Zeszyt Najprawdziwsze, Your_Shadow

Żeby uwierzyć w siebie niektórym potrzeba lekkiego makijażu a innym kilku lat ciężkiej pracy z samym sobą ....

Czy obeszłaby Cię moja śmierć?
Gdyby na huśtawce przed blokiem zabrakło jednej z tysiąca twarzy.
Czy żyłbyś jak niegdyś?
Nie mogąc ujrzeć mych oczu zatopionych w bezkresie nieba, rozciągający się ponad głowami.
Czy umiałbyś tworzyć?
Pamiętając, jak niegdyś, ma dłoń sunęła w zeszycie kratka po kratce - składając z literek słowa, ze słów zdania, ze zdań powieści.
Czy odesłałbyś mnie myślą w zaświaty?
Pozwalając zapamiętać mi moją wieczność.
Czy wróciłbyś kiedyś, choć na chwil ledwie kilka, na grób… który nigdy nie powstanie?
Czy pamiętałbyś ostatnią prośbę jaka wypływa z mych ust?
Czy wiesz, że me prochy mają odejść w nieznane?
Jeśli Twa pamięć pozostanie mi wierna, czysta i tak lekka jak mleczny puch niesiony wiatrem...
Czy zezwolisz by moja dusza [...]

Ludzie boją się ciężkich tematów nie dla tego, że nie mają ochoty na nie rozmawiać, a dlatego, że nie są w stanie ich udźwignąć.

Największym a zarazem najtrudniejszym wyrazem miłości jest pozwolenie na odejście kogoś, kto do tej pory tworzył cały twój świat.

Mój organizm pozbywa się krwi. Ostatnio jeżdżę do rygi bardzo często. I nic w tym strasznego...
Gdyby nie to, że to uwielbiam.. Czuć dolegliwość, czuć tę uciążliwość i niedogodność w moim gardle. To jeden z rodzajów tortur, które są jakby nałogiem. Ulewa się wtedy z wnętrza wszelkie cierpienie. To jak krew, która płynie z nieprzypadkowej rany. Ta kojąca krew.. ten jeden ze sposobów uśmierzania bólu bólem.

Napływa ochota wbicia sztyletu w brzuch, pragnienie cierpienia, ochota na śmierć... powolną, męczącą, śmierć bez serca.

Mimo że nie umieram, ciałem i duszą zamieram w bezsensie.. W martwocie myśli i zmysłów.
A ten paraliż jednocześnie materii i psyche jest najokrutniejszym..

Po wylaniu z siebie tej męki siadam i płaczę, by trwać w pustce wewnętrznej. Bez krwi, bez bólu,
napełniając serce nowym cierpieniem..

Są chwile, w których nie chcesz przekrzyczeć nawet ciszy, a są też momenty, w których najchętniej ustawiłbyś kilka głośników tylko po to, aby nie słyszeć własnych myśli.

Modlitwa

Dziękuję Ci Boże za
świat pełen męki,
Za to, że jestem, że żyję
Boże, dzięki!

Za ten dom a nie inny
Za to, że często cierpią ludzie niewinni
Za sekundę radości, choć tak krótko trwała
Za to, że nie bez powodu zawsze świata się bałam
Za te kilka uśmiechów na mojej twarzy
Za to, że nie wiadomo jeszcze co w życiu się zdarzy
Za to, że muszę patrzeć na ból innych ludzi
Za każde cierpienie, które kiedyś jeszcze wróci
Za to, że łatwo żyć tylko złym ludziom
Za to, że idę drogą tak trudną...
Za ten zły świat, bez wyjścia, bez wejścia
Za najgorsze dni,
Za to, ze ból pamiętam
Za te trudne decyzje i chwile
Za to, że [...]

Żeby o nim zapomnieć rzuciła się w wir zajęć. Taniec, malowanie, pisanie opowiadań, hiszpański, dodatkowy angieski, starała się też w szkole. Nie miała czasu o nim myśleć. Po pewnym czasie stwierdziła, że w momencie, gdy zakończył ich związek, zrobił dla niej najlepszą rzecz...

Młodość jest jak te butelki, które rozwalaliśmy o ściany. Nie można ich skleić z powrotem, ale jest jeszcze szansa dla każdego z nas, marnych ciuli, że przyjdzie ktoś, kto ułoży z nich witraże.

Ponownie umysł wychodzi z inicjatywą, by postawić kropkę. Kropkę przeżartą przez ból i zerdzewiałą od setek łez. Spróchniała nadzieja szepce jeszcze gdzieś we mnie stłumionym głosem, że dam radę. Owszem, ludzkie ciało może wytrzymać przeogromną jakość zadawanego bólu, ale czy jest w stanie wytrwać psychicznie? Głos nadziei przeciska się co chwilę przez jej zagłuszacz-smutek, w wyniku czego powstaje w mojej głowie echo dwóch potężnych słów: "DAM RADĘ!" - Walczę więc. Moje wargi szlifują podkówki zębów, paznokcie łamią się pod wpływem ucisku pięści. Walczę. Staję w pojedynek z cierpieniem. Choć ledwo, to znoszę wszystko, co dręczy mnie niesamowicie i wyjątkowo okrutnie. Ostatkiem sił wypycham depresję za drzwi. Cwana, bo przedarła się ponownie oknem. Za nią wlecze się uciążliwe otępienie i głodna [...]