Po różnych stąpając schodach
mimowolnie liczę kroki

do góry i na dół
nie chcę pomylić myśli

te wszystkie numery
dzwonki i klamki

muszę by schodząc
szybko znaleźć wyjście

odchodzę w głąb siebie
już na nic nie liczę

wypełniam na przywitanie
swoje wnętrze pustką

łatwo tu trafić
gdy poznało się
wszystkie schody

teraz mogę spokojnie
bez echa powracać...

w tym wierszu
powiedzieć ci nie mogę
że jestem i będę

mnie nie ma
bez ciebie

milczę
bo smutek jest niemy

a imienia trzeba uczyć się sercem
które nagle
szarpnięte tęsknotą
duszę rozśpiewa

nie czekaj
nie trzeba

drogę wskaże mi gwiazda przewodnia
co się w twym oknie zapala
i zawsze na niebie mi świeci

tak bliska
a widziana jedynie z dala

zakwitły gwiazdami
sady aniołów

diadem blasku
jak płomienne koło
lub sierp złoty

jest świętych aureolą

mój stróż współżywotny
pokrył swe skrzydła
freskami baroku

i światło betlejemskie zapalił

po mojej stronie nieba
po twojej stronie oczu

jakiż ten świat był ogromny
gdy nas saneczki wiozły

a tak nagle trzeba było dorosnąć
przez to dziecięce zdumienie

że powietrze którym oddychamy
innych dusi

i że człowiek ślepnie
na drżenie cudzych rąk [...]

Spływasz z duszy poezją niczym ciepłym deszczem,
każde Twoje słowo rozkwita z miłości, bądź cierpienia,
jest odbiciem czystych myśli i duszy nieskażonej,
melancholią skreślone...poematy na nieboskłonie ukojenia.

Poezję wypełniasz wędrówką serca nad czasem minionym,
szelestem smutnych słów i szczęściem oddalonym,
odnajdując nadzieję delikatnością pióra wzruszasz,
radosnymi nutami struny zapomniane subtelnie poruszasz.

Często stąpam myślami delikatnie pomiędzy wersami,
nie mogę przestać, tak mocno dotykasz [...]

Nie ma czego żałować
nie ma czego zabierać
i zazdrościć też nie ma czego
chyba skrzydeł złożonych
nierówno
pogiętych
nie polecą daleko
nie pofruną wysoko
wylądują awaryjnie
na rozstaju dróg
gdzie pod krzyżem małe światełko
by na chwilę rozpalić
tę małą cząstkę
która żarzy się jeszcze

aniołów py­taj o drogę
gdy z marzeń przys­ta­ni
zechcesz wypłynąć w głąb

lecz za­pamiętaj ser­cem

błękit podparty
o ra­miona tęcz

i księżyc
wy­kuty w srebrze
do które­go przy­wiera blask

synu

mo­jego świata
stolico

nie bój się sięgać nieba

wiat­rem skrzydeł
nie zga­sisz gwiazd

nie dorównam aniołom
kolorem oczu
błękitem koszuli

już nie dla mnie ta radość skrzydlata
która zniknęła ulotnością cienia

wbrew wschodom wszystkich słońc
serce i księżyc
z tego samego są kamienia

i coraz trudniej mi iść przed siebie
środkem spopielałego nieba

moje dłonie należą do klawiszy i strun
a każdy ton w powietrzu rozprzędzony
jest jak akord i nuta

jak wiatr
który umilkł w wierzchołkach drzew

lub skrzydła aniołów zdobi
pełnią lśnień i migotów

niczego tej nocy nie wyśnię
bo polna muzyka
to śpiew

więdnących kwiatów
i płaczących wierzb

do kogo
i którędy
odejdę duszą

od męstwa
zemst
i umiłowań

gdy ostatni raz
serce się poruszy?

krużgankiem gwiazd
niech duch mój
do nieba sali tronowej wkroczy

już za siebie nie patrząc

bo w ogrodach Edenów
wiatr nie rozplątuje warkoczy