Zeszyt Najlepsze z najlepszych, RoxyRox

Wszelka Nicość Pana chwali
A Pan, Panie nic nie robi
Tylko myśli, czasem mówi

A dom płonie, grunt się pali
Tuż pod Panem, proszę Pana
Już Pan sens w ruinie gubi

Proszę Pana, Pan przestanie
Na cóż Komu takie gierki
Niech Pan działa, proszę Pana

Bo ostatnie już iskierki
W Żadnym sercu jeszcze błyszczą
Och.. już zgasły, proszę Pana

Znikły ugaszone ciszą

Obdziera z godności, zmusza do hojności.
Soli rany, liże rany...

szepcząc - krzyczy
całując - zostawia łzy goryczy

Rzuca na kolana i podaje rękę gdy trzeba wstać,
budzi gwałtownie, choć chcesz jeszcze spać.
Uczy latać, ale nie uczy lądować,
obstaje przy prawdzie, a uczy blefować.

wstrząśnie, zamiesza
odejdzie, zostanie

Taka jest Miłość, Kochanie...

Ktoś kiedyś powiedział, że kobiety zasypiają lepiej od mężczyzn, bo mają czystsze sumienia. Bardzo długo nie zgadzałam się z tym. Stawały mi przed oczami wszystkie nieprzespane noce, kiedy sen z oczu spędzały mi myśli krążące wokół wszystkich złych znaków, które ktoś uparcie ustawiał na drogach bliskich mi osób. Długo nie mogłam zrozumieć, dlaczego nie umiem zasypiać spokojnie, dlaczego nie znajduję ukojenia w chłodnym inkubatorze pościeli. Nawet moje ciało pozostawało spięte i naprężone, jakby ciągle poddawało się nieustannemu napięciu umysłu pozostającego w stanie ustawicznego czuwania. I wtedy zjawił się on. Na początku nie znaczył więcej, niż inni spotykani przeze mnie ludzie, i bardzo wiele czasu musiało upłynąć, zanim zrozumiałam, że przy nim zasypiam naprawdę i budzę się spokojna. Zrozumiałam, ale długo [...]

Czasem czuję się Różą
W kłębowisku czerwonych maków.
Czasem zaś jestem ptakiem.
Pospolitym, jak miliony ptaków.

Czasem też jestem twarzą,
Która nie ma swojego wyrazu.
Częściej zaś jestem maską.
A czasem milionem masek.

Jeśli jestem Różą
To chyba usycham
Mój Mały Książę...

Jeśli zaś ptakiem -
Wolność straciłam
Wraz ze złamanym skrzydłem.

Potrzebuję znaleźć balans między tym, co muszę a co mogę,
gdyż czasem muszę więcej niż mogę, a czasem mogę mniej niż muszę.

-Ivo Vuco-

Trzeba by dojrzeć u brata
właściwe rzeczy oblicze
nie zawsze z zewnątrz szata
okrywa prawdziwe życie...

Jaki klucz te drzwi otworzy
do ludzkiego wpuści szczęścia
kiedy fałsz, obłudę zmorzy
strażnik prawdy, ogień męstwa?

Zedrzyj maskę z ludzkich twarzy
odkryj ich prawdziwe lica
nie wszystko, co się wydarzy
duszę szczerą dziś zachwyca.

z małej stacji
której już na mapie nie ma
ostatni odjechał pociąg
w nim pasażerów dwoje

ona piękna i młoda
w prostej sukience w kwiatki
on tak dostojny w swym mundurze
trzyma ją za ręce

dokąd jadą nie pytaj
tam gdzie szczęścia już im nikt nie poskąpi
bo tutaj nie dane im było
w tym czasie wielkiej wojny

ona całe dni czekała
na te listy prochem pachnące
by łykając łez krople
po stokroć czytać każde słowo tchnące miłością

i posyłała melodię swego serca
na papier przelaną zapachu lawendy
a on je czytał wśród gwizdu kul armatnich
w błotnistym okopie gdzieś na wschodzie

aż przyszedł list niechciany
że poległ za ojczyznę w miejscu zapomnianym
nie wytrzymało serce miłujące
i ona odeszła na spotkanie z ukochanym

obok stacyjki dawno zapomnianej
z której już żaden nie odjeżdża pociąg
stoi krzyż zmurszały
a pod nim tablica z napisem ledwo czytelnym

miłości epitafium ...

„Szarą ulicą szła,
Kiedy krople deszczu z nieba spadały,
A wokoło szara mgła,
A w niej zagubione dusze samotnością brzdękały.

Szarą ulicą szła,
Czuła się jak te dusze, tak bardzo samotnie,
A wokoło szara mgła,
Odwracała się szukając nadziei, odwracała się dwukrotnie.

Szarą ulicą szła,
Na końcu niej jej oczy jakąś postać i światło ujrzały,
Wokoło nadal szara mgła,
Ale dusze zagubione nie wyły, brzdąkać przestały.

I nadeszła cisza błoga,
I mgła opadła, a z poświaty mężczyzna się wyjawił,
„Czy to cud od Boga?”.
Zapytała, myśląc że to Anioł się jej objawił.

Ale cisza nadal trwała,
Spokój i wiatr poczuła który teraz delikatnie wieje,
Samotności się nie bała,
Bo w oczach tego mężczyzny odnalazła nadzieje. „

Są puste miejsca, których nikt nie wypełni
Odejścia, z którymi nie można się pogodzić
Pamięć, która będzie wiecznie żywa
Zadziwiające, że świat się nie zatrzymał…

dziwny smutek ogarnął mnie
oczami na boki
niby podziwiam wiosny widoki

rozszyfrowałeś mnie
zatrzymałeś rozbiegany wzrok
spojrzeniem czułym

choć milczałeś
gestem zdradziłeś
że kochasz

ugięło mnie
zapach świeżych kwiatów wiruje
czujesz

Krystyna Sz. 06.05.2014r.