Nazwij człowieka zwierzęciem, a spojrzy z pod byka, uniesie się dumą, jak paw, będzie świrował pawiana i bronił jak lew, by swoim świńskim zachowaniem udowodnić, że nim nie jest.

Niewinność, przed którą klękają grzesznicy,
krwią spłynie po policzku, obmywając winy...

... jak każdy "bałwan"... jestem ulepiony przez świat...
... wiem że jednych cieszę... wielu mnie nie zauważa...
... a dla innych jestem powodem nerwów, bólu głowy...
... wiem też, że kiedyś przyjdzie "wiosna"...

"Prawo do błędów młodości"

... wbrew pozorom...
... to nie prawo "młodych", do ich popełniania...
... to prawo "starszych", do ich wybaczania...

Miłość... jakże często "za późno" i niemal zawsze "nie w porę",
jak róże co chcą raz jeszcze zakwitnąć przed pierwszym mroźnym wieczorem...
Widzimy czas życia niejasno, a serce odziane w pokorę, ono jedno znajdzie na wszystko, właściwą dla siebie porę...

Człowiek na początku jest marnym pionkiem, by potem stać się szachownicą.

Brał życie garściami,
Uciekło między palcami,
Teraz trzeba patrzeć pod nogi,
Przyszło zbierać z podłogi...

Był taki anioł stworzony odbiciem nieba w oczach, sam swym oczom nieznany. Moje imię jest nim, bo we mnie wyrzeźbione szkłem rozbitym w źrenicach rozpaczy.

Złe dni różnią się tym od innych,
Że w złe dni szukamy winnych,
Swoich problemów, defektów,
I uciekają nam drobne chwile - te piękne,
Które w postaci motylich efektów,
Mogłyby zmienić dni następne...

:/

Podczas przenoszenia góry, nie możemy stracić wiary
Inaczej góra spadnie nam na łeb. *

*Nie poddawać się ludzie, nie passować w środku zadania, a już na pewno nie oddawać walkowerem. Ze specjalną dedykacją dla mnie samej i wszystkich, którzy w prezencie od Bozi dostali słomiany zapał :)

Róża czekająca w szklarni na wyrok, chabrowi polnemu zazdrości…
że ten, deszczem przez Niebo jest karmiony a uschnie na wolności.

W majestacie twych oczu, niczym u wrót kościoła, dostrzegam obraz swój uskrzydlony, jakby u ramion mych stał anioł tajemnie wtulony. Cień zniknął jak łzy z serca i z twarzy, a w mym widzeniu jedynie odbicie czyste, jak szelest strun serca, w którym anioł odcisnął zamiast dłoni, swe pióra białe, świetliste…