Zeszyt nowinki, represjonowany

Twój przenikliwy wzrok
oplótł całego mnie
moje wnętrze ,ciało i serce
Myślalem ...
Jestem ważnym,
poczułem
twoich rąk ciepło
tembr glosu
bliskość zmysłów.
Otrzymałam znak od ciebie
,że nic złego się stanie
co było nie będzie
czas jako sędzia w objęciach nas zastanie.
Zapaliłaś stos z uczuciami i zamknęłaś przestrzeń z mym samym.
Rejterada czy odwaga
a może pokusa ,
oprzeć się było za późno
Twoje usta na moich
nadal czuje lecz klatka
stoi w oddali
zauroczenie w niej zgaśnie ,
odejdzie w świat cieni
może przy sprzątaniu
Ktoś odkryje byłe życie
w Dzień Ziemi ....

W snach
ponownie znajduję twe usta
na krawędzi
szkarłatnego dnia - grafitowej nocy,
czując głębokość duszy
lub ciepło drżącego ciała.
Pragnienie
niczym skalpela cięcie
odkrywa marzenia
by scalić je w całość mrugnięciem powiek
zapachem uniesienia.
W obrazach jawy rozpoznaję siebie -
bez fałszywej twarzy,
zagłębionej w ramionach żądzy
z podnieceniem skrzącym w oczach
błękitnej głębi.
Niemym wołaniem proszę
twe perliste piersi o dotyk
tak nagi jak uczucia w akcie złożone.
I trafię tu-
gdy ponownie w snach ujrzę
krew dnia i nocy strach.

ołowiane żołnierzyki
na strychu w kartonie
dziecko dorosło
może bawi się w wojnę

ale w tę prawdziwą
w której można zginąć
gdyż bohaterzy
raczej nie przeżyją

matka zapłacze żona
i córka
okryta sztandarem
na którą łzy uronią

bo to jest wojna
ta prawdziwa
gdy ołowiany szwadron
w kartonie
gdzieś na poddaszu

Poezja nie lubi przymusu. Jest jak dmuchawiec - chce być niesiona przez wiatr, a nie przez dłonie, które pospiesznie szukają metafor.

Pozostał po Was tylko popiół.
Czasami znicz zapłonie.
Może odmówi ktoś modlitwę
I splecie doń swe dłonie.

Zostały słowa niespisane.
Wspomnienia w książkach uwiecznione.
Młodość zdeptana poprzez wojnę.
Marzenia nigdy niespełnione.

Pożółkły stare fotografie.
Twarze. Już obce pokoleniom.
Brzózkowe krzyże pośród mogił
z czasem i te się zazielenią.

Wznoszą ku niebu swe ramiona
w szeregu niczym Wy przed laty.
Zostały po Was tylko krzyże.
Zostały po Was tylko daty.

Mianownikiem
nadajesz jej
własne imię
szukasz dopełnieniem
jak zgubioną
pierwszą połowę
celem sama w sobie
biernością samotnieje
gdy kogo? co?
odpowiadasz
"tylko siebie"
zmieniasz w ślepe narzędzie
gdy nią sobie
nie sobą jej
posługujesz
wołając daremnie
"o moja stracona!"
gdy pojmiesz
żeś miejscem nie dla niej
odmieniając przypadkami
ją w sobie
mianownikiem nadając
jej tylko swe imię
gdy kochasz.

...

Jest noc i gwiazdy szeleszczą...

wiatr łomocze do drzwi skrzydłami

sny idą przed siebie pieszo

pewnie nie chcą zostać dziś same...

ptaki dawno uśpione...

wtulone w snów srebrny kołnierz

zegar gubi kuranty stojąc na straży

jak nocy samotny żołnierz...

dobranoc...

poświato księżyca

złota taflo cichego jeziora

miłosny żab kwartecie

snów nadeszła już pora...

dobranoc...

świerszcze tęsknoty co ciszę łamiecie skrzypcami...

śnić zaczęły dachy już domów

dźwiękami miękkimi jak aksamit

dobranoc...

księżycu co suniesz niebem

i po omacku wpadasz w nocy ramiona

pewnie gubisz się w blasku

rosy co diamentami pleciona...

dobranoc...

błękitna ciszo

co usypiasz deszczu kroplami

dzwonisz szybami na wietrze

przychodząc z nocy czarnymi kotami...

Anita Steciuk

Przysiadła na ławce myśl
skulona, postarzała, zapomniana
przyglądała się ludziom i czekała
może ktoś mnie przygarnie
jestem dobrem umysłu
spragniona ciepła i realizacji
czas pokrył ławkę kurzem
jesiennym liściem
zimowym puchem
skostniała myśl wciąż czeka
na kogo?
na człowieka!
czy się w końcu doczeka ?
historia dobrze znana
bezmyślność i głupota
na szczycie króluje
a myśl ?
myśl powoli odchodzi
niemodna, niewygodna
……………….

...
Mówisz że jesień przyszła ze złota
i płaszcz Twój zdobi milionem kropli...
uśmiecham się przytulam sen
sercem od westchnień wilgotnym...
nocą za Tobą tęsknotą
marzenia budzą się szkliste
jak księżyc srebrne gubi łzy
gdy nadzieją i ciszą
gałęzie srebrzy i liście...
krawędzią wspomnień
chwil zapomnianych
wracam do Ciebie deszczu kroplami
wracam w oddechu...
pragnieniami
uczuciami nagimi
serca płatkami...
każda myślą
każdym szeptem
oczekiwaniem
nadzieją
każdą chwilą
przy Tobie wciąż jestem...
Anita Steciuk

Od dawna nie jestem żołnierzem
Szczerze nienawidzę przemocy
Kocham świat, dzień i noc, i noc
Muzyka tuli mnie do snu

Usypiam by usiąść tu przy tobie
Pozostać i nie patrzeć w przyszłość
To nieracjonalne, nikogo tu niema
Tylko ja i Ty, - potrafię Ciebie śnić

Dzisiaj nie chcę zapomnieć
Nie dzisiaj, czasami tak, ale nie dzisiaj
Nie szukam miłości znam jej smak
Podejdź do mnie, tańczmy

Każdy dzień, jest przesiąknięty
Zapachem twoich włosów
Każda noc wybrzmiewa
twoim imieniem
A ja chcę znaleźć sposób
By się cieszyć przebudzeniem

Wypatruję Ciebie, szukam oczami wyobraźni,
biegam bez wytchnienia po labiryncie wspomnień,
który piętrzy się bez końca w mojej głowie.

Natrafiam na Twoje czułe usta,
ich ciepło potrafiło rozgrzać mnie nawet w najmroźniejszą noc,
spoglądam głęboko w Twoje piękne oczy,
spojrzeniem swym przenikałaś mnie tak bardzo, że duszę Twą widziałem w nich otwartą,
będąc przy Tobie czułem, że świat mógłby trwać tak bez końca.

Magia jest wtedy kiedy splatamy dłonie,
łączymy się w gorącym pocałunku,
obejmujemy się tak jakbyśmy chcieli aby ten moment trwał wiecznie,
zupełnie tak jakbyśmy się bali, że coś Nas rozdzieli...

Wypatruję Ciebie, szukam oczami wyobraźni,
błądząc po niebie pełnym gwiazd,
pytając czy wskażą mi na powrót drogę do Ciebie..
biegając w chmurach... patrząc na Księżyc z nadzieją, że też na niego spoglądasz (choćby raz jeden tej nocy),
czuję się zupełnie znośnie, zupełnie jakbym był bliżej Ciebie...

Zawsze... gdy Ciebie wypatruję, gdzy szukam oczami wyobraźni,
wspomnienia napływają do moich oczu,
zupełnie niczym górski potok, który wezbrawszy, szaleje, i w tęsknocie przeradza się w wodospad...
Czuję, że część Twojej duszy pozostała we mnie,
czuję, że i ja oddałem Ci część swojej, bez której będąc daleko od Ciebie, zupełnie tak jak i Ty, jestem niekompletny...

przyjdź
rozbudź wiosnę w moim sercu
lodem skute przemarznięte ciało
nie pamięta
jakie przemierzałeś szlaki

wiotkim dotykiem
zmień jego oblicze w przyjemny dreszcz

scałuj tęsknotę
uwiedź
rozkołysz w sobie

Sylwia Pryga