Zeszyt nośnik duszy, madera

Ściany przesiąknięte smutkiem
i zwierzęce okna, przez które
bezczelny wdziera się świt.

I ten strach,
że gdy nie wrócisz,
jutro może nie nadejść.

Wszystko co posiadam,
całe szczęście świata
zamknięte w opuszku.

Wszystko co mam
sprowadza się do
Ciebie.

Wredny zegar
daje znak-
Czas czekania.

błysk
i ciemność
żywot człowieczy
między nimi
zawarty

i tak w milczeniu obejmij mnie czule
niech cisza rozbudzi zmysły..

czułością ust pokaż niebo
dotykiem
zabierz
do gwiazd..

Trzymała mocno rękami
siała miętę między połami
płaszcza
już chciała go przyszyć do piersi
a on pasował do innej dziurki

Gdzie kończą się pytania
z pogodzonym wczoraj
znakiem przedświtania
stoi świeża pora

Czas splątany z zapomnieniem
co wczoraj, co teraz, co myślą dni przyszłe
czas pijanych szczerości
wolnych łez i głodu
od wschodu do zachodu
za wiecznego młodu
we wczesnej starości

Czas
myślenia o tym
kto dobrem władając
zawładnął sercem
sumieniem

Czas niemyślenia
oddania się
jedynym słusznym zasadom
naszym
dla innych
tylko nam zadanych

Gdybyś tylko pragnęła być
blisko
niepotrzebne byłyby słowa
niewypowiedziane
ani pachnące wiosną listy
wysyłane donikąd
gdybyś tylko pragnęła być
blisko
byłabyś wszystkim dla mnie
całym światem...
lecz ty wolałaś być tylko
myślą…

pokazałaś czym jest miłość
by w samotności pogrążyć
pokazałaś czym jest radość
by w nieszczęściu utopić
pokazałaś świt piękny
po którym noc nastała
pokazałaś mi życie
by me serce w krypcie zatrzasnąć

zostawiłaś niezapomnienie
ogrzewające duszę nieśmiertelną

Myślałem, że to motyl
a to Ty musnęłaś mnie ustami
gdy czekając
leżałem stęskniony na trawie…
ust twych dotyk
pomyliłem ze skrzydłem
głupio mi
bo przecież całowałem cię
miliony razy
a drżenia twoich warg
nie zapamiętałem…

Księżyc nie widzi twych łez, bo jest ciemno
dlatego zawsze jest taki promienny,
nie obarczony zmartwieniem i troską.
Zdaje się koić obecnością.
Może właśnie po to snuje się w ciemnościach kiedy inni śpią.
Jest jak tabletka aspiryny w gorączce, albo witamina C.
Koi i leczy.
Delikatnie rozjaśnia noc. Tak, żeby nie widzieć jak płaczesz, ale żebyś ty zobaczyła,że noc nie jest ciemna i straszna, żebyś zobaczyła nadzieję.
Księżyc po to właśnie jest.
No, bo po co innego?

*Wszystkie prawa zastrzeżone

Szpilką namiętności wbiłaś
się w serce, rozeszłaś szaleństwem
po zmysłach

płyniesz czule krwią
zamknę powieki, by nie drżeć

gorącem twoich ud

Mijają pory roku
Wiosny zmartwychwstałe radośnie
Lata spływów długą wierną rzeką
Z wiarą która podobnie dojrzewa
Jesienie wędrówek starym lasem gdzie
Ciszy strzegą puchacze i wierne drzewa
Aż nadejdzie długa zima
Choć u Pana Boga za piecem
Wypłaczesz w rękaw, że przedwcześnie.

O wpół do dwunastej,
rodzą się tęsknoty,
z rykiem wskazówek zegara, dostają nowego tchnienia.
O wpół do dwunastej,
jesteśmy w pół drogi do odnalezienia siebie.
Półprzytomni, otuleni kocem zatroskania,
ze spuszczonymi powiekami,
dotykamy swej duszy na jawie.
O wpół do dwunastej,
po kątach, tłamszą się smuteczki,
półnagie, odsłaniają swe najbrudniejsze łona.
W świetle księżyca, przechadzają się koty, od lęków czarne łudzą się,
że nikt nie dostrzeże ich świecących oczu.
O wpół do dwunastej,
na pół brzemienni liczymy,
że północ odrodzi nas znów na nowo...