Zeszyt Najlepsze, EdocSil

Są też osoby bardzo „jak należy”. Spotykając się z nimi, pytamy: „Wszystko w porządku?” One odpowiadają: „W porządku”. Nie mogą powiedzieć nic więcej, ponieważ są więźniami samych siebie i społecznego jarzma. Nie mogą wypowiedzieć cierpienia, które je dusi i łamie. A my przechodzimy, nie zauważamy ich spojrzeń – świateł alarmowych, nie słyszymy ciszy ich krzyku, nie dostrzegamy nawet, że na barometrze ich serca wskazówka zatrzymała się na kreseczce „burza”.

Jestem zbyt biedny, żeby mieć prawo płakać. Nie mam prawa do luksusu wyrażania bólu. Moje łzy nie mają prawa bytu. Nie mają prawa się pokazywać. Dlatego udaję, że nie cierpię, blefuję. Zamykam śluzy mojego serca, zbiorniki moich łez. Walczę o to, żeby nie płakać. Kłuje mnie w nosie, chwyta za gardło i dusi w piersiach. Ale działa.

W wątpieniu szukałem lekarstwa na niepokój. Skutek był taki, że lek sprzymierzył się z chorobą.

Błogosławieństwem i zarazem przekleństwem człowieka jest jego mózg. Tam rodzi się chęć życia i tam ona umiera.

Przyjaźń nie potępia w chwilach trudnych, nie odpowiada zimnym rozumowaniem: gdybyś postąpił w ten czy tamten sposób... Otwiera szeroko ramiona i mówi: nie pragnę wiedzieć, nie oceniam, tutaj jest serce, gdzie możesz spocząć.

Ten, który walczy z potworami powinien zadbać, by sam nie stał się potworem. Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas.

Czas składania życzeń. Tik, tak, już czas prezentów, przytulania i świateł. Zimno.
I co mogę napisać osobie, której poznałam historię życia, a codzienność - zaledwie jednego dnia? Właściwie albo nic, albo wszystko naraz. Nie da się zawrzeć cudu w kilku zaledwie zdaniach, gdy nie istnieje nawet namiastka wspólnego słownika. Człowieka można objąć ciepłem zrozumienia dopiero, gdy sam otworzy usta i ramiona. Więc, gdy jedyne co jest dostępne, to koślawe wyobrażenia, niepewne przewidywania co do danej natury, jak można paru słowom nadać wartość niby pokarmu dla głodującego, niby koca - zamarzającemu; jak sprawić, by nie minęły wraz z zachodem słońca, lecz by grzały nawet bez wchłaniania kwantów z promieni?
W takiej chwili jak ta, nie ma nawet skąd czerpać inspiracji. Żaden z krótkich, ni długich listów, nie wymknie się spod powiek adresata. I pomysł, gdzie ten pomysł, jak zacząć, o czym zacząć, do czego zmierzać... Czasem nawet takie bolesne ukłucie da się odczuć w sercu, kiedy miast ciepła odklepuje się banały, byle tylko przerwać niezręczność ciszy...
W takiej chwili jak ta przeplatają się bezradność z naiwnością. To wzlata, to opada chęć próbowania. Rozumienia. W krótkim momencie składania życzeń, nadrobienia wszystkich godzin, w których nic nie zbliżyło do siebie dwu istot, jednej milczącej teraz z racji przyjętej roli słuchacza, drugiej zaś, z drobnego, subtelnie drażniącego wstydu, że to - te słowa - że to jest tylko tyle...
Piszę więc w więcej niż kilku zdaniach. Tłumacząc troszkę siebie. Być może... i to na początek wystarczy. Gdy to ja otworzę ramiona.

Ciekawe spostrzeżenie z okazji nowych słuchawek. Odcinają mnie od świata, gdy je nakładam, ale w tym samym momencie i świat odcina się ode mnie. Zwracam mniejszą uwagę na ludzi wokół - a ludzie robią to samo, mimo, że przecież nie słyszą płynącej aktualnie muzyki. Słuchawki to taki magiczny przedmiot, który czyni człowieka półprzezroczystym.
Właściwie tylko trochę jest to drażniące. Wyłącznie z przyzwyczajenia, wgranej w okresie wczesnego dzieciństwa myśli, że to dobrze, gdy nie jest się pomijanym w towarzystwie. Tylko po co? Wystarczyło zadać sobie to pytanie i już dyskomfort wygłuszania świata stał się znikomym ziarnkiem piasku na ekranie telefonu. Można być nieostrożnym, wtedy powstaje rysa, albo można je zdjąć odrobinkę ostrożniej - i wtedy ziarnko znika. No i zniknęło.

Mam ogromną ochotę odciąć się od świata na dobre. Przestać wypełniać schematy i wykonywać polecenia. Założyć słuchawki. Tralala, nie słyszę was. Tralala, nie patrzcie już mi na ręce. Nie jesteś mi potrzebne, towarzystwo i mnogość znajomych. Mińmy się obojętnie, jak szarzy przechodnie na ulicy, każdy wsłuchany w rytm swoich kroków. Nie wiedzcie nic o mnie, jak ja nie interesuję się wami.
Zakładam słuchawki. Tralala, nie słyszę.