Zeszyt Onomatopeicznedźwiękonaśladownictwo, la_vengeresse

Łzy smutku zastygły w perły, które zdobią jej skronie i błyszczą od uśmiechu na jej twarzy za każdym razem, kiedy on powraca do niej.

Czekając na swoją kolej zatracasz gdzieś swoje myśli.
Nie zwracasz uwagi na miłość nawet, gdy Ci się przyśni.
Nie umiesz odróżnić uczucia, choć w chwili tej jest najgłębsze.
Biegniesz wciąż dalej i dalej, chcąc złapać to, co najlepsze.
Jesteś jak dziecko we mgle, nie widzisz, co dzieje się wokół,
Lecz pragniesz mieć kogoś bliskiego, kogoś, kto stałby przy boku.
I oto w tym wszystkim chodzi, by mieć kochaną osobę
I całe to szczęście i smutki rozdzielać na drugą połowę.
Wtedy to życie ma sens i jesteś szczęśliwy bezwzględnie,
A wasza miłość rozkwita w nadziei, że nigdy nie zwiędnie.

Budujesz na nowo swoje życie, w którym nie ma już dla mnie miejsca nawet w starym kufrze z pamiątkami.

Żadna używka, żadna władza, żadna choroba i żadna inna siła nie jest w stanie zmusić człowieka do rzeczy, które jest w stanie zrobić z miłości.

Nigdy nie okłamuj osoby, na której Ci zależy, bo pozorna ucieczka od nieprzyjemnej prawdy przerodzi się w zabójcę zaufania.

Wyuzdany szept w błagalnym pokłonie
Narracją pokus na wskroś przesycony
Roztacza feromonów kuszące wonie
Zwiastując zmysłom taniec szalony

Dość już stagnacji… mniszej udręki
Stop czekaniu z podnietą w katuszach
Niech poszaleje póki jeszcze nie miękki
Byle nie ze wszystkim, co się porusza.

Takoż trzeba zwrócić szczególne baczenie
Na wybrankę i sposób, w jaki się spółkuje
By nie narazić się na wstydliwe leczenie
Lub alimentów koszmar, bo słono kosztuje…