Zeszyt nieistniejący świat, lifer

Wampir, który uczynił mnie wampirem, był tym wszystkim, czym sądziłem, że może być zło: był równie przygnębiający, równie dosłowny, równie pusty i równie budzący rozczarowanie jak moje widzenie zła.

Wampir to postać skryta, niezrozumiała.
Nie dowiesz się, czy chodzi jemu o Ciebie, czy o Twoją krew.
Podobnie jest z losem- nie dowiesz się, czy chodzi tylko o Twoją duszę, czy jedynie o dobra materialne.

Wampiry
Dzieci ciemności, nie z własnego wyboru lecz z ludzkich grzechów zrodzone, ze się inni stali to nie ich winy wleczone do Hadesu za cudze błędy, mroczne dzieciny nie boja się krzyża, ni ducha czystego, nie boja się...nie boja się niczego świętego. Zniszczyć ich może jedynie blask dnia i w ten sposób i tak nie pamiętają słońca wschodzącego, nie widzieli od wieków nieba błękitnego, nie znają ptaka dnia wiosennego, mogą tylko czcić zło księżyca NOCNEGO

A może szczęście mnie goni tylko ja tak zawzięcie przed nim uciekam? Gubię po drodze buty i kamyki wbijają się w gołe stopy, w powietrzu unosi się cierpki zapach krwii, w smaku jest słodka, lubię krew. Powinnam być wampirem, ale wampiry są wymysłem pisarzy, żyją tylko w legendach. Chyba nigdy nie będę legendą.

Teoretycznie nie mamy dowodów na istnienie duchów… W sumie na to, że nie istnieją też ich nie mamy.