo jestem trumną i kołyską.

puzzlem, cegłą, słowem, czasem, co brakuje.

Piórem ptasim jestem, numerem w adresie

Kalkulatorem co łudzi, lecz nie liczy.

Wiatrem co westchnienia w świat niesie

Wszystkim, czymkolwiek, niczym.

Dawno, dawno temu, a może nie tak dawno za siedmioma blokami, za siedmioma autostradami i za siedmioma hipermarketami, żyła sobie dziewczyna o imieniu Kuleczka Anastazja III. Nazywano ją tak, gdyż miała okrągłą buzię, Miała trójkę rodzeństwa, czyli Jasia, Małgosię i Tomcio Palucha. Jej ulubionym zwierzątkiem była złota kaczka, którą trzymała pod materacem. Mieszkali w chatce z piernika. Po śmierci ojca adoptowały ich krasnoludki.
Gdy Kuleczka skończyła szesnaście lat ukłuła się w palec wrzecionem, które (jak się okazało) spełniało życzenia. Nie świadoma magicznych mocy wrzeciona powiedziała:
- Gdybym mogła mieć stoliczek, który sam się nakrywa. W tej chwili ujrzała przed sobą stoliczek. Zachwycona zawołała:
-Chcę coca-colę, hamburgera i żelki. Stoliczek spełnił jej życzenie, a ona zabrała się do jedzenia. Nagle usłyszała [...]

W jednym miejscu znalazły się dwie dziewczyny. Jedna : szczupła, pełne czerwone usta, piękne proste bląd włosy. Druga : przy kości, wąskie często blade usta, kręcone brązowe włosy. Ta pierwsza szalała za chłopakami. Ta druga była za bardzo wierząca. Pierwsza jak szła do sklepu kradła co mogła i zawsze miała dużo wspanialych rzeczy. Druga nie kradła ale za to nic nie miała jak grosza zabrakło. Pierwsza jak nie nauczyla się na sprawdzian zawsze ściągała i dostawała piątke. Druga jak nie nauczyła się na sprawiadzian nie ściągała i dostawała jedynki. Pierwsza zerwała się z w-f i poszła śledzic chłopaka. Druga została na w-f i meczyła się. Pierwsza obrażała się bez powodu. Druga przebaczała wszystkim. Nagle w jednej sekundzie znalazły się w tym samym miejscu. Piewsza poszła do nieba. A Druga musiała spłacic osiem lat w czyśćcu.

KONIEC !

( Podkreślam fabuła jest wymyślona )

Był mroźny zimowy wieczór, w domu panował spokój i głucha cisza. Telewizor nie raczył przedstawiać nic godnego uwagi. Śnieżyca doprowadziła do awarii internetu, a co ciekawszą książkę strawiłem wcześniej.
Napuściłem wody do wanny, zabrałem laptopa, zgasiłem światło i zanurzyłem się w głębi muzyki i własnych myśli.
Tematem przewodnim rozmyślań były nieustający brak porozumienia z Życiodawcami. Ciągłe kłótnie, wzajemne pretensje i żale. Standardem jest wspominanie czym dany osobnik wyprowadził mnie z równowagi, czym mnie obraził, co zrobił źle. Postanowiłem zrobić to inaczej. Myślałem o tym kim są, co zrobili, na czym im zależy, do czego dążą jak postrzegają świat. Wniosek był jeden. To są wspaniali ludzie. Mimo, że tak różni, mimo tych żali, pretensji, kłótni. Brakuje im wyrozumiałości, cierpliwości i zaufania do siebie nawzajem i innych, ale i tak są wspaniali.
Kilka dni później przedstawiłem efekt przemyśleń. Obserwowałem szczęście, wzruszenie i wdzięczność za te słowa.

Poeta napisałby, że dryfuje po tęczy. Romantyk nazwałby to miłosnym uniesieniem, porównał do nikłego światła świecy. Ale ja kłamać nie będę.
Gdy pierwszy raz sięgnęłam po marihuanę, nie poczułam nic; obserwowałam tylko uśmiechniętych przyjaciół rozmawiających o prostych sprawach w taki sposób, jak gdyby rozwiązywali ogromny problem polityczny. Nazywali to "rozkminianiem". Drugiego razu nie zapamiętałam. Za trzecim jechałam w lesie, nocą, samochodem prowadzonym przez najmłodszego - wówczas piętnastoletniego i najbardziej "zjaranego" - z nas, a krajobraz stawał się w moich oczach czymś w rodzaju dżungli. Przebiegały przez nią na zmianę żyrafy i całe armie amerykańskich wojsk, raz po raz wyglądających zza drzew; bałam się i cieszyłam jednocześnie.
Mogłabym stwierdzić, że wkrótce związałyśmy się ze sobą w szczerze oddany związek: ja i [...]

- Powiedz mi, bałaś się ?
Cisza.
- Nie wstydź się. Strach to nic złego.
Cisza.
- Skoro nie, to...
* Tak. Bałam się, boję się i będę się bała.
- Czego ?
* Samotności.
- Dlaczego ?
* Bo nic w życiu mnie tak przykrego nie spotkało jak odejście kogoś bliskiego.
- Co wtedy czułaś ?
* Pustkę. Tak naprawdę nie czułam nic poza wielką pustką. Oczywiście, mogę wymieniać wiele uczuć, przeżyć, wrażeń... ale to wszystko i tak sprowadza się do jednego. Czułam się niepotrzebna. Oszukana. Wykorzystana. Nieważna... Byłam przepełniona tęsknotą. Miałam... chyba nadal mam, taką wielką dziurę w sercu. Wraz ze swoim odejściem zabrał jakąś wielką cząstkę mnie. W pewnym stopniu umarłam. Potrafiłam nie jeść, nie spać, nie [...]

Marionetka, nie mylić z Lalką Prusa. Bezwładna, bezmyślna istota sterowana przez ludzi złych. Bez uczuć, bez myśli, bez pragnień. Nic tylko wegetująca roślina. Czy Ona rzeczywiście jest taką marionetką? Ktoś zarzucił jej, że użala się nad sobą... Że zrzuca wszelkie winy za własne niepowodzenia na innych... Że nie bierze odpowiedzialności za swoje porażki.
Tylko, czy Ona rzeczywiście czuje się Marionetką? Czy Ona uważa, że za wszystko odpowiedzialny jest podły los? Źli nieżyczliwi ludzie?
A może to My oceniamy Ją zbyt powierzchownie. Być może cofamy się do lat cukrowej waty, gumy balonowej i oranżady w woreczkach. Być może przypominamy sobie małe formy teatralne, teatrzyki kukiełkowe, kolorowe stroje. A przecież Marionetka nigdy nie wypowiedziała słów "To nie ja! To oni!". Jak więc przyklejono jej łatkę? Czy na to zasłużyła?

Marionetka... z teatru Życia... Niech tak pozostanie, bo zbyt trudne to wyzwanie wyswobodzić się z ludzkich macek, a raczej ciętych języków.

11.11.2010