Zeszyt opowiadania , elsanka

Obudziłem się połechtany ciepłymi promieniami słońca. Spojrzałem w kalendarz. Sobota 4 lipca 2012. Kolejny nudny dzień wakacji. Wziąłem dzisiejszą gazetę ze skrzynki, zaparzyłem kawę i usiadłem przed telewizorem. Jak na złość, mając do wyboru ponad pięćdziesiąt kanałów trafiłem akurat na obrady sejmu. Chciałem czym prędzej zmienić kanał ale słowa które usłyszałem z ust przemawiającego akurat premiera sprawiły że omal nie upuściłem filiżanki z kawą:
- Dziś mamy wielki dzień Rzeczpospolitej! My, posłowie i politycy okradający przez lata nasz kraj, dręczeni wyrzutami sumienia, postanowiliśmy zasilić majątek państwa z własnej kieszeni i w ten oto sposób załatać deficyt budżetowy obecny w naszym kraju od wielu lat. Tak więc z tą chwilą do skarbu państwa wpływa 250 miliardów euro.
Pobiegłem do kuchni i [...]

Dziewczynka siedzi na chodniku gdy leje deszcz.
Inni chodzą i obrzydzeniem ją mijają, myślą że jest nienormalna..
A ja podchodząc do niej z uśmiechem na twarzy pytam się :
- Co robisz, przeziębisz się ?
Wyciąga w jej stronę pomocną dłoń.
Ona nadal siedzi po turecku, odpowiada :
- Widzisz te pióra wokół mnie.
- Trudno je nie zauważyć.
- One odpadły z moich pleców.
- Jesteś aniołem ?
- Upadłym aniołem, miałem pokazać ludziom dobro i otworzyć im zamknięte oczy.
- Ale coś się stało ?
- Zobaczyłam te wszystkie przyjemności co dostali ludzie od siebie i dzięki siebie.
Umilkłam...
- To podnieś te pióra i przyklej je.
- Tu jest właśnie problem, co dotknę pióra to te płonie ognieniem Bożym.
- Nie może ci przebaczyć?
- Ja jestem jednym z milionów nie obchodzę innych. A ci nie zimno ?
- Nie, Twoja historia jest fascynująca.. jak ty.
- Miałam pokazać. Ludziom czym jest dobro a teraz nawet mój widok jest im obojętny.
- Ale co masz zamiar robić ??
- Zginąć ? I wrócić do domu w hańbie.
- Czyli sugerujesz ludziom żeby się podawali, tak jak ty teraz ?
- Ale jeśli to nie ma sensu.
- To wstań i zacznij wszystko od początku.
- Czy czego mam was uczyć jeśli to wy mnie uczycie.
- Życie uczy.
- Boję się.
- To chodzi do mnie.
Ona była aniołem a ja byłam dziewczynką potem okazało się że to ja jestem aniołem a ona dziewczynką.

Przykryj dłonią ten list
Pisany piórem duszy
Poczujesz bijące serce
Przyśpieszony puls
Przeminę
Przestanie bić mi serce
Płynąca krew skrzepnie
Pamiętaj

Dzwoni budzik.
Wyłączam go próbując sobie przypomnieć sen, po chwili jakieś niejasne fragmenty snu zatrzymują się w mojej głowie na kilkanaście sekund. No cóż, wstaję z łóżka i myślę na jaki kolor się dzisiaj ubierzesz. Najbardziej prawdopodobny jest czarny i szary, już wyjmowałam czarną bluzę gdy przypomniałam sobie to co mi powiedziałeś poprzedniego dnia, że masz inną. Moja głowa w dwie sekundy opracowała plan którego będę się trzymać byś zrozumiał, że to ja jestem ci przeznaczona. Wyjmuję niebieską bluzę bo w niej wyglądam uroczo. Do tego czarna bokserka i rurki. Podchodzę do lustra z prostownicą. Zaczynam torturować pojedyncze kosmyki. Wczoraj mnie nie było w szkole, byłam u fryzjera, teraz mam mocno pocieniowane włosy, takiej mnie jeszcze nie widziałeś więc rozpuszczę włosy. Spojrzałam na zegarek, 7:52.
Ech .. dlaczego ja zawsze muszę być spóźniona. Szybko ubieram różowe trampki i białą kurtkę. Przeglądam się ostatni raz w lustrze.
8:00.
No pięknie.
Szybko biegnę do szkoły, dzięki Bogu mieszkam kilkadziesiąt metrów od niej. Widzę jak patrzysz na mnie przez okno klasy. Zatrzymuję to spojrzenie przez kilka sekund po czym zaczynam biec jeszcze szybciej.
8:12
Zatrzymałam się na schodach by pomyśleć co powiem w klasie.
Dziewczyny zrozumieją moje włosy. Chłopacy będą na mnie gapić przez następne kilka dni. Nie mogę się doczekać.
8:15
Otwieram drzwi klasy ..

Zapragnęłam być kochana
Choć przez chwilę uwielbiana
Przytulana, całowana
Ciepłem dłoni dotykana

Zapragnąłem kogoś kochać
Zapragnąłem wciąż całować
Obejmować i uwielbiać
Swoją dłonią jej dotykać

Zapragnęłam świtów bez tchu
Zapragnęłam nocy bez sekundy snu
Wciąż całować...i całować znów
Wzrokiem jego odganiać ból

Zapragnąłem spotkać miłość
Robić coś, co mi się śniło
Pragnąłem by lepiej mi się żyło
Pragnąłem bo to w sercu tkwiło

Ty pragnieniem przywołany
Świat mój cały ucichł nagle
Ty marzeniem zawołana
Wiatr mi nagle dmuchnął w żagle

Wicher hulał jak szalony po Poznaniu, chwilę później wspomożony przez ulewę. Drzewa uginały się pod jego gwałtownym dotykiem. Ludzie pospiesznie wracali do ciepłych i suchych domów, przeklinając pod nosem pogodę. Tramwaj numer osiem pędził jedną z głównych ulic miasta. Wewnątrz, oparta o barierkę stała młoda kobieta w długim, spranym płaszczu, opatulona niebieskim szalem. Pogrążona była w zamyśleniu, zmęczonymi oczyma wpatrywała się w dal, nieobecna. W dłoniach ściskała dużą torbę. Czarne włosy opadały swobodnie na ramiona. Gdyby odwróciła wzrok od zmieniających się w szybkim tempie widoków poznańskich ulic i spojrzała na innych podróżujących, wtedy zapewne jej wzrok przykułby młody mężczyzna siedzący nieopodal niej. Pozornie wsłuchany w muzykę płynącą z dużych słuchawek na uszach, od jakiegoś czasu nie spuszczał z niej oczu, [...]

Chcesz? Chodź, opowiem Ci bajkę o umieraniu. O tym jak człowiek się spala, kawałek po kawałku. Jak biernie pozwala by ból i tęsknota wydzierało z niego kolejne organy. Jak gnije od środka... Wyobraź sobie pragnienie, które mimo wypitych litrów wody nie gaśnie, nie gaśnie ani na sekundę...
Miałeś kiedyś bezsenną noc? Teraz pomnóż ją razy tydzień, miesiąc... i dodaj do tego koszmarne myśli, trujące wspomnienia. Czekasz na poranek, z drugiej strony modląc się aby nigdy nie nadszedł. Każda minuta wydaje Ci się godziną, a zarazem noc wydaje się taka krótka.
Topisz się w szarości dnia. Nie odróżniasz dni tygodnia, może nawet miesięcy. To co wydaje Ci się chwilą trwa wiele godzin. Godziny czekania na odzew okazują się minutami. Masz wrażenie, [...]

Czekała na ten dzień z utęsknieniem. Całe kilka długich miesięcy. Zimny i ponury jesienny deszcz wcale nie umilał jej tego czekania i tej słodkiej tęsknoty. Gdy w końcu oświadczył, że zdobył już pieniądze na wyrwanie się z tej pięknej wyspy, oszalała ze szczęścia. Płakała jak dziecko. A dzisiaj jest właśnie ten dzień.
Wstała bardzo wcześnie. Właściwie to po prostu podniosła się z łóżka bo przez całą noc nie zmrużyła oczu. Owinięta szlafrokiem weszła do łazienki. Napełniła wannę gorącą wodą i długo leżała rozmyślając jak to wszystko będzie wyglądało.
Dzisiaj traktowała swoje ciało wyjątkowo. Jak świątynię. Wiedziała, że on będzie je dotykał. Wtarła w siebie najsłodsze balsamy. Potem założyła piękną, zieloną bieliznę. Ten koronkowy komplet czekał właśnie na niego. Od miesiąca [...]

Wiktor odrzucił gazetę i spojrzał na przyjaciółkę, która właśnie weszła do sali, wyszczerzył zęby i wskazując krzesło pogodnym, wręcz konferansjerskim tonem powiedział:

- Co tam w wielkim świecie słychać?

- A powoli, bo powoli, ale leci – odparła dziewczyna zrzucając z siedzenia na jego szpitalne łóżko stosik gazet. – Babka od matematyki zachorowała i nie mieliśmy dzisiaj tej strasznej klasówki przez którą ostatnio cię nie odwiedzałam.

- To chyba dobrze – odparł. – A jak tam przygotowania do studniówki?

- Kupiłam już sobie sukienkę. Jest prosta, ale śliczna. Długa z gorsetem i małymi ozdobnymi kwiatkami. Turkusowo-zielona.

- Będzie pasować ci do oczu.

- Bo ja wiem. Matka twierdzi, że wyglądam w niej ślicznie, ale chyba jestem do niej trochę za [...]

Siedziała na oknie i bezmyślnie żuła kawałek sznurka od bluzy w niebieskie kropki. Słońce grzało w okno, a nagrzane okno parzyło ją w policzek. Czuła się taka cholernie pusta w środku, wyzuta z całej dotychczasowej energii.
- Trzeba by posprzątać. - Powiedziała rozglądając się po pokoju ze zniechęconym wyrazem twarzy. - I pouczyć się też... - Dodała głęboko wzdychając. Nagle podskoczyła. Powodem tego odruchu bezwarunkowego było głośne puknięcie w okno.
- Cześć Aga! - Krzyknął brunet o bladej karnacji i wielkich, przenikliwych, zielonych oczach.
- Bartek... - wyszeptała rumieniąc się. - Cześć, Bartek! - dodała głośniej, uśmiechając się szeroko.
- Wyjdź na chwilkę. Możesz?
- Jasne. Poczekaj, zaraz będę.
Zeskoczyła z okna i pobiegła do łazienki. Co robić?! Myślała gorączkowo. [...]

Lipiec 1944 rok
Lato, a jednak każdy następny dzień jest coraz ciemniejszy. Niebo zamiast jasnego, niebieskiego koloru pokrywa pył, który wznosi się z każdą nową eksplodującą bombą lub miną. Trwająca od pięciu lat wojna, pochłonęła już tysiące ludzi i pochłonie jeszcze więcej, jednak Polacy wierzą, że niedługo skończy się ich piekło. Wierzą w siłę swojej ojczyzny.
Niemieccy żołnierze nie ominęli żadnej miejscowości nawet niewielkiej wsi o nazwie Puznów. Nie mieszkało tu tak dużo ludzi jak przed wojną. Uciekali stąd z nadzieją, że gdzie indziej będzie bezpiecznie. Nie mieli racji. W czasach takich jak te nigdzie nie było bezpiecznie.
Pewnego dnia wieczorem, gdy słońce zakryte szarym pyłem chyliło się ku zachodowi, trzech chłopców uciekało przed niemieckimi żołnierzami. Byli odrobinę od nich [...]

Wysiadłam z autobusu i wciągnęłam w płuca powietrze. Świeże i rześkie, aż chciało się żyć. Na tym właśnie polegała magia gór. Choć była dopiero połowa października na szczytach i na zboczach widocznych w oddali, leżał już śnieg. Na chwilę oddałam się marzeniom. Wyobraziłam sobie, jak szusuję po stoku, a śnieg pryska mi prosto w twarz. Będzie cudownie!, byłam tego pewna…

Autobus zaparkował przed naszym pensjonatem. Nazwa „Basia” zwiastowała ciepłe, domowe klimaty. I tak właśnie było. Przywitała nas serdeczna kobieta w średnim wieku. Zaprosiła do jadalni na ciepłą herbatę i kanapki, a potem rozdała klucze od pokoi. Dostałam nr 236, a Adam, co musiałam sprawdzić 227. Raczej daleko ode mnie.
Była 16:00, gdy weszłam do mojego pokoju. Miałam szczęście, dostałam pokój [...]