💚Najpiękniejsze💚

kiedy zachorował mój ojciec
dotarło do mnie że nie potrafię wypowiadać
najprostszych słów
takich jak wiara
nadzieja
siła

zapomniałem jak powiedzieć: kocham
zostań
potrzebuję

zbyt skomplikowane i splątane
pozostawały na końcu języka
ciężkie i nie do uniesienia

stanąłem przed nim
i ze wszystkich słów których mnie nauczył
potrafiłem nagle tylko to pierwsze:
tato

wrzesień przykłada rumieniec do szyby
plami białe ręce poranka jarzębiną

konfitury szczelnie zamknięte w słoikach
jak pocztówki z ciepłych krajów przykryte kurzem
obracam w zimie palców lato przebrzmiałe
skrzypią drzwi jesieni otwierane żurawim kluczem

mam w sobie czekanie śmiertelne
i takie którego ciało nie wzrusza:
jedno i drugie to serce człowieka
jedno jest wartownią drugie wędrowcem
co zbiera deszcz do kapeluszy

Odchodzisz...
w swym ciepłym oddechu ostatnim
wraz z tańcem podniebnym żurawi
łowisz perły w pajęczej matni.
Lato, co po sobie zostawisz?

Pod księżyca poświatą
Swoją bliskość czujemy.
Splątani mgielną watą
Smak ust odnajdujemy.

Są w twoich oczach gwiazdy,
Wciąż iskrzą się jak dawniej.
Z nocnego nieba spadły,
Tkwią w twej źrenicy każdej.

Pod granatowym niebem
Czujemy serc rozmowę.
Skąd ten czar chwili - nie wiem,
Ale znam już swą drogę.

śnie jedyny wśród nocy tysiąca!
otośmy wybrani
w drodze dalekiej siadać na gruzach
które obaliły wieki

były tu mosty - po których szli ludzie i cienie
czy za odejściem czyim patrzyli
czy za przyjściem...

a dalej - miasto moje rodzinne
gdzie zamiast słońca - postać matczyna
i gdzie duchy gromadzą się święte
na świadectwo biorąc każdą z moich blizn

czy znam coś co jest podobne temu?
spójrz - jeśli cię nie zraża
w kartki wierszy patrzeć
jak w wyraz twarzy

bo wiem pod czyim liście gną się lotem
lecz was już nie ma
we mnie

ni w innych

Nie tęsknię słowami
w zbyt ciasnych zdaniach
Ani ciepłem poranka
nieprzespanej nocy

Tęsknię niedopitą kawą
przepaloną grzanką
niedojedzonym obiadem

Nie tęsknię porami roku
lecz samotną ławką [...]

choćbym chciała
nie uginać wielkich traw
istnieniem
a
wiosny i lata
przebyć bezszelestnie

i tak
jak jesienny liść
ukruszę się jeszcze
w subtelnych słów
uścisku

nie był nigdy obok
a jednak
stanowi ciepło mojego serca

po niedokończonych rozmowach
pozostała mgła
co nie unosi tęsknoty
ani bliskości
której dotąd nie znał świat

nie był nigdy pełnią
a jednak
pełno go jest we mnie

po niespełnionych obietnicach
pozostał już tylko szept
o którym wstyd mi opowiadać

samej sobie
przed snem

Za chwilę zamknę drzwi
Tym razem ostatni raz
Niech na dnie rzeki tkwi
Klucz do mojej duszy bram

Pożegnam wszystkich ciszą
Myśli rozwiną skrzydła
Wyślę pod adresy stare
Nieprzemyślane wierszydła

bądź jak noc
wgryź się niedopowiedzeniem
napój ciało gorzką kawą
porannego rozkwitu

bądź jak słońce
spłyń dreszczem rozbiegania rąk
zawładnij kształtem spłoszonego spojrzenia
w półśnie zostaw

bądź jak deszcz
spadnij wprost w moje usta
rozchylę je jak kielich kwiatu
na języku słodką przemilcz rozkoszą

Sylwia Pryga

lubisz ciszę
którą motyle przenoszą
na swych skrzydłach
lubisz szept
który zakłóca zmysły
i staje się iluzją pragnień

nasz dzień, nasza noc

lubisz taniec motyli
szeleszczących o zmierzchu
które nadaremnie
opanowują zauroczenie
lubisz uczucie niepewności
które bezradnie
poszukuje autostrady wzruszeń

nie zapominaj
są jeszcze ścieżki i drogi
nie obiecuj szczęścia
ono ma różne kształty

Znajdź mnie, proszę
I przytul, nie mącąc ciszy
Spójrz i zostań przez chwilę

Znam zakamarki tej duszy
I słowa niewypowiedziane
Słyszę, mów a ja zapiszę

Znajdź mnie proszę
Bo jestem jak kamień
Pod falami wspomnień

Szumem twoich myśli
Odwiedzany, lecz niespokojny
I przepraszam, za nic

nie ufam oczom własnym - bo któż im wierzy
i kto na różańcach pokutnych
dziś się doliczy
ile świtów jeszcze zapieje czerwonym kogutem

jesteś - czuję - przy mnie
mgnienie, widziadło, które puch swój gubi
iż lękam się pomyśleć:
to twoje kroki!

ja tutaj zostałem
tu stoję

nie wrócę śladem co został za nami
bo czego tam szukać - powiedz
i gdzie świeczniki Plejad wiodą
promieniem i smugą...

gwiazdy na pasie Oriona już rozsiadły się jasne
niczym tysiące minionych lat

zbudźcie się - martwi!
byliśmy - mówcie - daleko...