Zeszyt nie jest łatwo żyć, drewnianej małpy rock

Zebraliśmy się tutaj, aby…
Właśnie, ile razy już się zbieraliśmy?
By przywitać, pożegnać,
połączyć, pogratulować,
poinformować, oświadczyć,
etc.
Niezliczone okazje serwowane przez życie;
Kupowaliśmy prezenty, przeróżne kwiaty i znicze.
Minęło tyle pięknych chwil,
Mierzonych w dziesiątkach lat.
Niby mądrzejsi, jednak wciąż nieprzygotowani…
Na rozstanie; nigdy nie będzie odpowiedni czas na rozłąkę.

Zebraliśmy się dziś tutaj, by pożegnać Ciebie…
W tej małej kaplicy;
Jest jak wyspa dookoła grobów.
Leżysz w drewnianej skrzyni wyłożonej atłasami,
Otoczona kwiatami.
Pod splecionymi dłońmi trzymasz list ode mnie
Ten niepożegnany…
Bo wiem jednak, wierzę mocno,
Że wraz z innymi, którzy opuścili Ziemie
Zbierzesz się i przywitacie mnie w Niebie.

Stało ich setki,
Poukładani jak Kredki.
W rzędach równych
Na placach głównych.
Każdemu się w oku łezka kręciła
Za decyzje sumienie karciła.

Rodzinę opuszcza na pół roku
Aby walczyć w cudzym amoku.
Żony, kochanki, matki
Rzucają im róży płatki.
Że wrócą nadzieje mają
Mocno ich kochają.

Jeden obraz przykuł mój wzrok.
Patrzyłem jak otumiały prorok.

Kobieta ładna, młoda
Załamana jak spróchniała kłoda.
Dziecko w łonie nosiła,
Na szyi jego się powiesiła,
Płakała,
Do ucha cicho szeptała,
Że go kochać będzie
Gdziekolwiek będzie.

Na pewno kiedyś go zobaczy
Tylko nie wie czy z tarczą, czy na tarczy?!

Odchodzimy niewidzialnie
jak lato
bez niepotrzebnych pożegnań
i tylko to niebo nad nami
wciąż tak uparcie niebieskie
jakby ktoś nocą chabrom
esencję barw odebrał
jakby świt pijany wciąż snem
skradł z twych oczu
błękity królewskie

Odchodzimy tak nagle
jak słońcem
wypalone w nas popołudnia
zastygamy chłodem zaklęci
jak przemieniona w szron rosa
niepotrzebni i puści do głębi
jak wyschnięta studnia
beznamiętnym dotykiem żniwiarza
ścinamy złociste istnienie
dojrzałego kłosa

Jesteś zbyt nieufny. Nie ufając, nie wierzysz w relacje międzyludzkie. Nie wierząc w nie, nie wierzysz w przyjaźń. Z kolei nie wierząc w przyjaźń, nie wierzysz we mnie.

`. nie znoszę dorosłości. Ludzie się żenią, przyjaźnie się rozpadają. Już nie mogę skakać z nimi przez kałużę , bo nie wypada ! Już nie mogę się upijać i bawić w chowanego w lesie , bo jestem za stara. Przyjaciele układają sobie życie, sami. My schodzimy na dalszy plan.
Tęsknie za nimi, za tą beztroską. Bez rozmów o kasie, o żonach, o ślubach o dzieciach.
Tęsknie za czasami kiedy każdy dzień był zabawą.

Nie znoszę dorosłości. Wiążącą się z nią samotnością, abstynencją od przyjaciół.

Tak... nie znoszę dorosłości !!..`

Nadejdzie ten dzień, gdy odwiedzisz nas zapłakanych nad Twoim grobem a Ty uśmiechniesz się ponad tęczą ze snu. I z uśmiechem małego dziecka powiesz, że tam właśnie jesteś szczęśliwa.

To była zła ziemia. Mimo, że byliśmy dziećmi, a może właśnie dlatego, czuliśmy to przez skórę. Do teraz zastanawiam się, czy te cienie w oknach starych, opuszczonych dworków na zapomnianych przez Boga ulicach były tylko przywidzeniami i grą światła, czy też czaiły się tam naprawdę. Czy te oczy, które widywaliśmy czasem między drzewami, i zagubione w lesie światła były tylko tworami bujnej, dziecięcej wyobraźni, czy czymś więcej. Nigdy tego nie wyjaśnimy. Nigdy się nie dowiemy. Czy głosy które wydawało nam się, że słyszymy, zmieszane z szumem pszenicy istniały? Czy topiły się w dźwięku szyn?

Dzisiaj wiem tylko jedno. Dworki obrósł bluszcz. Zboże już dawno zastąpiły domy z betonu. A tam nie został nikt z nas. Nie ma nas. Rzuciło nas w świat, każdego w inną stronę, wygnało. Nikogo tam już nie ma. I dzisiaj już wiem. To była zła ziemia.