Zeszyt Nitka, po której chciałem iść, kończy się zbyt szybko... *, Sheldonia

Ten sobotni wieczór nie zapowiadał się ciekawie. Odprowadziłem ją na autobus i powoli zmierzałem do domu. Dziwne uczucie ściskało mi gardło. Nie chciałem znów zasypiać w pustym łóżku. Spotkanie minęło szybko, za szybko. Chciałem się nią nacieszyć, powiedzieć jej w końcu wszystko co czuję. Ona wie, ale pewne słowa muszą paść głośno. Słońce już zachodziło, ale i tak wciąż przyjemnie przygrzewało. Po kilkunastu minutach spaceru zobaczyłem zieloną bramę posesji, na terenie której mieszkam. Nie chciałem tam jeszcze wracać. Przytłaczała mnie myśl, że czeka tam na mnie jej zapach, który zostawiła na pościeli. Na stole stoją jej ulubione rurki z kremem, których nie zdążyliśmy zjeść, a na nie umytej szklance wciąż widoczny jest ślad jej odciśniętych warg. Każdy taki drobny element [...]

Gdybym miała wybrać świat, w którym bym zamieszkała, to znalazłabym miejsce, gdzie nie byłoby nic prócz nocnego nieba i trawy o miękkich, łaskoczących policzki źdźbłach. Chciałabym też łąkę pełną frezji, bo to najpiękniejsze kwiaty. Ale musiałyby pachnieć jak truskawkowe pole. W moim świecie nie byłoby dnia, ani słońca. Byłby tylko pas Oriona, który spinałby niebo i mówił: „teraz zapadła noc”. Żyłabym w świecie nocy, gdzie dwie pory po zmroku określałaby dumna postać Oriona z wiernymi psami u boku. Nie bałabym się potworów, które czyhają pod łóżkiem, czekając aż w ciemności zacznę stopami szukać kapci. Nie bałabym się, bo w moim świecie nie byłoby łóżek, tylko frezjowe pola o truskawkowym zapachu. I byłby tam dąb, na którym gotowałabym ciepłe powietrze i [...]

Dotykam każdej litery. Każda z nich żłobi kroplą łzy głębokie rany w moich źrenicach. Dziesiątki obcych par oczu patrzą razem ze mną, ale żadne z nich nie pojmują tragedii , jaka ukrywa się pod niepozorną zasłoną tak dobrze znanych znaków… Już nic więcej nie pozostało, prócz tych kilku słów, porozrzucanych na ekranie. Czemu nikt nie widzi? Litery zlewają się w jedną, niczego nie przypominającą plamę. Biorą się za maleńkie rączki i spadają niewyraźnymi kurtynami gdzieś na dno życia. Bezbronne i samotne. Odbijają się bezdźwięcznym hukiem od dna, na którym nikt na nie nie czeka. Nikt nie pozbiera ich z powrotem w słowa. Nigdy już nikt ich nie wypowie, nie nada wytęsknionego brzmienia… A ja jestem trochę jak ta mewa, co [...]

Gwiazdy były naprawdę pięknym tworem kosmosu. Niczym diamenty objęte ramionami ciemności, pozwalały podziwiać się niemalże każdej bezchmurnej nocy. Nic dziwnego, że ludzie lubili siadać, zadzierać swe śmieszne noski i wzrokiem śledzić owe punkciki. A przynajmniej Joanna lubiła, gdy wychodziła na taras, siadała na wiklinowym fotelu, przykrywała się kocem i unosiła wzrok na rozgwieżdżone niebo, pogrążając się w zadumie. Zawsze trzymała w dłoniach kubek, przyozdobiony czarnymi różami, z gorącą, zieloną herbatą. Upijała co kilka minut maleńkiego łyka, a następnie powracała wzrokiem do „obiektu swoich westchnień”, wyobrażając sobie najrozmaitsze rzeczy. Najczęściej było to skryte pragnienie, które dawno pogrzebała w zakątkach swojej wyobraźni; tyczyło się mężczyzny, w którego objęciach nie miała okazji być. Szybko jednak skarciła się za takowe myśli, upijała pospiesznie kilka [...]

Anna siedzi na sofie w swoim salonie. Jest zimny wieczór, mimo to drzwi balkonowe są otwarte. Cienka, biała zasłona wpuszcza do mieszkania mroźne powietrze. Kobieta siedzi przykryta kocem, rozgrzewając się czerwonym winem. Ciepłe światło lampy stojącej w rogu pokoju, rozświetla mrok. Butelka stoi na stoliku, do połowy opróżniona w towarzystwie kilkunastu zużytych chusteczek higienicznych. W tle gra muzyka. Edith Piaf. Anna uwielbia słuchać jej śpiewu. Uważa, że może porównać się do legendarnej pieśniarki. Jej życie przypomina to La Môme Piaf: miłość i ból rozstania, szczęście i rozpacz. Jedna z niewielu rzeczy, które je różni to, to że Anna nie potrafi śpiewać i nie jest sławna, jak Edith Przeczytała jej wszystkie biografie, autobiografie, obejrzała filmy z jej udziałem i o niej [...]

Ludzie się zmieniają. Tak po prostu.
Czas ich zabija. Zmianie kawałki, przestawia fragmenty, odwraca wszystko do góry nogami. Zdarzenia kształtują ich osobowość. Wystarczy, byśmy na chwilę ich opuścili, a gdy wrócimy - nic już nie będzie takie samo. Nigdy nie jest. Nie może być.
Czas jest bezwzględny. Nie zna słowa "litość", nie rozumie "proszę", nie wzrusza go "błagam". Czas to świat, którego nie interesują nasze problemy, który nie drży razem z nami. Nasze zgarbione ramiona przytłoczone problemami go nie interesują.
Nie interesują też tych, którzy tak naprawdę nie są w naszym życiu.
Ludzie nie potrafią wracać.
Gdy razem odejdą, zabierają ze sobą zaufanie, miłość i wiarę. Zabijają nadzieję i ufność. I nigdy nie wracają, nie tak naprawdę. Burzą uczucia, który [...]

Na początku to było ekscytujące. Skryte pocałunki, odwiedziny w środku nocy, każdy dotyk, każdy gest i każde słowo, wypowiedziane tylko dla mnie. Twój szept, który delikatnie łaskotał mnie w ucho, kiedy proponowałeś godzinę kolejnego spotkania. Bez żadnych świadków, opinii i osądzania. Byliśmy sami dla siebie. Czas był nieistotny. Potrafiliśmy naginać jego reguły i korzystaliśmy z tego przywileju najczęściej, jak tylko możliwe. Nigdy nie żałowałam żadnej chwili spędzonej z Tobą. A jednak nic nie trwa wiecznie.
Nie potrafisz sobie wyobrazić, co czułam, kiedy idąc ulicami miasta widziałam tulącą się do siebie parę. Zazdrościłam im, bo wiedziałam, że my nigdy nie wkroczymy na ten etap. Nigdy nie potrzymasz mnie za rękę w miejscu publicznym, nie uściśniesz, nie pocałujesz. Nie miałam co do [...]

Nigdy nie poświęcasz mi czasu. Zawsze gdzieś gnasz, pędzisz przed siebie, a ja nie potrafię dotrzymać ci kroku i zostaję daleko w tyle, desperacko szukając śladów po tobie. Tylko nimi mogę się kierować, drobne wskazówki wypisane na ziemi pozwalają mi odnaleźć cię zanim zdążysz odwrócić wzrok, zdumiona, gdy nie zobaczysz mnie przy sobie. Podejrzewam, że przeraziłabyś się. Nie z powodu tego, że mogłem się zgubić, że na ścieżce, którą wydeptałaś, mogło czekać na mnie niebezpieczeństwo, ale dlatego, że ty boisz się być sama. Nic innego nie trzyma cię w moim towarzystwie, tylko ta absurdalna chęć posiadania kogoś przy sobie, by w każdej sytuacji mieć do kogo się odezwać.
Jesteś taka niewdzięczna. Nigdy z twoich ust nie padło nawet dziękuję.
A [...]

Pomyśl jak często spoglądamy w stronę słońca. Odruchowo go szukamy. Szukamy jego ciepła, jego promieni delikatnie masujących nasze twarze. I nawet wtedy, gdy go nie widzimy, bo akurat chowa się ono za gęstymi chmurami. I wtedy, gdy znika gdzieś tam za horyzontem – my nadal go szukamy.

Nadal wierzymy, że tam jest. Tęsknimy za nim. Jednak bardzo często zdarza się i tak, że słońce wisi nieruchomo przed nami. Jest jakby na wyciągnięcie ręki. Oślepia nas swoim blaskiem. Widzimy je, ale… nie czujemy jego ciepła. To najgorsze co może nas spotkać…

Zarówno ze strony słońca, jak i ze strony drugiego człowieka. Pomyśl jak często pragniemy bliskości drugiego człowieka. Osoby, na której nam naprawdę należy. Chcemy dotykać jej dłoni. Głaskać jej policzki. [...]