Zeszyt (Nie)Ludzie, MglistyPoranek

Nie przynależała do żadnego stada. Dotychczas wystarczał jej Księżyc i wiatr we włosach. Pośród cienistości lasów czy niewydeptanych jeszcze ścieżek nie było miejsca dla innych ludzi. Czasem znikała na długie godziny pomiędzy gęste mgły, leniwie unoszące się tuż przy ziemi, a wtedy już nikt nie mógł za nią podążyć. Chodna i mokra zawiesina skłębiała się, otulając ją wilgotnym całunem nierzeczywistości(…). Była bladością tętniącą bez żadnych uniesień; tak obojętna na wszystkie drzewa, które zalotnie wyciągały w jej stronę kruche gałęzie, gdy tylko wyruszała samotnie w kolejną podróż donikąd. Na imię miała Tajemnica, choć nigdy nie wystarczyło mi odwagi, żeby zapytać o to wprost. Niewielka blizna nad jej okiem ostrzegała, aby nie zbliżać się zanadto(…).

***

Nocą, gdy tylko pory mojej skóry wypełnią się po brzegi smutkiem, ocieram niewypowiedziane tęsknoty o krawędź jej sukienki. I wtedy, wtedy gdy zdążę już przebić sobie płuca kolejnym haustem powietrza wysupłanego z jej obecności, przychodzi...
Zawsze przychodzi, prześlizgując się między żebrami z niepodobną nikomu ulotnością, jakiej wyczekuję rozedrganiem serca, i wybudza mnie z tej nieprzytomności - tego otępienia, w które zapada się całe moje życie - granicami własnych paznokci. A ja otwieram usta trochę inaczej, odbierając sens wszelkim słowom, jeszcze zanim zdążą rozprysnąć się dźwiękiem.

I dziwię się nieustannie, jak bardzo można pragnąć człowieka.

Jedną z cech miłości jest krańcowa wrażliwość na widok twarzy podobnych do twarzy ukochanej kobiety, i odkrywanie jej w twarzach nieznanych.

Jak opisać gniew?
Może sumą twych uśmiechów,
a może spojrzeniem,
którym wyrywam ci wątrobę,
żeby ją zgnieść i zabić,
a potem zjeść w dzikiej
ekstazie.

Utopię cię w morzu krwi
i będę patrzeć
jak pragniesz powietrza.
Z rozkoszą stanę bezczynnie
i omiotę wzrokiem twe
oszalałe ręce,
szukające ratunku,
w bezsensownym amoku
tnące powietrze.

Albo powieszę cię na sznurze
z marzeń, brudnym i naderwanym.
Oplotę nim suche drzewo nadziei
i zawiśniesz, bujając się na
chłodnym wietrze.
I widzieć będę tylko twe oczy.
Tak puste, tak otwarte,
tak przerażone ogromem błękitu,
pełnym twego bolesnego skowytu.

A potem?
Potem w rubinowym amoku
zachłysnę się własnym śmiechem,
patrząc jak blada ze strachu śmierć
chudymi palcami oplata twoją szyję,
oddając mi pokłon w cichym zachwycie.

Z mroków mej niepamięci wyłoniły się znajome twarze, rozświetlone wybuchami poświaty, niczym błyskawice rozdzierające burzliwe niebo.

Anielską poświatą lśni człowiek, gdy księżyca światło na niego upada i skrzydlaty zarys na ramiona ludzkim cieniom nocą zakłada.

Byś moje umiała dostrzec w sobie odbicie, oderwę swe serce bez bólu żadnego i tobie je niosąc owinę tajemnym tchem. Bo poza swą duszą mego oblicza nie znajdziesz, więc już nie szukaj mnie.

Być może moje wspomnienia są inne niż twoje, ale wiem jedno: można cię kochać... I kochając ciebie - stracić.

Są słowa, które przeminęły.
Wspomnienia chwil, które nie wrócą.
I ludzie są, co odchodzą, a tak chcielibyśmy by zostali.