Na wyczerpanym papierze
Frywolne litery przysiadły

Czułość kończy się
Na obgryzaniu ołówka

Mamo,
Twoje ciało należy do Ciebie!
Powiększasz to, czego masz mało,
odsysasz nadmiar, by wyglądało,
doklejasz rzęsy, doczepiasz włosy,
żebra wyjęłaś dla talii osy.
Poprawiasz, maskujesz, zmieniasz kształty,
lecz ja już jestem, to nie żarty!
*************************************
W swoim łonie masz mnie, małego człowieka.
Ja wprawdzie nie wiem, co mnie tu czeka,
lecz jestem, żyje, chcę być kochany.
Mój los zależy od Ciebie - Mamy.
Jeśli nie będę piękny i zdrowy,
jeśli pomylą się chromosomy,
czy [...]

nie pytam drzewa
o kształt istnienia

liści nie pytam
o barwy przyszłości

nie pytam ciebie
i nie zapytam...
- jesteś i będziesz
kształtem miłości

Tylko mnie zaproś do tańca
dłoń moją
ukryj w swej dłoni
dźwięki melodii niech pieszczą
dotyk słów
upragniony

Zatańczą z nami wieczory
poranki
będą nas witać
tylko proszę
- nie zechciej
tańca poezji przerywać

Złapałeś mnie za rękę
wypełniając brakującymi słowami
niczym puste pola krzyżówki

rozwiązałeś zagadkę

Bym mogła o jesieni
opowiadać milczeniem

Innym razem

Umierać jest łatwo...?
Umieram każdego dnia:
W cichości serca, szumie morza....
Gdzieś w górach, w przestworzach
Z wyobraźnią i samotnie
Bez Twoich ramion silnych
Zachodem słońca czerwonym
Umieram spadającą gwiazdą
Nim w oczach Twych iskry zgasną
Jest łatwo...
Umieram liściem strąconym przez wiatr
Tak zwyczajnie...pospolicie, jesiennie tak
Umieram zmrożoną różą w rozkwicie
Czy tak miało wyglądać życie?
Zabrakło myśli ulotnej, ciepła Twojego

W umieraniu nic trudnego

....
17.10.2020
15:01

Wciąż oddalam się, niknę
jak wąska smużka dymu.
Bez śladu po mnie, zniknę
jak pierwszy wiersz bez rymu.

Na próżno będziesz szukać,
odejdę też ze wspomnień.
By serca już nie wzruszać,
nic nie zostanie po mnie.

Próbuję się nie zakochać
Przecież to same tęsknoty
Myśli pogubione w niezbadanych przestrzeniach duszy
Zakochać, to jak zginąć
Wejść w inny wymiar, bez czasu czy przestrzeni
Zgubić drogę powrotną do naszego świata

I pozostaje modlić się
By zakochać się we dwoje
Ginąć niesamotnie w tych przedziwnych kniejach
I już nie wracać
Bo po co wracać do szarego świata?

Próbuję się nie zakochać
Samotnie
Z takiej miłości nie wraca się cało

kiedy zachorował mój ojciec
dotarło do mnie że nie potrafię wypowiadać
najprostszych słów
takich jak wiara
nadzieja
siła

zapomniałem jak powiedzieć: kocham
zostań
potrzebuję

zbyt skomplikowane i splątane
pozostawały na końcu języka
ciężkie i nie do uniesienia

stanąłem przed nim
i ze wszystkich słów których mnie nauczył
potrafiłem nagle tylko to pierwsze:
tato

wrzesień przykłada rumieniec do szyby
plami białe ręce poranka jarzębiną

konfitury szczelnie zamknięte w słoikach
jak pocztówki z ciepłych krajów przykryte kurzem
obracam w zimie palców lato przebrzmiałe
skrzypią drzwi jesieni otwierane żurawim kluczem

mam w sobie czekanie śmiertelne
i takie którego ciało nie wzrusza:
jedno i drugie to serce człowieka
jedno jest wartownią drugie wędrowcem
co zbiera deszcz do kapeluszy

Odchodzisz...
w swym ciepłym oddechu ostatnim
wraz z tańcem podniebnym żurawi
łowisz perły w pajęczej matni.
Lato, co po sobie zostawisz?