Zeszyt o mnie, ashenka

Kiedy próbujesz zapomnieć o człowieku, który jest dla ciebie najważniejszy na świecie, stajesz się kimś dziwnie bezbronnym - ale w żadnym wypadku nie sobą.

Ludzie naprawdę chcieli mi pomóc. Faszerowali mnie lekami, wysyłali w dalekie krainy, abym mogła się wyciszyć. Psycholog poświęcał mi więcej czasu, niż jakiemukolwiek innemu pacjentowi, zadawał mi setki pytań, obmyślał terapie. Ludzie chcieli mi pomóc, ale nie umieli zrozumieć, że jedyne, co może wyleczyć człowieka, to miłość. Nie umieli tego zrozumieć, bo nie umieli tego dać. Byłam otwarta tylko na jedno, wyschnięte źródło miłości.

Dlaczego ludzie nie rozumieją, że smutek, tęsknota, cierpienie a zwłaszcza miłość przywierają czasem do kości, obłapiają serce ramionami i nie przychodzą tylko na parę godzin, na kilka łez i nie odchodzą, jakby nigdy ich nie było? Dlatego za każdym razem pytają, co się stało, skoro nie wiedzą przecież, że te małe, abstrakcyjne istotki żerują po całej duszy, czasem nawet i ciele, wysysają wszystko, czego nie lubisz, a co robić i znosić musisz i zamieniają to na rzeczy, dzięki którym musisz stawać przed trudnym wyborem.

Muzyka zaczyna się tam, gdzie słowo jest bezsilne - nie potrafi oddać wyrazu; muzyka jest tworzona dla niewyrażalnego.