czyli już nie pamiętasz
że jestem kwiatem
dzikim zapachem jesieni

końcami palców sięgam najczulej
dzikimi pędami
ku źródłom

a kiedy już stanę się całym ogrodem
w słodkości słońca
sama o sobie zapomnę

Wyjątkowo dzisiaj
w ten letni wieczór
jesteśmy same
gdzie rozpoczynam

Monolog do brzuszka
słodko szeptając
Twoje piękne imię
"Łucja..."

Wybrane przez tatę
na które reagujesz
niejednym kopnięciem
i płynącą w sercu miłością...

15.07.2021

Tęsknię i wierzę, mam nadzieję
W zielone lata czas dokonań
Spojrzenia których sam nie zmienię
Niepokój oczu i przekonań

Wciąż jest mi bliżej do miłości
Po mimo złego świata chłodu
Spokoju chcę i normalności
Unikam wojen śmierci głodu

Przez noc w poezji zanurzony
Odważnie mówię o swych lękach
Kolejny raz tekst odkurzony
Artykułuje dziś w piosenkach

Mnie wciąż jest bliżej do spotkania
Utkany z czasu w tajemnicy
W ciemności w której serce składam
A strat nigdy nikt nie obliczy

Znowu więc bawię się myślami
Stąpam po cienkiej linie pragnień
Wychodzę w noc idę śladami
Dawnych wędrówek pośród marzeń

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy

***

ty - drzewo w ogrodzie
liści zapatrzeniem wskazujesz wiatr
korzeniami ziemię
matką - że jest tu miejsce moje i czas

a ból - ślepy lot domknięty ciałem
a krzyk - w pęku ust rozkwita majem

na stole słoneczny zegar
wybija złotą godzinę
refleksy na moich rękach
układają się czule w łabędzi śpiew

czekam - umrą
czekam - ożyją
przeze mnie
przechodzi biel śmierci
kości jak wzdęte żagle
zwrócone na wyspy zielone
tęsknią

(Ojcu, 2021)

nie musisz być oceanem
aby poczuć ogrom wody
bądź kroplą - która
zaspokaja pragnienia

dalej musiałeś pójść sam
nie pytając jak mi się żyje

kładę się nim zgaśnie nadzieja
wstaję przed ostatnią gwiazdą

dotykam rozżarzonego świtu
pierwszych drozdów skrzydłami

czasem rzeka mnie bierze na świadka
jak słońce kłania się czaplom

zatrzymuję się często pod krzyżem
ale staram się iść dalej prosto

choć jak on
z każdym dniem chylę się bardziej

i tylko potykam się czasem
o mogiły twej kamień

(z serii: Listy z drugiej strony ogrodu)

niezłomni, leśni, wyklęci
oni nie złożyli broni
synowie polskiej ziemi
nie czuli się wolni

żołnierze nieugięci
nazwani leśną bandą
opluci, zniesławieni
sowiecką propagandą

torturowani, straceni [...]

jestem najmniejszym z ziaren
na żyznej glebie Twych dłoni
kiedy tak patrzysz na mnie
coś drży i pęka we mnie

kto wie co ze mnie wyrośnie
czy rozłożyste drzewo
gdzie skryją się podniebne ptaki

a jeśli mam obumierać
to tylko w cieniu twych powiek
i jeśli wiatr mnie porwie
nie spuszczaj ze mnie wzroku

nawet jeśli upadnę na nieurodzajną ziemię