aniołów py­taj o drogę
gdy z marzeń przys­ta­ni
zechcesz wypłynąć w głąb

lecz za­pamiętaj ser­cem

błękit podparty
o ra­miona tęcz

i księżyc
wy­kuty w srebrze
do które­go przy­wiera blask

synu

mo­jego świata
stolico

nie bój się sięgać nieba

wiat­rem skrzydeł
nie zga­sisz gwiazd

nie dorównam aniołom
kolorem oczu
błękitem koszuli

już nie dla mnie ta radość skrzydlata
która zniknęła ulotnością cienia

wbrew wschodom wszystkich słońc
serce i księżyc
z tego samego są kamienia

i coraz trudniej mi iść przed siebie
środkem spopielałego nieba

moje dłonie należą do klawiszy i strun
a każdy ton w powietrzu rozprzędzony
jest jak akord i nuta

jak wiatr
który umilkł w wierzchołkach drzew

lub skrzydła aniołów zdobi
pełnią lśnień i migotów

niczego tej nocy nie wyśnię
bo polna muzyka
to śpiew

więdnących kwiatów
i płaczących wierzb

do kogo
i którędy
odejdę duszą

od męstwa
zemst
i umiłowań

gdy ostatni raz
serce się poruszy?

krużgankiem gwiazd
niech duch mój
do nieba sali tronowej wkroczy

już za siebie nie patrząc

bo w ogrodach Edenów
wiatr nie rozplątuje warkoczy

przyjdź do mnie powrotną drogą
i spójrz na mnie
błękitem ukochanych oczu

nim w sen zapadnę
jak w ciszę

w gardle więźnie mi zdławione słowo
by krzyku duszy
nie słyszało serce

a nawet w pustce po nim
jesteś

Zbudził mnie
jesienny
biały wiersz
mglisty
świetlisty
perlisty
lekki jak kołysane wiatrem
pięciopalczaste złoto

leniwie
cieszę się nim

gdy zapuka w okno
drogowa onomatopeja
wstanę

z sensem
bezsensownie
wyruszę

navigare necesse est...

Muzą poetów uderzasz w najczulsze struny moich wspomnień ,
spływając po duszy kaskadami , łagodzisz smutek poezji szeptem.
Twoje przelane tu myśli jak oszlifowane diamenty błyszczą delikatnością ,
są niczym poranna rosa okrywająca źdźbła traw z niespotykaną czułością.
Każde słowo jakby prosto z Twojej duszy przemyśleniami wyrwane
melancholią i wrażliwością myśli na tych stronicach zapisane,
jest w niej plejad gwiazd na niebie lustrzane odbicie ,
wersów kolorową tęczą coraz bardziej przyspieszasz serca bicie.
Kreśląc wprawnie piórem dodajesz jej skrzydeł nieśmiałych ,
dotykiem atramentu opowiadasz o barwach dotąd niespotykanych.
Prawdziwą magią jest poczuć na nowo całym sobą jej ujmującą moc ,
zanurzając się w niej zapominam co to przemijanych chwil ulotność,
więc proszę nie przestawaj i najdroższą poezją wciąż do mnie mów,
bo pachnie zapomnianym już przeze mnie bukietem najpiękniejszych słów.

(Serdeczne podziękowania dla Kasi-Kati75).
aut.~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
20.10.2020

Niby to tylko spacer palcami
po starych listach
a ciarki przechodzą po ciele
zapalam świecę
otwieram pożółkłe stronice ...
i choć dobrze wiem, że to tylko złudzenie
to każdy wiersz pachnie tobą
jakby to było dziś ...
chciałbym krzyknąć ... przyjdź !
gdyby nie te usta
odbite czerwienią na kartce
takie, jakieś smutne
już nie dla mnie ...

kiedy zachorował mój ojciec
dotarło do mnie że nie potrafię wypowiadać
najprostszych słów
takich jak wiara
nadzieja
siła

zapomniałem jak powiedzieć: kocham
zostań
potrzebuję

zbyt skomplikowane i splątane
pozostawały na końcu języka
ciężkie i nie do uniesienia

stanąłem przed nim
i ze wszystkich słów których mnie nauczył
potrafiłem nagle tylko to pierwsze:
tato

wiesz, że czekam
na słów twoich naręcza

codziennie świeże
układam w ikebany
i chłonę zapachy

moje myśli
wydeptują nowe ścieżki

malują barwne obrazy
tam my objęci
nie odrywamy cynoberowych ust

a ja wieszam je potem
na mojej ścianie w tryptyki łzawe

12.10.2012

Wyrwane emocje
poukładane od środka
patrząc na nie
myślę sobie gdzie jestem
tu czy tam ?

Zaplątana pomiędzy wyrazy
twarzy grymasów
umalowana zapomniałam
zaprosić siebie
do środka otchłani [...]

lubię gdy pada
znowu jestem dziewczynką z cukru
co wymykając się z domu
gubi kalosze

gdy pada
ona z tą miną i sercem na dłoni
stoi w drzwiach z puchatym ręcznikiem
cierpliwie wygniata deszcz z warkoczy

lubię

niby przypadkiem
wskoczę sobie w kałużę

Sylwia Pryga